Το νόημα της Ανάστασης, το χαρμόσυνο άγγελμα, βρίσκει την έκφρασή του μέσα από την αποκάλυψη της αλλοτινής αποκάλυψης, που φτάνει ως εμάς με την παράδοση. Η "παράδοση" συνεπώς είναι η κυριολεκτική παράδοση από χέρι σε χέρι της φλόγας, που κάποτε άναψε και πυρπόλησε τις ψυχές μέσα στο χρόνο...
Σήμερα οι ψυχές δεν διαθέτουν το κατάλληλο υλικό για να "πυρποληθούν", με αποτέλεσμα η φλόγα να σβήνει κάπου στη μέση της διαδρομής. Στις ερήμους ποτέ δεν συμβαίνουν πυρκαγιές. Οι πυρκαγιές αφαρπάζουν τα δάση. Οσο ο σύγχρονος πολιτισμός ερημώνει τις ψυχές, τόσο οι αλλοτινές φωτιές του πνεύματος σταματούν εκείθεν της ερήμου.
Ο "πυροσβεστήρας" της υποκρισίας, άλλωστε, κάνει καλά τη δουλειά του τόσο σε επίπεδο πολιτικό, όσο και σε κοινωνικό. Πως να να νοηθεί, λοιπόν, η έννοια της Ανάστασης, όταν δεν διαχωρίζεται αποφασιστικά από την έννοια της υποκρισίας;
Στην εποχή μας, εξάλλου, το να μιλάς για Ανάσταση είναι σαν να θέλεις να μεταφέρεις την πυρκαγιά, που κόρωνε επί χιλιετίες τα πεύματα. Είναι βέβαια φορές που και στην έρημο πέφτουν βροχές. Και τότε ανθίζει η έρημος ως κρίνο...
Στη σημερινή πραγματικότητα όμως, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, το μήνυμα της ωραιότητας της Ανάστασης, εξαντλείται στο πανηγύρι και στην πασχαλινή πανδαισία γύρω από τη βαρβαρότητα του εθίμου του οβελία και στα παχυλά λόγια, που διαχέονται υπό τη μορφή των "κονσερβοποιημένων" ευχών. Και οι ευχές αυτές κάθε άλλο παρά έχουν να κάνουν με το πνεύμα της Ανάστασης, αφού δεν εισδύουμε σ' αυτό ως ζώσες συνειδήσεις, που εκζητούν το απόλυτο και την πληροφορία της ζωής στην ένσαρκη και έγχρονη κατάσταση...
Το μυστικό κάλος της λαμπρηφόρας Ανάστασης, η απόλυτη εγγύτητα με τη ζωή, δεν προσφέρεται ούτε με τις πνευματικότερες ακολουθείες, ούτε με τις κενές σε περιεχόμενο και τυποποιημένες ευχές και πολύ περισσότερο με την οσμή της...καμένης σάρκας των αμνοεριφίων, αν δεν εξέλθει πληρωμένη η προσωπική συνείδηση.
Οσο η καθημερινότητα φθείρει και διαφθείρει τις εσώτατες πληροφορίες της συνείδησης, τόσο διαγκωνιζόμαστε στη στενωπό της υποκρισίας, που δεν μας ανάγει στον ακοίμητο "τόπο" της διαρκούς επιφάνειας και αποκάλυψης, αλλά μας κατάγει στη χώρα των στεναγμών και των προβλημάτων...