Οχι για την θεά της Αλήθειας, αλλά για την θεά Αλήθεια μιλά ο Παρμενίδης. Υπάρχει δε πάντοτε μεγάλη αβεβαιότητα γύρω από την Αλήθεια, ενώ οι ελληνικοί άνθρωποι πολεμούμε να την αποκαλύψουμε.
· Εδώ ακριβώς είναι μία τεραστία διαφορά μεταξύ της ιδιοσυγκρασίας των Ελλήνων και της ιδιοσυγκρασίας των Ρωμαίων. Οι Ρωμαίοι αντικαθιστούν την γεμάτη αβεβαιότητα θεά Αλήθεια με την γεμάτη βεβαιότητα θεά της Truth ή Veritas.
· Η αβεβαιότης δεν εξυπηρετεί καθόλου την κάθετο ή πυραμιδική ιεραρχία κεντρικής εξουσίας και ισχύος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Από την θεά Αλήθεια στην θεά της Truth ή Veritas, η ρωμαϊκή σιδερόβεργα εξουσίας εξαφανίζει την αβεβαιότητα, με την οποία αβεβαιότητα τόσο αρμονικά συνυπάρχει ο ελληνικός μας κόσμος και πολιτισμός.
· Από αυτήν και μόνον την λεπτομέρεια είναι αδύνατον να συγκεραστούν ο ελληνικός και ο ρωμαϊκός πολιτισμός, προς την δημιουργία του δήθεν ‘ελληνορωμαϊκού’ πολιτισμού. Μόνον η κάθετος ή πυραμιδική ιεραρχία κεντρικής εξουσίας και ισχύος του δεσποτικού καθεστώτος μπορεί διά ροπάλου να επιβάλλει στον κόσμο την έννοια του δήθεν ‘ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.
· Δύσκολο φορτίο ο ελληνικός μας πολιτισμός. Χρειάζεται αγών μέγας, εάν μας αρέσει, εάν μας εκφράζει και εάν θέλουμε να μας εκφράζει. Εάν!
· Ο πίνακας του Σάντρο Μποτιτσέλι: «Η Συκοφαντία του Απελλή», Πινακοθήκη Ουφίτσι, Φλωρεντία (1494-1495). Αριστερά φαίνεται η Αλήθεια γυμνή.