Ναι, υπάρχει πάθος. Το ανομολόγητο πάθος του Ελληνα. Το πάθος που ενίοτε με διονυσιακά στοιχεία, σαν μάζα ρευστή κατακλύζει το λαό. Ομως, ακόμα κι αυτό το πάθος, από ζωογόνα και δημιουργική δύναμη, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης των επιτηδείων.
Και η πολιτική, από την εποχή που έχει ξεφύγει από τον κυρίαρχο έλεγχο της σοβαρότητας της πλειοψηφίας, με την κοινωνική δικαιοσύνη να επηρεάζεται από τους αριθμούς και να υπακούει σε έννοιες θεωρητικά τουλάχιστον επικυρωμένες από την "ηθική" της πρόσκαιρης ανάγκης κι όχι από την ηθική της Ιστορίας, η πολιτική λοιπόν εμφανίζεται να αποβλέπει προς τους "ιδανικούς" της σκοπούς, αδιαφορώντας για τα μέσα που συχνά χρησιμοποιεί για τον αποπροσανατολισμό των πολιτών.
Ετσι, στο επίμαχο ερώτημα "που πάνε τα πράγματα;.." , η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από: Οπου τα πάνε. Κι αν κάποιοι αποτολμούν και αρθρώνουν λόγο ευθύνης και αλήθειας, τα "διυλιστήρια" των επιτηδείων δουλεύουν σε εικοσιτετράωρη βάση, για να αποδείξουν με χημικές μίξεις και αλχημείες, πως η αλήθεια είναι παγίδα!..
Θα μπορούσε, βέβαια, να προβάλει κανείς το επιχείρημα ότι δεν ενδιαφέρουν τα μέσα που χρησιμοποιούνται, όσο ενδιαφέρει ο σκοπός. Αλλά ο σκοπός ακριβώς ενδιαφέρει, εφόσον ταυτίζεται με το κεντρικό πρόβλημα που συναρτάται με την ευτυχία των ατόμων και των συνόλων. Ο σκοπός προς τον οποίον κατατείνουν όλοι αυτοί οι ακρωτηριασμοί της κοινωνικής δικαιοσύνης, της καταπάτησης των κοινωνικών διακιωμάτων, ιδίως τα τελευταία χρόνια των μνημονιακών πολιτικών, μπορεί να γίνει ο πυρήνας της ευημερίας των πολιτών;
Πως μπορεί να καλύψει τις αξιώσεις των ατόμων και να ικανοποιήσει το βαθύτερο όραμά τους; Η απόκριση των "φανατικών" της εφαρμογής των μνημονιακών επιβολών είναι σταθερά καταφατική. Μα είναι απόκριση φανατικών. Και ο φανατισμός προυποθέτει μια κατάσταση εμμονικής αντίληψης με ό,τι αυτή συνεπάγεται, με ό,τι αυτή ταυτίζεται σχετικά με εκβιαστικά διλήμματα, για Grexit, επάνοδο στην...αραχνιασμένη δραχμή, στην κατάρρευση της κοινωννικής ζωής κι άλλα που συντηρούν την κοινωνική φοβία και ενσπείρουν τον πανικό...
Με αυτά και άλλα πολλά, οι Ελληνες χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Χάσαμε ακόμα και τη χαρά της θυσίας και την ελπίδα κάποιου τουλάχιστον τέρματος. Και δημιουργήσαμε το πλέγμα που περιχαρακώνει τη ζωή μας. Το πλέγμα της πολιτικής ακαμψίας και της...πολιτικής βακχείας, με φόντο όλα τα γνωρίαματα της λαικής αμηχανίας.
Εννοιες, θεσμοί, τρόποι ζωής, ιεραρχίες αξιών, στοιχειώδης συλλογιστική, έχασαν το περιεχόμενό τους και σταθεροποιούνται σαν νέα δεδομένα στις συνειδήσεις. Κι αυτή είναι η αφετηρία του μεγάλου κινδύνου. Ολα ανάγονται στο πλαίσιο των πρόσκαιρων αναγκών, όπως αυτές οι ανάγκες υπαγορεύονται από την πολιτική αβελτηρία ή και τον πολιτικό καιροσκοπισμό.
Καμία εκθεμελιωτική εξόρμηση των εθιστικών λειτουργιών μας δεν προβλέπεται. Εχουμε αποδεχθεί τους προδιαγραμμένους σταθμούς της πορείας μας ως κοινωνία και ως έθνος. Επί της ουσίας, βρισκόμαστε σε μια στρατευμένη κατάσταση. Στην κατάσταση της ανάγκης, όπως την διαμορφώνουν οι περιστάσεις. Και τις περιστάσεις τις "υφαίνουν" οι ολίγοι και οι εκλεκτοί. Ετσι, ακόμα και η δημοκρατία υποχωρεί στην ανάγκη της συγκέντρωσης της δύναμης σε άτομα, που ενεργούν ασυλλόγιστα και ευκαιριακά εν ονόματι του πλήθους...
Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς εισδυτικός μελετητής της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής ψυχολογίας, για να διαπιστώσει ότι το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, το αίτημα της πραγματικής δημοκρατίας και το αίτημα της ελευθερίας, σε συνδυασμό με τον ψυχικό κάματο των Ελλήνων, παραμένουν για την ελληνική πραγματικότητα μεγάλα ερωτηματικά.
Το πολιτικό σύνθημα είναι βαρύτερο σε οικονομικό περιεχόμενο από κάθε άλλη ηθική έννοια και κοινωνική αξία. Και οι δικαιολογίες είναι πολλές. Και άλλα τόσα τα επιχειρήματα. Δικαιολογίες και επιχειρήματα, μαζί με τη βιοτική ανάγκη, εξαγοράζουν τη σιωπή του λαού για τον επώδυνο ακρωτηριασμό της ψυχής του...
Χρειάζεται αφύπνιση. Η Ελλάδα εθεωρείτο για αιώνες Opus Dei (έργο θεού). Και είναι. Στεκόμαστε, για παράδειγμα, στην ρητορική πολιτική αντιπαράθεση και δεν πάμε πιο πέρα. Οι ελιγμοί των "χειρισμών" δεν ξεπερνούν τη συντήρηση των επιτηδείων. Καμία διαφωνία με την άσκηση της εξουσίας, αλλά με το πως ασκείται η εξουσία από τους πολιτισκούς της συμφοράς του τόπου.
Γιατί έχει σημασία τι προσπορίζει η εκάστοτε εξουσία στη χώρα και στο έθνος. Στη χώρα από πλευράς εξέλιξης, εκσυγχρονισμού και ανόδου του βιοτικού επιπέδου. Στο έθνος από πλευράς συνοριακής αυτοτέλειας, διεκδικήσεων, κατίσχυσης των συνθηκών και ισχύος μέσα στο διεθνή χώρο...
Ωχ, παναγιά μου!