Παρακολουθώ τακτικά τα διάφορα άρθρα που αναρτιούνται στο διαδίκτυο, σχετικά με τα δρώμενα της τωρινής Ελληνικής κυβέρνησης. Στο διαδίκτυο είναι η αλήθεια και ο πραγματικός καθρέφτης του Ελληνικού σκεπτικού. Στον επίσημο τύπο και τα ΜΜΕ δεν βρίσκεις άκρη. Εκεί, οι συγγραφείς και οι παρουσιαστές είναι πιο στιλάτοι και πιο φινετσάτοι, αλλά όλοι τους ολοφάνερα προωθούν συγκεκριμένη ατζέντα, ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ διαστρεβλώνουν τα πράγματα.
Διαβάζοντας λοιπόν τα λεγόμενα του λαού στον διαδικτυακό χώρο: Παρά τα φανερά ολέθρια στραβοπατήματα της κυβέρνησης, στο διαδίκτυο είναι πάρα πολλοί εκείνοι που εκθειάζουν τον Τσίπρα, και κανένας δεν τον αναφέρει ονομαστικά, όταν επιρρίπτει ευθύνες στους χειρισμούς της κυβέρνησής του. Όλοι γύρω στο Τσίπρα έχουν «καεί», άλλος λίγο, άλλος πολύ. Όλοι, εκτός από τον ίδιο τον Τσίπρα.
Μιλάμε για περίπτωση-φαινόμενο. Σε ένα ξένο άρθρο, ο συγγραφέας, απορώντας κι αυτός για την συνεχιζόμενη αποδοχή και δημοτικότητα του Τσίπρα, κατέληξε ότι ό Τσίπρας μπορεί να είναι επιζήμιος για την Ελλάδα, αλλά, από την άλλη μεριά, είναι δεινός πολιτικός. Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας έχει μέλλον με την Ελλάδα, αλλά Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ. Φαίνονται και τα δύο το ίδιο, ιδιαίτερα σε εκείνους που διαβάζουν τροχάδην (οι περισσότεροι έτσι κάνουν, δυστυχώς),παραβλέποντας και παραμερίζοντας λεπτομέρειες. Όμως, μιλάμε για διαφορά νύχτας-μέρας.
Τελικά όμως, εμείς, οι δέκτες δηλαδή των επιπτώσεων των κυβερνητικών κινήσεων, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον Τσίπρα ή στον οποιονδήποτε σαν τον Τσίπρα, να κάνει καριέρα καταστρέφοντας την χώρα. Σίγουρα φυσικά, ο Τσίπρας δεν πάει σκόπιμα να καταστρέψει τη χώρα. Όμως, αν η σωτηρία της χώρας σημαίνει την κατάρρευση της δικής του τσεγκεβαρικής ιδεολογίας και την ενδεχόμενη δημόσια αποδοχή από τον ίδιο του καπιταλιστικού συστήματος, αμφιβάλλω αν θα διάλεγε να αλλάξει μυαλά. Τουναντίον, αν κινδύνευε η πολιτική του σταδιοδρομία, οι πιθανότητες να αλλάξει ιδεολογία θα αυξάνονταν κατακόρυφα.
Αυτό σημαίνει ότι η προσωπική του πολιτική ιδεολογία και η πολιτική του καριέρα είναι πιο σημαντικά από την σωτηρία της χώρας. Μιλάμε δηλαδή για το σύνδρομο Τόνυ Μπλερ και Μπιλ Κλίντον.
Και οι δύο αυτοί ήταν αριστερόφρονες, που δεν έχασαν χρόνο να αλλάξουν ρότα, προκειμένου να διασώσουν και να προωθήσουν τις δικές τους πολιτικές καριέρες πρωταρχικά. Όσο για τα διάφορα που έλεγαν και φρονούσαν πριν την αλλαγή ρότας, αυτά συνέχισαν να τα λένε και μετά (όπως ο Τσίπρας), βασιζόμενοι στο ότι αρκετά κουτορνίθια θα συνέχιζαν να τους πιστεύουν (και σε αυτό είχαν δίκιο), παρόλο που οι πράξεις τους έδειχναν τρανταχτά ότι έκαναν το αντίθετο. Το αν αυτή η «μετάλλαξή» τους οδηγούσε σε όφελος για το λαό δεν φαίνεται να επηρέαζε και πολύ το σκεπτικό τους.
Απορώ επίσης γιατί όλοι τα έχουν βάλει με τον Βαρουφάκη. Ο Βαρουφάκης δεν κάνει του κεφαλιού του. Πάει στις διάφορες συναντήσεις με συγκεκριμένη ατζέντα, που του έχει υπαγορευθεί και υποβληθεί από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Αν δεν ήταν έτσι, ο Τσίπρας θα τον είχε «κλαδέψει» προ πολλού. Το ότι ο Τσίπρας δεν σκαμπάζει από οικονομικά και είναι επιρρεπής σε κάθε είδους οικονομικούς «κομπογιαννιτισμούς» από κάθε είδους φαφλατάδες, είναι βέβαια άλλο θέμα, και κακή μας τύχη. Εξ ορισμού όμως οι αριστεροί δεν σκαμπάζουν από οικονομικά. Αν σκάμπαζαν, δεν θα είχε καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση, ούτε μετασοβιετικά θα κατάκλεβαν από τη χώρα τόσα δισεκατομμύρια, εκατό δικτυωμένοι επιτήδειοι.
Ούτε η κομμουνιστική Κίνα είναι οικονομικό θαύμα εφαρμοσμένης αριστερής ιδεολογίας. Τα λεφτά, η τεχνογνωσία και οι ανοιχτές καπιταλιστικές αγορές της Δύσης είναι αυτό που έχει δώσει τη γνωστή ανάπτυξη στην Κίνα, όχι η μέθοδος Μάο Τσε Τουνγκ. Να μην παραβλέψουμε επίσης το ότι στην Κίνα δεν ευημερούν όλοι το ίδιο, ούτε καν στοιχειωδώς. Τα τρείς χιλιάδες κορυφαία μέλη του κομμουνιστικού κόμματος είναι οι εκατομμυριούχοι, ενώ βολεμένοι είναι όσοι είναι του στενού τους δικτύου. Όλοι οι υπόλοιποι ψωμοζούνε. Κι όποιος αντιτίθεται στο σύστημα, κατασπαράζεται από την πανταχού παρούσα μονοκομματική μαρμάγκα.
Εν τω μεταξύ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μόνο τα ασυνήθιστα αστέρια Βαρουφάκης και Τσίπρας. Στο πάνθεόν του λάμπουν κι άλλες ιδιάζουσες προσωπικότητες. Για παράδειγμα, μια τέτοια εξέχουσα προσωπικότητα, σταδιακά μάλιστα κινούμενη προς την προεδρία του κόμματος είναι η δυναμική Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αριστερή από οικογενειακή παράδοση, πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλική Σορβόννη, και μετά στο Κολούμπια των ΗΠΑ. Καλά έκανε η κοπέλα. Αφού η οικογένειά της της παρείχε την οικονομική δυνατότητα για τέτοια περαιτέρω, γιατί όχι; Διότι, όταν μιλάμε για μεταπτυχιακά στη Σορβόννη και στο Κολούμπια μιλάμε για σοβαρά λεφτά, όχι πλάκα.
Αλλά, γιατί στη Γαλλία και στις ΗΠΑ και όχι στη Ρωσία και στην Κίνα; Στα σίγουρα στη Ρωσία και στην Κίνα, το περιβάλλον θα ήταν ιδεολογικά φιλικότερο, αλλά και τα δίδακτρα φτηνότερα.
Τελικά όμως, όπως συνήθως γίνεται, προκειμένου να δημιουργηθεί μια καλή βάση για μετέπειτα σταδιοδρομία (τα Ρωσικά και τα Κινέζικα χαρτιά είναι κι αυτά ενδιαφέροντα, σαφώς όμως, δεν είναι τα κατάλληλα καύσιμα για σταδιοδρομία στην ανεπτυγμένη Δύση), τα ιδεολογικά της αριστεράς παραμερίστηκαν χωρίς δισταγμούς.
Τέλος πάντων. Η Κωνσταντοπούλου τώρα έχει θρονιαστεί στην προεδρία της Βουλής των Ελλήνων και καθημερινά βάζει τα πόδια σε ένα παπούτσι σε πολλούς, που χρόνια στα θρυλικά έδρανα, κινούνταν αψηφώντας τους κανονισμούς. Και καλά κάνει.
Όμως την άκουγα να μιλάει πρόσφατα σε σχεδόν άψογα-Αμερικάνικα παρακαλώ-Αγγλικά στο συνέδριο των Προέδρων των Ευρωπαϊκών κοινοβουλίων, και να δηλώνει απερίφραστα ότι σκοπός των κυβερνήσεων δεν είναι οι μπίζνες (η επιχειρησιακή δραστηριότητα δηλαδή) αλλά η καλυτέρευση της ποιότητας ζωής των λαών. Συμφωνώ κι εγώ απόλυτα. Αλλά, κοίτα να δεις: Τα ίδια λέει και η αντίπερα όχθη. Ακριβώς τα ίδια.
Αυτό φυσικά που εννοούν οι δυο πλευρές διαφέρει όσο η μέρα από τη νύχτα.
Συγκεκριμένα, οι τυμπανοκρουσίες της παρούσας κυβέρνησης δεν αναφέρουν καν, και όπως φαίνεται μάλλον εξαιρούν από το πλαίσιο των κυβερνητικών υποχρεώσεων κάθε τι που έχει να κάνει με την διευκόλυνση της παραγωγικής οικονομίας στο επίπεδο του μέσου πολίτη, εκεί δηλαδή που παράγεται ο πραγματικός πλούτος της χώρας.
Με την ελπίδα λοιπόν ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα, άκουσα όλη την ομιλία της Κωνσταντοπούλου στη σύσκεψη των αρχηγών των κοινοβουλίων. Περίμενα ότι η Κωνσταντοπούλου θα έλεγε και κάτι ελπιδοφόρο εκτός από λεκτικές κορώνες για την ανάγκη βοήθειας και κατανόησης του Ελληνικού οικονομικού προβλήματος, την προστασία της αξιοπρέπεια κάθε ατόμου στον πλανήτη κτλ. Τι ελπιδοφόρο;
Μα φυσικά ότι οι κουβέντες καλές είναι, αλλά για να γίνουν πραγματικότητα τα λόγια, η οικονομία πρέπει να δουλέψει και να «βγάλει» λεφτά. Διότι, χωρίς λειτουργική επιχειρησιακή βάση, δεν υπάρχει δυνατότητα για πολλά, σε καμία χώρα. Ίσως τα λεφτά να μην χρειάζονται στη μετά θάνατον ζωή, αλλά, για τα επίγεια, το πράγμα ως γνωστόν, διαφέρει. Και φώναζε όσο θέλεις για βοήθεια στους φτωχούς κτλ. Στα δέντρα λεφτά δεν πρόκειται να φυτρώσουν. Τα λεφτά τα δημιουργεί η παραγωγικότητα και η επιχειρηματική πρωτοβουλία. Αλλά αυτά είναι πράγματα ξένα προς την αριστερή ιδεολογία και πρακτική. Επίσης όπως ξέρουν όσοι έχουν προσπαθήσει να τα αποκτήσουν, σε μια ελεύθερη, ανταγωνιστική οικονομία, τα λεφτά ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ.
Η Κωνσταντοπούλου ούτε καν ανέφερε κάτι σχετικό με αυτή την πλευρά του προβλήματος. Δεν είναι παράβλεψη.
Η τωρινή κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα για να ενθαρρύνει την ελεύθερη αγορά. Απολύτως τίποτα. Είναι μάλιστα ολοφάνερο ότι δεν αποδίδουν καμία σημασία στην ανάγκη για την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Η ίδια αντιπαραγωγική τακτική συνεχίζεται: Αν το κράτος δεν σιγουρέψει τα ποσοστά του πρώτα, επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα απαγορεύεται.
Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση λέγεται οικονομική άγνοια και στην χειρότερη οικονομική σχιζοφρένεια. Είναι απίστευτο, ανάμεσα σε τόσους φωστήρες στο ΣΥΡΙΖΑ να μην βρίσκεται κάποιος να πει κάτι σαν το παρακάτω:
«Ας αφήσουμε τον κόσμο να πάει να φυτέψει ντομάτες, να ψήσει κουλούρια στο σπίτι του, να φτιάξει οτιδήποτε και να πάει να το πουλήσει στο δρόμο από ένα καρότσι. Ας μην τον κυνηγάμε με πρόστιμα για άδειες, φόρους εισοδήματος και άλλες τέτοιες αηδίες. Για να πολεμάει κάποιος έτσι να πουλήσει ντομάτες και κουλούρια, θα πει ότι προσπαθεί απελπισμένα να επιζήσει. Ας σταματήσουμε να προσπαθούμε να του βγάλουμε το μάτι. Αν τα καταφέρει, τουλάχιστον θα είναι ένας λιγότερο που θα χρειαστεί να στηριχτεί οικονομικά από το κράτος. Εξ άλλου, όπου και να πάει για να χαλάσει τα λεφτά που βγάζει, φορολογείται. Δεν είναι ανάγκη να τον κυνηγάμε κι από πάνω σαν την άδικη κατάρα και για φόρο εισοδήματος».
Αλλά, τι περιμένεις από ανθρώπους, μια ζωή ουσιαστικά ανεπάγγελτους, ή ανθρώπους που μια ζωή ζούνε από τα πολιτικά τους γαυγίσματα;
Και τελικά, γιατί απορούμε με την αδυναμία της κυβέρνησης «να τα βρει» με τους Ευρωπαίους; Η κυβέρνηση που ψηφίσαμε είναι αριστερή κυβέρνηση, εχθρική προς την επιχειρηματική δραστηριότητα, το κέρδος και την ατομική υλική ευημερία. Όπως το βλέπουν αυτοί, ή όλοι μαζί θα ευημερήσουμε ή κανένας. Και τελικά, όπως ξέρουμε όλοι, η ιστορία κάθε αριστεροκατευθυνόμενης οικονομίας πάντα καταλήγει στο «κανένας».
Και τώρα, μέσω της παρούσας κυβέρνησης, τι ζητάμε από τους Ευρωπαίους; Να μας βοηθήσουν να επανα-ανδρεοπαπανδρεοποιήσουμε τη χώρα. Να μας δώσουν οι ξένοι λεφτά (αγύριστα, αυτό είναι πασιφανές σε όλους) για να εξαλείψουμε την ανεργία, διορίζοντας τους άνεργους στο Δημόσιο, να προσφέρουμε τα καλύτερα σε υγεία, πρόνοια, μόρφωση, εφάπαξ, διακοπές, στέγαση στους Έλληνες, όλα τσάμπα ή εκεί περίπου, και να ποζάρουμε διεθνώς σαν οι αχτύπητες Ευρωπαϊκές οικονομικές διάνοιες (βλέπε Ανδρέα Παπανδρέου), που «ξέρουμε πραγματικά να ζούμε», αντίθετα με τους «ανεγκέφαλους» Ευρωπαίους που στα μέρη τους «δεν έχουν ούτε καφενεία».
Δυστυχώς όμως, οι ξένοι μας έχουν πάρει χαμπάρι, αμετάκλητα κιόλας τώρα, και τέτοια δεν πρόκειται να δούμε άλλο. Ο Ανδρεοπαπανδρεϊσμός έφαγε πολλά λεφτά, κι άλλα δεν έχει. Τώρα, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΧΟΝΤΕΣ ΞΕΝΟΥΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΦΡΑΓΚΟ.
Όσο για τους «Τσίπρα και Σια», κακώς, ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ είναι στην πολιτική. Αν πραγματικά ενδιαφέρονται για την Ελλάδα και τους Έλληνες, καλά θα κάνουν να αφήσουν την πολιτική και να πάνε να βρούνε δουλειά σε κανένα μη-κερδοσκοπικό φιλανθρωπικό οργανισμό. Εκεί είναι που τα στελέχη ασχολούνται με την αποκατάσταση των φτωχών, των πεινασμένων, των ανίατα άρρωστων κτλ., ανθρωπιστικό έργο δηλαδή, χωρίς να επιβαρύνονται με τη σκοτούρα του κέρδους κτλ. Εκεί, τα λεφτά έρχονται από δωρητές που τα διαθέτουν από μόνοι τους με βάση προσωπικά, συνήθως συναισθηματικά κίνητρα ή παρακινούμενοι από συγκεκριμένες φορολογικές εκπτώσεις, σκόπιμα νομιμοποιημένες από το κράτος για να ενθαρρύνεται η φιλανθρωπία.
Οι κυβερνήσεις έχουν χρέος ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙ, όχι να τον κυνηγάνε να του πάρουμε ότι έχει και δεν έχει, και να τον φωνάζουν κλέφτη κάθε τρεις και πέντε. Οι κοινωνικοί νόμοι που απαιτούνται για ειρηνική συνύπαρξη με τον πλησίον είναι απλοί και ευνόητοι ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ. Το κράτος έχει την υποχρέωση ΝΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙ την ελεύθερη αγορά και την οικονομία, όχι να την αλυσοδέσει προς όφελος των πολιτικών, των συγγενών τους και των κομμάτων τους. Ο αληθινός πολιτικός διευκολύνει την παραγωγικότητα και χαίρεται όταν οι πολίτες ευημερούν. Εδώ, αριστεροί και δεξιοί μπαίνουν στην πολιτική, διότι μόνο η πολιτική έχει σίγουρα λεφτά, ακλόνητες και παχυλές συντάξεις, ανεύθυνη απόδοση και το περισσότερο απυρόβλητο, με όλη την κρατική μηχανή να επιστρατεύεται για την προστασία του πολιτικού. Να σε δει ο πολιτικός σαν επιχειρηματία πολίτη να ευημερείς περισσότερο από αυτόν; Τι λες; Δε σφάξανε. Θα σε κυνηγήσει αλύπητα, και δεν θα σταματήσει μέχρι που να καταφέρει να σε βάλει στη φυλακή.
Με τέτοια και με τέτοιους, πολλά σοβαρά δεινά, όπως η κατάπτωση και μετά η κατάρρευση του κράτους, της χώρας, της οικονομίας και του κοινωνικού ιστού επιταχύνονται και αποκτούν ορατή ημερομηνία λήξης.
Αλλά, ας μην απελπιζόμαστε. Τώρα μπορεί να χάνουμε 18-1, αλλά που ξέρεις; Έχει μείνει λίγος χρόνος ακόμα στο παιχνίδι. Αν βάλουμε και τα πέντε λεπτά σε καθυστερήσεις, μπορεί να ισοφαρίσουμε. Ακόμα και να νικήσουμε. Κλώτσα-κλώτσα, κάτι θα καταφέρουμε τελικά. Δεν μπορεί.