Φαίνεται πως από τη στιγμή που κάποια ή κάποιος αρχίζει να βλέπει τον κόσμο μέσα από την διαστρεβλωτικό φακό του μαρξισμού (αριστερά), τότε γίνεται αφόρητος ο αποχωρισμός της/του από αυτόν το παραμορφωτικό φακό. Π.χ., Κορνήλιος Καστοριάδης.
Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους παραμορφωτικούς φακούς του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού (δεξιά) και του κινήματος του ακραίου ατομικισμού (ακραίο κέντρο).
Ο ελληνικός μας όμως κόσμος και πολιτισμός δεν είναι ούτε η αριστερά, ούτε το ακραίο κέντρο, ούτε η δεξιά, που διαρκώς μάχονται για την εξουσία, π.χ., φωτογραφία. Ο ελληνικός μας κόσμος και πολιτισμός καταργεί την εξουσία, η οποία διαιρεί τους ανθρώπους σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους.
΄Αρδην ανθρωποκεντρικά και κοινωνιοκεντρικά καταργεί την εξουσία, μέσω της σφαιρικής δομής λήψεως συλλογικών αποφάσεων της πολιτείας, όπου:
ΟΠΟΙΑ ΄Η ΟΠΟΙΟΣ ΑΡΧΕΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΑΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ.
Πώς; Ιδού:
Ελληνικά: https://www.facebook.com/notes/νίκος-τανάλιας/η-σφαιρικη-δομη-λειτουργιασ-μιασ-εδεε/364037210466550?pnref=story.
English: https://www.facebook.com/notes/νίκος-τανάλιας/the-spherical-structure-of-a-cssc/366251626911775?pnref=stor