Η 29η Μαΐου είναι για πολλούς η αποφράδα ημέρα της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους του σουλτάνου Μωάμεθ του Β΄, που έκτοτε έμεινε γνωστός και ως πορθητής.
Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο.
Οι ιστορικοί αναφέρουν πως ότι είχε απομείνει από το Βυζάντιο ήταν ήδη εξασθενημένο από την προηγηθείσα Άλωση από τους σταυροφόρους, το 1204.
Σύμφωνα δε με τις ίδιες πηγές η Άλωση του 1453 αποτέλεσε και την ημερομηνία έναρξης της Αναγέννησης, μιας και μια πλειάδα λόγιων της Πόλης έφυγε στην δύση.
Πολλές ωστόσο είναι οι αναφορές που θέλουν πολλούς εκείνη την εποχή να επιζητούν το τουρκικό σαρίκι από την λατινική τιάρα.
Πέρα από τους ηρωισμούς και τα πλείστα όσα ανδραγαθήματα κατά την πολιορκία της Πόλης όμως, αυτό που παραβλέπουν πολλοί είναι η βασική αιτία για την οποία επικράτησαν οι Οθωμανοί την εποχή εκείνη.
Δεν ήταν ότι ήταν πιο έξυπνοι ή πιο μάχιμοι ή πιο πολλοί.
Ήταν ότι όλοι αυτοί η ηρωικοί αφεντάδες του Βυζαντίου είχα τσακίσει τον κοσμάκη στους φόρους και στην εκμετάλλευση.
Δεν είναι τυχαίο ότι το πόπολο δύο δρόμους είχε για να ξεφύγει από την ληστρική επιδρομή των αφεντάδων του Βυζαντίου.
Είτε να γίνει μοναχός κάτι που εξηγεί και την άνθηση των μοναστηριών της εποχής, είτε να γίνει μουσουλμάνος μιας και ως τέτοιος απαλλασσόταν από την βαριά φορολογία. Οι Οθωμανοί βλέπεις φορολογούσαν μόνο τους ραγιάδες χριστιανούς και όχι τους μουσουλμάνους.
Οι Βυζαντινοί άρχοντες μάλιστα είχαν προτιμήσει τα τελευταία χρόνια αντί να εμπιστευτούν τον λαό τους για τον στρατό, να μαζέψουν ένα σωρό μισθοφόρους τους οποίους πλήρωναν με τα χαράτσια που επέβαλαν στον λαό.
Το ερώτημα λοιπόν για αυτή την ημέρα ίσως θα έπρεπε να ήταν ποιος φταίει. Η αναδυόμενη Οθωμανική δύναμη που έκανε αυτό που κάνει κάθε αναπτυσσόμενη δύναμη ή οι «Έλληνες» αρχοντάδες που κοίταζαν όπως όλοι οι αρχοντάδες όλων των εποχών το συμφέρον τους; Οποιεσδήποτε ομοιότητες με τον 21ο αιώνα είναι εντελώς "συμπτωματικές"...