Παρακολούθησα το ρεπορτάζ της συγκέντρωσης των συνταξιούχων στο κέντρο της Αθήνας ακούγοντας τις δηλώσεις ορισμένων με τα αιτήματά τους.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι όλοι, μα όλοι δικαιούνται αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Όμως ακούγοντας κάποιους από αυτούς όπως κι ορισμένους άλλους που βρίσκονται στο κατώφλι του περάσματος στο στάδιο της σύνταξης, αναρωτιέμαι αν έχουν επίγνωση της κατάστασης.
Ζητούν την επαναφορά μιας πραγματικότητας τη στιγμή κατά την οποία οι εργαζόμενοι, αυτοί που αιμοδοτούν δηλαδή τις συντάξεις, σε λίγο θα είναι λιγότεροι από εκείνους τους οποίους συντηρούν.
Για αυτό δε φταίει το μνημόνιο. Είχαμε προ πολλού πάψει να γεννάμε.
Και το παλαιό σύστημα, γενναιόδωρο εν πολλοίς με τις πόσες δυνατότητες πρόωρης συνταξιοδότησης, στηριζόταν στην αρχή αυτή, ότι οι αιμοδότες θα είναι συντριπτικά περισσότεροι όσων δέχονται μετάγγιση. Όσο εξυπηρετείτο αυτή η βασική αρχή, έτρεχε και το σύστημα. Πλέον όχι.
Το 4 εργαζόμενοι / 1 συνταξιούχος δεν το φθάσαμε ποτέ, παίζαμε στο 2/1 και τώρα πλέον είμαστε πολύ κοντά στο 1/1.
Η οικονομική κρίση απλά επιτάχυνε τις εξελίξεις καθώς εκτοξεύθηκε η ανεργία περιορίζοντας την αιμοδοσία των εν ενεργεία εργαζόμενων απέναντι στο σύστημα ενώ πλέον το κράτος έχασε την πρόσβαση στον εύκολο δανεισμό ώστε να αποφεύγει τα προβλήματα.
Όταν ο καθένας μπορούσε με 25 χρόνια να βγει στη σύνταξη, όταν γυναίκες με 15ετια στο δημόσιο μπορούσαν να πάρουν σύνταξη ώστε πχ μετά από κάποια χρόνια συνταξιοδότησης να έχουν εισπράξει πολλαπλάσια όσων πλήρωναν, όταν κάποιες παρέμειναν ανύπαντρες να πάρουν τη σύνταξη του μπαμπά και η τελευταία αντί για 20-25 χρόνια, πληρώνεται για 60, όταν 45αρης συνταξιοδοτείται εν καιρώ μνημονίου από σώμα ασφαλείας με € 1800,00 σύνταξη και περίπου € 100.000,00 για να μεταπηδήσει ως μαύρος στον ιδιωτικό τομέα, τότε απλά δε βγαίνει.
Επίσης κάποια στιγμή θα πρέπει και κάποιοι από όσους διαμαρτύρονται, να δούμε πόσα χρόνια εργάστηκαν και τι εισφορές πλήρωναν.
Σε κάθε περίπτωση όλες αυτές οι παθογένειες προϋπήρχαν.
Και επειδή δεν αντιμετωπίζονταν, τώρα οδηγούμαστε στο άλλο άκρο των 37 και 40 ετών εργασίας τη στιγμή που οι 6 στους 10 νέους είναι άνεργοι και με τα νέα ισχύοντα δε θα αναπαυθούν ποτέ, ει μη μόνο όταν αποδημήσουν. Είναι δίκαιο αυτό;
Το Ασφαλιστικό δε λύνεται ούτε με Στρατούληδες ούτε με Βρούτσηδες, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είναι οι πρώτοι ή ξεροί εντολοδόχοι οι δεύτεροι.
Το Ασφαλιστικό θα λυθεί όταν κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια. Πληρώνονται