Πριν σχεδόν 10 χρόνια, όταν κάποιος από τους μετανάστες στα φανάρια πήγαινε με επιθετικό τρόπο να μου πλύνει τα τζάμια για να του δώσω λίγα ψιλά, ανέβαινε η πίεσή μου, γινόμουν και γω αμυντικός. Μια φορά μάλιστα, έκανα μπροστά το αυτοκίνητο και σχεδόν πάτησα τον δυστυχή που τρόμαξε από την αντίδρασή μου σχεδόν όσο και γώ.
Μετά από αυτό, από ενοχές, άρχισα να δίνω ψιλά σε έναν καθαριστή φαναριών, τον Άχμεντ-Μοχάμεντ στην Αγίας Παρασκευής στο Χαλάνδρι, που ήταν πάντα χαμογελαστός, με αποτέλεσμα να είναι πάντα καθαρό το παρμπρίζ μου, αλλά δυστυχώς έτσι συμβάλλοντας στη συνέχιση της δουλείας αυτών των ανθρώπων, δίνοντάς τους χρήματα που πιθανά κατέληγαν στους δουλέμπορες που τους εκμεταλλεύονται.
Μιλώντας για 1,5 λεπτό τη φορά με τον Μοχάμεντ εκατοντάδες φορές σε 2 χρόνια, αντιλήφθηκα ότι οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν πως είναι ανεπιθύμητοι, και υποφέρουν από αυτό. Ξέρουν ότι δεν θα φέρουν μαζι τους την οικογένειά τους, και ξέρουν ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουν στη χώρα τους.
Κάποια στιγμή ο Μοχάμεντ χάθηκε, είτε βρήκε δουλειά κάπου, είτε γύρισε στο Πακιστάν όπου μου είχε πει ζούσε η γυναίκα του και τα 4 παιδιά του.
Έκτοτε, αποφάσισα αντί να δίνω χρήματα στους φαναροκαθαριστές, να τους χαιρετώ όπως με χαιρετούσε ο Μοχάμεντ: χαμογελώντας, φέρνοντας το δεξί χέρι στο στέρνο, σκύβοντας λίγο το κεφάλι, και λέγοντας "ευχαριστώ".
Ως δια μαγείας, με αυτό, οι φαναροκαθαριστές έπαψαν να είναι επιθετικοί μαζί μου. Μου χαμογελούν και προχωρούν, γιατί από μένα ήδη έχουν πάρει κάτι χωρίς καν να χρειαστεί να μου πασαλείψουν το παρμπρίζ: σεβασμό.