Στις δύο όχθες του Ρουβίκωνα επικρατούν δύο κορυφαίες τάσεις: Από τη μια όχθη, η τάση του "Ολα καλά..." και από την άλλη του "Ολα στραβά...".
Κανείς ωστόσο δεν επιχειρεί να διαβεί το Ρουβίκωνα. Κατά τα άλλα, καθώς άρχισε η εβδομάδα των Παθών, η ζέουσα επικαιρότητα καταγράφει και το μέγεθος της πολιτικής ασυναρτησίας.
Με τον Γιάνη Βαρουφάκη να δηλώνει στην Λαγκάρντ ότι η Ελλάδα θα ανταποκριθεί στις οικονομικές της υποχεώσεις προς το ΔΝΤ στο διηνεκές. Και με την κυβέρνηση να αναθέτει απευθείας στην Lockheed Martin την ανακατασκευή των παλαιών αεροσκαφών, που έχουν ήδη συμπληρώσει 35 χρόνια λειτουργίας, με σκοπό την ανθυποβρυχιακή άμυνα της χώρας. Το κόστος της ανάθεσης ανέρχεται στα 500 εκατομμύρια δολλάρια, όταν αναζητούνται τα απαραίτητα κονδύλια για ανελαστικές υποχρεώσεις του κράτους ή όταν διετέθησαν υποτίθεται 200 εκατ. Ευρώ, για την λεγόμενη ανθρωπιστική κρίση...
Χάος αβυσσαλέον και απροσμέτρητον...
Τα παραπάνω, όμως, αποτελούν μια παρένθεση των παρακάτω συλλογισμών, προσαρμοσμένων στην επιταγή των καιρών και των ημερών που διατρέχουμε, για να καταλήξουμε στην Αναστάσιμη Ημέρα...
Η πορεία του κόσμου πραγματοποιείται εν πολλοίς σύμφωνα με τη λογική, ενώ επηρεάζεται και από το θυμικόν, χωρίς τον έλεγχο της συνείδησης, είτε αυτή είναι καπιταλιστικής, είτε αριστερόστροφης κοινωνίας. Τη λογική δεν την αποκρούει κανείς. Αποκρούεται αντίθετα η δράση του θυμικού, σαν παράλογη και αντιπνευματική. Η απόκρουση αυτή διαρκεί για αιώνες, γιατί ο εχθρός βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο.
Είναι κομμάτι του ίδου του ανθρώπου και η απάρνηση του εαυτού μας είναι δύσκολη. Το μίγμα που το αποτελούν το θυμικό και η λογική συνείδηση είναι ο χαμαιλέων της ανθρώπινης ζωής. Είναι αυτή η μαγική εικόνα που δημιουργεί τη σύγχυση και εκλαμβάνονται και προβάλλονται σαν επιδιώξεις και ελπίδες της λογικής, περιεχόμενα του θυμικού και περιεχόμενα της λογικής σαν επιδιώξεις του θυμικού...
Από το κουτί της Πανδώρας πόσες φορές δεν βγήκαν οι ελπίδες και δεν γιορτάσαμε την έλευση νέων εποχών, τη γέννηση νέων ιδεών και προσδοκιών, την υποτιθέμενη πρόοδο και την προοπτική, για να απογοητευθούμε στο τέλος και να επανέλθουμε στις αρχές. Και να αναζητήσουμε νέους δρόμους, ελπίζοντας και πάλι ότι θα συναντήσουμε τις συνθήκες μιας ευοίωνης πορείας με δείκτες την εμπιστοσύνη και το θάρρος...
Η παρουσία των δυσαρμονιών δημιουργούν τις απαισιόδοξες κρίσεις των αποτυχημένων εποχών μπροστά στο μέτρο, έμφυτο και απόλυτο της ανθρώπινης υπόστασης, σαν μέτρο σύγκρισης των δράσεων και των επιτευγμάτων του ανθρώπου. Οι σκέψεις τελικά στρέφονται προς το πεδίο του συμβιβασμού, έστω του "έντιμου συμβιβασμού", χάριν του οποίου θυσιάζονται η αλήθεια, η πραγματικότητα και οι προσδοκίες...
Αν και πολλοί έχουν λίγη πίστη στις συνταγές της λογικής, θα μπορούσε να είχε οδηγήσει τον άνθρωπο , την κοινωνία γενικότερα, σε ευγενέστερες επιδιώξεις. Ζητούμε την αλήθεια, ενίοτε τον αληθινό άνθρωπο. Οχι τον υπεράνθρωπο. Τον άνθρωπο της αιωνιότητας και όχι τον άνθρωπο της στιγμής.
Και η αλήθεια είναι πως η Δύση, η Ευρώπη σήμερα, με τον "πρωτογονισμό" της εγκατέλειψε τον κύκλο που είχε αρχίσει η Ελληνική διανόηση, που είχε ρίξει το βάρος στην καλλιέργεια του ανθρώπου, εγκαταλείποντας τους σκοπούς της δύναμης και της κυριαρχίας. Με τη συνείδηση άδεια το Δυτικό πνεύμα αύξησε τη δύναμή του...
Καθώς διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, κάποιες σκέψεις που έχουν να κάνουν με την έννοια του καλού, ας επενεργήσουν θετικά. Και αναφέρομαι στην έννοια του καλού, που σαν έννοια που εξοικονομεί δυνάμεις, είναι αντίθετη προς την έννοια της θέλησης για δύναμη, που εμπνέεται από τη σπατάλη ενέργειας. Η κοσμική λειτουργία, όπως και η πνευματική λειτουργία, ακολουθούν γραμμές που εξοικονομούν ενέργεια.
Η σύγκρουση και η εχθρότητα είναι αντιλογικές ενέργειες. Αποδεκτή είναι η συμβίωση των κοινωνιών χωρίς διακρίσεις. Αυτό είναι μολοταύτα ιδανικό, που δεν έχει πραγματοποιηθεί, γιατί προσκρούει σε αμέτρητες αντιθέσεις και συμφέροντα, που ο παραμερισμός τους συναντά ανυπέρβλητες δυσκολίες.
Οι σκέψεις τούτες, ωστόσο, μας οδηγούν να καταλάβουμε την έννοια της τελειότητας. Η ατέλεια της νοητικής λειτουργίας οδηγεί στη χρησιμοποίηση της δύναμης και στη φθορά των δυνάμεων, ενώ η πληρότητα της νοητικής λειτουργίας οδηγεί σε αντίθετα πεδία, όπου εξοικονομούνται δυνάμεις.
Αυτό είναι το περιεχόμενο μιας καινούργιας συνεννόησης των ανθρώπων, μιας καινούργιας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τα κρυφά ή τα φανερά στοιχεία που γεμίζουν τις συνειδήσεις των θέσει ή δυνάμει εγκληματιών της...