Τα δρώμενα μου τα μετέφερε μια φίλη. Που βρέθηκε τυχαία (καλεσμένη από γνωστή γνωστού) στην οργιαστική έκφραση μιας απόλυτα ευημερούσης Ελλάδας.
Το σκηνικό στημένο σε ένα απ’ αυτά τα μαγαζιά της χλιδής. Νυχτερινά κέντρα, τα λέγανε παλιά… ή έστω κέντρα διασκέδασης. Τώρα τα λένε «μαγαζιά». Που πουλάνε άσματα του συρμού από καλλικέλαδους και μη τραγουδιστές (ή τραγουδίστριες), και που βεβαίως άπαντες και άπασες διαθέτουν γραμμωτούς κοιλιακούς. Οι άψογοι κοιλιακοί είναι το κατ’ εξοχήν προσόν, για να εισχωρήσεις σ’ αυτούς τους κύκλους της ακριβοπληρωμένης διασκέδασης. Η φωνή… έπεται!
Το εν λόγω «μαγαζί» −βάσει των λεγομένων της φίλης μου– ήταν φίσκα. Και το τραπέζι των γνωστών που την κάλεσαν, φορτωμένο από όλα του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά. Ακριβά ουίσκι πηγαινοερχόντουσαν, πανάκριβες σαμπάνιες άνοιγαν με πάταγο… και τα λουλούδια έρραιναν βροχηδόν την πολυδιαφημισμένη αοιδό. Μόνο για λουλούδια, λέει, πλήρωσαν 5.000 ευρώ. Και χωρίς απόδειξη, υποθέτω. Συνηθίζουν να δίνουν απόδειξη οι λουλουδούδες στα «μαγαζιά» ;… Αμφιβάλλω!
Αυτή είναι η μια όψη… η μια όχθη αυτής της πατρίδας που λέγεται Ελλάδα.
Η ευμάρεια. Η αφθονία. Άνθρωποι, που κάτι (;) άκουσαν για μια κρίση (;) που μαστίζει τη χώρα, όμως δεν τους αφορά, γιατί αυτή η κρίση όχι μόνο δεν τους ακούμπησε, αλλά ούτε καν τους πλησίασε.
Στην αντίπερα όχθη αυτής της πατρίδας βρίσκονται οι… άλλοι. Οι πολλοί. Που ξύνουν τις φόδρες της τσέπης τους, μπας και έχει μείνει ξεχασμένο κανένα ευρώ… ή απλώνουν το χέρι τους (ζητιανιά) για να εξασφαλίσουν ένα ξεροκόμματο ή λίγη θέρμανση. (Και τι να σου κάνουν, αλήθεια, 200 εκατομμύρια για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης;… Peanuts! Ασπιρίνη σε καρκινοπαθή).
Αυτοί οι πολλοί, της αντίπερα όχθης, κλεισμένοι στα σπίτια τους και βουλιαγμένοι στα προβλήματά τους, δεν ακούν τους ήχους του Καβαφικού μυστικού θιάσου. Τα τραγούδια, οι ξέφρενες διασκεδάσεις και οι ακριβές απολαύσεις είναι χρωματιστές πινελιές μιας άλλης χώρας… που βρίσκεται πολύ μακριά απ’ τη δική τους χώρα.
Η χώρα αυτή των πολλών δεν έχει χαραμάδες, για να εισχωρήσουν το φως και η πολυχρωμία της χαράς. Αυτή η χώρα έχει ένα και μόνο χρώμα: Το μαύρο! Χρώμα που ρουφάει όλα τα χρώματα.
Μια πατρίδα, λοιπόν, σαν ποταμός με δυο όχθες μοιάζει πια η Ελλάδα μας.
Στη μια όχθη, την ηλιόλουστη, οι άνθρωποι παίζουν, γελούν, χαριεντίζονται, ξοδεύουν, ερωτεύονται και ονειρεύονται.
Η άλλη όχθη είναι σκοτεινή. Παγωμένη. Κι οι άνθρωποι δε γελούν, δεν τραγουδούν, δεν ονειρεύονται και σχεδόν δεν ελπίζουν πια.
Και το πιο λυπηρό: Ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο όχθες δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά γέφυρα!