Πολιτική και ειλικρίνεια, πολιτική και εντιμότητα, πολιτική και προγραμματισμός είναι έννοιες συνώνυμες με την ανυπαρξία. Πολιτική και ανακολουθία, πολιτική και αμετροέπεια, πολιτική και πονηρία συναγωνίζονται την πολιτική αλαζονεία.
Η δύναμη της εξουσίας περιθωριοποιεί τις αναστολές των πολιτικών και ισχυροποιεί την εγωπάθειά τους. Ελαχιστοποιεί δε τη συναισθηματική τυς παρορμητικότητα και μεγιστοποιεί τον εγωκεντρισμό τους από το χώρο του Homo Sapiens στο χώρο του Homo Erectus.
Και έτσι ο τόπος συχνά περνάει από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Από την εσωτερική αλαζονεία και κατάρρευση, ως απότοκο και της πολιτικής ανικανότητας ή δειλίας, στην εξωτερική γελοιοποίηση. Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες...τάσεις λεκτικής αντίδρασης στο πολιτικό προσκήνιο. Αλλες ευτράπελες και πικάντικες και άλλες επικίνδυνα ανόητες.
Χωρίς αυτές τις τάσεις, ωστόσο, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου οι ρηξικέλευθες κάθετες δομικές αλλαγές ή οι "μεταρρυθμίσεις" γίνονται στα χωρίς όρια λόγια, ενώ τίποτα επί της ουσίας δεν ταράζει τη μακάρια ακινησία της κοινωνίας, η τελμάτωση θα ήταν ανυπόφορη...
Το ζούμε και τους τελευταίους μήνες των διαπραγματεύσεων "αριστερού χαρακτήρα" με τους δανειστές. Και πάλι καταρράκτες λέξεων και τάσεων για εντυπώσεις και διαμόρφωση διλημμάτων στην κοινωνία μεσούσης της κρίσης, με την ανακολουθία να "ακκίζεται" με την πρόωρη πολιτική αλαζονεία. Και παράλληλα συζητήσεις και αναλύσεις στα ΜΜΕ.
Συζητήσεις πολλές και βλακώδεις. Πολλές και "συντονισμένες" για την εξυπηρέτηση πρόσκαιρων εντυπώσεων είτε αφορούν την όχθη του αριστερού συνοθηλεύματος του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβερνητικής πορείας άνευ πυξίδος, είτε την αντίπερα όχθη της κακώς εννοούμενης δεξιάς του "ασταθούς" πολιτικά και ψυχικά Αντώνη Σαμαρά και του εν συγχύσει ευρισκόμενου Βαγγέλη Βενιζέλου του φυλλορροημένου πλέον ΠΑΣΟΚ.
Επειδή όμως οι προσδοκίες του λαού πολιορκητικά στέκονται στο "κάτι μπορεί να γίνει...", το ενδιαφέρον οξύνεται με ό,τι βλακεία εκστομίσει ο κάθε υπουργός ή ο κάθε "μαιντανός" της πολιτικής, που προωθείται από το επιχειρηματικό κατεστημένο, που συντηρεί τη δημοσιογραφική αθλιότητα. Το παιχνίδι των υποτιθέμενων πολιτικών εξελίξεων ή πολιτικών πρωτοβουλιών είναι βασικά παιχνίδι εξουσίας και όχι ουσίας. Είναι μια "ανάσα" στην πορεία της πολιτικής αναίδειας και απάτης και μια "χαλάρωση" των όσων οργισμένων πολιτών, που θέλουν να προσδεθούν στη λογική "ότι κάτι μπορεί να βελτιωθεί...".
Αν αναλογιστούμε τις πολιτικές αυθαιρεσίες των τελευταίων χρόνων, τα "είπα-ξείπα", τα αδίστακτα σκάνδαλα και τη διαδρομή του κρατικού χρήματος υπό μορφή μίζας στις ελβετικές τράπεζες στην προ των μνημονίων εποχή κυρίως, την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής χωρίς καμία συνέπεια, την έλλειψη κοινωννικής συνείδησης, είναι εύκολο να συλλάβουμε την...αυτοκρατοροποίηση της πολιτικής δημοκρατίας μας.
Ολα αυτά τα χρόνια, δυστυχώς και σήμερα με "στημένο" το σκηνικό της πνιγηρής για την κοινωνία κρίσης, το παιχνίδι της κομματικής επιβίωσης και της επικάλυψης της πολιτικής δυσοσμίας παίζεται ερήμην του λαού. Η βουρβονική νοοτροπία χαρακτηρίζει τους κυβερνώντες, με τον 'αφεντισμό" τους να αποτελεί γνώρισμά τους, έστω κι αν η γραβάτα αντικαταστάθηκε από το ανοικτό πουκάμισο και την έλλειψη πλήρους αισθητικής στην πολιτική. Και δεν αναφέρομαι στην αισθητική της γραβάτας, αλλά στην αισθητική της πολιτικής συμπεριφοράς!..
Σε τούτο το μεγάλο παιχνίδι της πολιτικής απάτης είναι ενορχηστρωμένος ο λαός. Ο κατά βάση φτωχός, καταφρονημένος και εν πολλοίς φοβισμένος και άβουλος λαός.
Και ακολουθεί ο λαός με την ισχνή του φωνή στο τραγούδι τους "αριστερούς" σήμερα ποδηγέτες του, που τραγουδάνε ετεροχρονισμένα "στ' άρματα, στ' άρματα", ενώ υποχωρούν ανερρυθρίαστοι από τις "κόκκινες γραμμές" τους μπροστά στην επιδρομική διάθεση των δανειστών. Ετσι για την πλάκα τους!..
Ακολουθεί τους πασοκιστές, όσους τέλος πάντων δεν βρήκαν πρόσφορο καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν κατέλαβαν υπουργικές και άλλες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, ακολουθεί με το τραγούδι "όλοι το ίδιο είμαστε, λαός και Κολωνάκι". Και κάνουν την πλάκα τους!..
Ακολουθεί και τους νεοδημοκράτες με το ελπιδοφόρο άσμα "ακόμα τουτ' την Ανοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες". Και παθαίνουν την πλάκα τους!