Ο συριακός πόλεμος, ο οποίος ξεκίνησε ως εμφύλιος και κατέληξε στη μάχη ενός λαού απέναντι σε ένα μείγμα εθνών, βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη καμπή. Ο συριακός στρατός πέραν όλων των άλλων αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κόπωσης (αλλά και εγκατάλειψης από στελέχη) τη στιγμή που οι αντίπαλες τρομοκρατικές ομάδες ενισχύονται διαρκώς με αναλώσιμους.
Τι σημαίνει αναλώσιμος; Αυτός που στέλνουμε να τιναχθεί στον αέρα παίρνοντας μαζί του περισσότερους από 10.
Από το φθινόπωρο και μετά για όσους παρακολουθούμε τον πόλεμο της Συρίας ήταν φανερό ένα βαθύ κάθισμα των κυβερνητικών δυνάμεων. Το Χαλέπι ακόμη δεν απελευθερώθηκε στο σύνολο κι ας το εγκατέλειψαν σε ένα βράδυ 14000 άνδρες του FSA. Μέχρι που τελικά οδηγηθήκαμε στην πτώση του Ιντλέμπ και τώρα της Σουνγιούρ η οποία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη Λατάκεια.
Κι εδώ βρίσκεται ο ρόλος του Πούτιν τον οποίο όμως δε διαδραμάτισε.
Στο σημείο αυτό ανοίγω μια παρένθεση. Πριν λίγο καιρό έγραφα ένα κείμενο με τίτλο "στα μάτια του σύριου πρόσφυγα είδα οτι ο Μόσκοβος δεν πιάνεται φίλος". Έρχεται λοιπόν ένας από κάτω έξυπνος και σχολιάζει περί ανιστόρητου κειμένου και προβοκάτορα συντάκτη με επιχείρημα την παρουσία του ρωσικού στόλου στην Ταρτούς (κάποια στιγμή απλά πήρε εφόδια) και το ότι η Συρία δεν έγινε Λιβύη το 2013.
Πολύ λυπηρό όποιος διαφωνεί μαζί μας να βρίσκεται σε αποστολή, να είναι πράκτορας, εγκάθετος κτλ. Καταρχήν το ότι ελλιμενίστηκε ρωσικός στόλος πριν αρκετό διάστημα για εφόδια στην Ταρτούς δε λέει κάτι. Κατά δεύτερον η Συρία δεν έγινε Λιβύη. Η Λιβύη έγινε τελικά Συρία, κλείνει η παρένθεση.
Τι θα μπορούσε λοιπόν να κάνει ο Πούτιν.
Είναι γνωστό ότι το μείζον πρόβλημα στο συριακό πόλεμο αποτελεί η διαρκής τροφοδοσία με αναλώσιμους των τζιχαντιστικών ομάδων. Είναι επίσης γνωστό το πως κι από που καταφέρνουν να περάσουν στη Συρία οι φιλόδοξοι επόμενοι μαχητές. Από την Τουρκία και την Ιορδανία.
Ειδικά στην περίπτωση της Τουρκίας, την οποία διαρκώς κατηγορεί η Συρία, υπάρχει και το μεγάλο πλεονέκτημα πως όλος ο κόσμος (ακόμη και οι ΗΠΑ με τον τρόπο τους) έχουν συνδέσει την Τουρκία με την είσοδο των τζιχαντιστών στο συριακό έδαφος απαιτώντας να σταματήσει αυτή η κατάσταση.
Αντί λοιπόν ο Πούτιν να μη μετάσχει στο Συνασπισμό μετερχόμενος δικαιολογίες ότι θα πρέπει πρώτα να υπάρξει συνεννόηση με τη Δαμασκό, θα μπορούσε να βγει αυτός μπροστά (όπως το καλοκαίρι του 2013), να αναλάβει ηγετικό ρόλο νομιμοποιώντας παράλληλα μέσω συνομιλιών τη Δαμασκό. Το έκανε; Όχι.
Το δεύτερο και αποφασιστικό όμως είναι το εξής. Θα μπορούσε, και λόγω των παραπάνω κανείς δε θα του έλεγε τίποτε, να αναλάβει από αέρος την επιτήρηση και φύλαξη της τουρκοσυριακής και ιορδανοσυριακής μεθορίου.
Στην περίπτωση του Ιντλέμπ όλες αυτές οι ορδές ήρθαν από την Τουρκία και οι πάντες πιάστηκαν στον ύπνο. Αν όμως ρωσικά μαχητικά πετούσαν κι εξουδετέρωναν αυτά τα εκστρατευτικά καραβάνια όχι μόνο δε θα είχε πέσει το Ιτνλέμπ (με όσα ακολούθησαν) αλλά δε θα είχε γίνει ούτε καν μάχη.
Είναι φανερό ότι οι σύριοι δεν μπορούν να το πράξουν αυτό αποτελεσματικά από αέρος διότι από τη μία μάχονται με παμπάλαια αεροσκάφη και από την άλλη οι τούρκοι καιροφυλαχτούν είτε να τους καταρρίψουν από το έδαφος είτε να τους αναχαιτίσουν στον αέρα με τα σαφώς καλύτερα μαχητικά που διαθέτουν.
Αν όμως αντί για συριακά Mig, η μεθόριος γέμιζε υπερσύγχρονα ρωσικά μαχητικά, θα τολμούσε η Αγκυρα να τα καταρρίψει ή να τα παρενοχλήσει; Δεν το νομίζω ενώ οι γραμμές τροφοδοσίας τόσο σε μαχητές όσο και σε εφόδια θα υφίσταντο τεράστιες αν όχι και ολοκληρωτικές απώλειες.
Αξίζει να αναφέρουμε πως σε πρόσφατη συνέντευξη του ο σύριος πρόεδρος Ασαντ είχε δηλώσει πως η λήξη του πολέμου θα είναι ζήτημα κάποιων εβδομάδων αν σταματήσει η ενίσχυση των τζιχαντιστών από γειτονικές χώρες.
Γιατί λοιπόν δεν παρέχει αυτή τη βοήθεια στο σύμμαχο λαό της Συρία ο ρώσος πρόεδρος;