Και τι να κάνει ο άνθρωπος; Εχει άλλη επιλογή; Ζει από τη θλίψη των Ημερών και τον πόνο της Ζωής, που είναι αγωνία και αγώνας, για την "χαμένη τιμή" της Αριστεράς. Γιατί, αν και νεοσσός της πολιτικής, διαπιστώνει ότι είναι ορατός ο κίνδυνος να γίνει ο...νεκροπομπός των αριστερών ιδεών των "συντρόφων" του. Και να οδηγηθεί αυτόχειρας και αυτόκτονος "εις οδόν απωλείας".
Τι να κάνει ο άνθρωπος; Σφυροκοπείται από προτροπές, συμπιέζεται από τις πιέσεις των "θεσμών", από την ανάγλυφα αποτυπωμένη στις δημοσκοπήσεις "αγωνία" της πλειοψηφίας του λαού, να κάνει τον...έντιμο συμβιβασμό και να υπογράψει τη "συμφωνία", το νέο μνημόνιο, όπως τον κατηγορούν οι "απεχθείς" των μνημονιακών πολιτικών και ευρισκόμενοι στην αξιωματική και ευρύτερη αντιπολίτευση, αλλά κυρίως ευρισκόμενοι ως "κατάπτυστοι" στην κρίση της Ιστορίας...
Τι να κάνει ο άνθρωπος; Βλέπει ότι ζωή των πολιτών αποδυναμώθηκε. Προχωρεί ράθυμα. Επαναλαμβάνεται, χωρίς να βιώνεται σαν ριζική πραγματικότητα. Απονευρώθηκε και μεταμορφώθηκε σ' ένα δίχως προβληματισμούς και ορμή προόδου γεγονός. Να μην εκμεταλλευτεί το Μυθριδατισμό της κοινωνίας, αυτή τη βαριά κοινωνική αρρώστια της απάθειας, περιχαρακωμένη από την φοβία και την ανασφάλεια, που με τόση επιμονή καλλιέργησαν οι προκάτοχοί του στην εξουσία;
Τι να κάνει ο άνθρωπος; Μήπως δεν προσπάθησε, καταμεσής του ιστορικού του χειμώνα, να καταπείσει ή και να παραπείσει τους δανειστές να αντιληφθούν ότι τα πράγματα άλλαξαν στην Ελλάδα με τη λαική ετυμηγορία για ολική κατάργηση των μνημονιακών πολιτικών;
Και κάτι πέτυχε, έστω επικοινωνιακά. Διεθνοποίησε το "ελληνικό δράμα".
Διεμόρφωσε μια νέα αισθητική ως προς την εμφάνιση των κυβερνητικών στελεχών στις αίθουσες και στους διαδρόμους του άκρατου συντηρητισμού, της "μούχλας" των Βρυξελλών. Με πρώτον και καλύτερο τον ίδιο, αλλά κυρίως με τον υπουργό των Οικονομικών, προσπάθησε να περάσει το μήνυμα της νέας αισθητικής στην πολιτική, της "αγραβάτωτης" και "τσαλακωμένης" πολιτικής, της πολιτικής με το πολύχρωμο...δισάκι στον ώμο των υπουργών, που δείχνει άνεση και κάποια τέλος πάντων ελευθεριότητα.
Δεν πέτυχε να μετανομάσει την τρόικα σε...θεσμούς και σε Brussels group; Δεν πέτυχε να μην περιφέρονται οι ακατανόμαστοι εκπρόσωποι των δανειστών στα υπουργεία και να συνδιαλέγονται με τη...συνασπισμένη βλακεία υπουργών και παρατρεχάμεων συνεργατών τους; Ως προς το τελευταίο, μόνο έπαινος του αξίζει, γιατί περιόρισε τη διάχυση στην Ευρώπη της πολιτικής γελοιότητας και της ανικανότητας, πάντα με τον μανδύα της ραγιάδικης και υποτελούς λογικής, που συνήθως εκφράζεται με "βλαχολεβέντικά" συνθήματα, απευθυνόμενα στους αείποτε μωρούς του τόπου τούτου...
Πως να οραματιστεί εντούτοις ένα "γλυκύ έαρ", όπως τραγουδάει ο Ελύτης, πως να εμμένει στις προεκλογικές του δεσμεύσεις, όταν τα δημόσια ταμεία έχουν πιάσει αράχνες, όταν οι υποχρεώσεις του κράτους έχουν σωρευτεί κι όταν όλοι έχουν καταπέσει επάνω του, για να βάλει την πολυπόθητη υπογραφή του στη νέα συμφωνία-μνημόνιο με τους δανειστές, παραμένοντας στο Ευρώ, όπως διακαώς επιθυμεί αυτός ο άμοιρος, o μονίνως απληροφόρητος και απατημένος λαός;
Μήπως οι δανειστές δεν γνωρίζουν τη διακαή επιθυμία του ελληνικού λαού να παραμείνει στο Ευρώ; Μήπως δεν γνωρίζουν πόσο επιρρεπής είναι στην πολιτική απάτη; Μήπως δεν γνωρίζουν πόσο τοξινωμένη είναι η ελληνική κοινωνία και γεμάτη από τις πνιγηρές αναθυμιάσεις των ασχημιών της πολιτικής, του ψεύδους και του μεθοδευμένου αποπροσανατολισμού;
Το γνωρίζουν. Ετσι, προέτρεψαν τον Αλέξη Τσίπρα, να μη "διστάσει" να καταφύγει στο δημοψήφισμα, που θα μπορούσε άλλωστε να τον βγάλει από την αγωνία της πολιτικής του επιβίωσης...Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι κατά τα άλλα "ανάλγητοι" δανειστές τον...συμπαθούν τον Ελληνα πρωθυπουργό. Πιέζοντας μεν να δεχτεί τους όρους τους, δημιουργώντας του δε το ψυχολογικό και πολιτικό υπόβαθρο να παρουσιάσει την όποια "συμφωνία" ως μοναδική διέξοδο σωτηρίας. Λύτρωση πολιτική και κοινωνική, δηλαδή!
Ο ελληνικός λαός, άλλωστε, πληροφορείται πάντα τελευταίος για την πολιτική απάτη, άντε για τους πολιτικούς αλωπεκισμούς ή τα πολιτικά τεχνάσματα. Οταν βρεθεί αντιμέτωπος με τα τετελεσμένα. Και τότε αρχίζει να αναζητεί έναν νέο Μεσσία της πολιτικής, ξεχνώντας ότι είχε προκρίνει τον εύκολο και κατωφερή δρόμο της Απάθειας. Και ότι, συνήθως, από το φόβο μη χάσει τα ολίγα κεκτημένα ή μην υποστεί χειρότερα, φέρεται "ωσεί νεκρός", γιατί του είναι ύψιστα βολικό το πλαίσιο μέσα στο οποίο η πολιτική προπαγάνδα του διαμορφώνει για να ζει...
Τι να κάνει λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας μπροστά σε τούτη την αδυσώπητη πραγματικότητα; Με έναν λαό, που αν και έχει ξεπέσει στην πτωμαίνη εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών, επιμένει στην επίτευξη νέας μνημονιακής συμφωνίας, με το όποιο κόστος; Με τον κίνδυνο να χαθούν πολιτικά προνόμια ή να διακυβευτούν ανομολόγητα επιχειρηματικά διαπλεκόμενα συμφέροντα, που πάντα αναπτύσσονται ευδαίμονα ως σκουλίκια στην πτωμαίνη του λαού;
Τι να κάνει ο πρωθυπουργός; Να επιμένει να κοιτάζει μακριά τη "γραμμή των οριζόντων" και να χάσει αυτό που μπορούν να βλέπουν τα μάτια του και να πιάνουν τα χέρια του. Οι ορίζοντες χάνονται με την πρώτη ομίχλη σε τούτη τη χώρα του ήλιου!..
Δεν του απομένει παρά να πιάσει το στυλό, αποφεύγοντας τουλάχιστον να είναι mont blanc, και να βάλει την υπογραφή του με το αριστερό για λόγους συμβολικής "ιδεολογικής συνέπειας", σε μια συμφωνία "έντιμου συμβιβασμού", που η παγίωση των διαδοχικών κατεστημένων απαιτεί, που οι δανειστές και οι Φαραώ της διαπλοκής επιβάλλουν. Κυρίως όμως, που ο πολύπαθος και μονίμως εξαπατηθείς λαός, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και των πολιτικών συζητήσεων στα παράθυρα της τηλετύφλωσης, διακαώς επιθυμεί!...
Είναι μια "πολυτέλεια" που δεν είχαν οι προκάτοχοι του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία. Ας την απολαύσει...Αλλωστε, η πολιτική συνείδηση έχει προ πολλού αποχωριστεί από τη δίδυμη αδελφή της, τη συνείδηση της ανάγκης για την κοινωνική ελευθερία...