Η πρωταρχική μέριμνα του Ελληνικού λαού αυτή τη στιγμή δεν είναι να ψηφίσει «ναι» ή «όχι» σε ακόμα μια μορφή εξαθλίωσης, και νέες αλυσίδες για τους πολίτες και τη χώρα.
Όχι μόνον πρωταρχική μέριμνα, αλλά καθήκον, σωτηρία και αποφυγή του χειρότερου για τον Έλληνα αυτή τη στιγμή, είναι να «κράξει» και να διώξει από την εξουσία την παρούσα κυβέρνηση. Είναι μια κυβέρνηση, όχι μόνον ανίκανη, άσχετη, μπερδεμένη και αδιάβαστη, αλλά και μια ακόμα κυβέρνηση, που για να πάρει την εξουσία δεν δίστασε να πει ξεδιάντροπα ψέματα, να εξαπατήσει και να παραπλανήσει. Όπως ακριβώς έκανε ο Παπανδρέου με το «Λεφτά υπάρχουν», και αργότερα ο Σαμαράς με τα «Ζάππεια».
Η ανάσα τεσσάρων μηνών που η παρούσα κυβέρνηση ζήτησε από τους δανειστές, δήθεν για να εκτιμήσει από την κυβερνητική γωνία την κατάσταση και να προτείνει την ευκολότερη και καλύτερη διαχείριση της οικονομικής αφαίμαξης του τόπου, που είχε δήθεν ήδη επακριβώς επεξεργαστεί (πάντα προς όφελος των δανειστών φυσικά, αλλά που να το δει αυτό ο τυφλωμένος από ψευτο-υποσχέσεις ψηφοφόρος της!) κατέληξε σε ένα οριστικό ξεβράκωμα της οικονομίας, και μια γενική παράλυση με το ίδιο πάντα θύμα: Τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή ότι έχει απομείνει από την παραγωγική οικονομία της χώρας.
Οι προηγούμενοι έπρεπε να φύγουν, δεν το συζητάμε. Και ακόμα δεν έχουν πάρει χαμπάρι, γιατί ο κόσμος δεν στρέφεται προς αυτούς, τώρα που είναι ξεκάθαρο ότι η τωρινή κυβέρνηση, όχι μόνο δεν ξέρει τι κάνει, αλλά λειτουργεί και άκρως επικίνδυνα.
Η παρούσα κυβέρνηση διακατέχεται από μια χρεοκοπημένη ιδεολογία, που ενώ θα έπρεπε να έχει θαφτεί προ πολλού, παγκοσμίως και οριστικά, συνεχίζει τουναντίον να επιβιώνει, επανεκδίδοντας ασταμάτητα το παραμύθι της Σταχτοπούτας. Με αυτό το ίδιο παραμύθι προσελκύει αφελείς, απελπισμένους, ανίδεους πολίτες, και πνευματικά ανήλικους ιδεολόγους. Με το ίδιο δόλωμα επιστρατεύει στην υπηρεσία της, έμμεσα υποσχόμενη σταδιοδρομίες οικονομικής αποκατάστασης, απογοητευμένους γραφιάδες, ψευτοκαλλιτέχνες, επίδοξους λόγιους, χρόνιους τεμπελχανάδες, χαραμοφάηδες πολιτικάντηδες και κάθε λογής αγουροδιανοούμενους.
Η προηγούμενη κυβέρνηση έπρεπε να φύγει, διότι επέλεξε να κλείσει τα αυτιά της, τα τηλέφωνά της και τα γραφεία της στον κόσμο, και αποπειράθηκε να αυτοπειστεί ότι δεν υπήρχε καμία κραυγή απελπισίας από την ιδιωτική οικονομία, την οποία κυριολεκτικά κατασπάραξε.
Έπρεπε να φύγει επίσης, διότι κατακουρέλιασε το σύνταγμα κάνοντας σούργελο βασικές δημοκρατικές αρχές με το παράνομο κυνήγι και φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων της.
Κι ακόμα, έπρεπε να φύγει, διότι, ενώ φώναζε να στριμωχτούμε όλοι οικονομικά, τα μέλη της εξαιρούσαν τους εαυτούς τους με τα πανάκριβα ιδιωτικά αεροπλάνα, ξενοδοχεία πέντε αστέρων, πολυέξοδα ταξίδια με συρφετούς συμβούλων, όλα από την πολύπαθη πλάτη του καταναγκασμένου και απειλούμενου Έλληνα. Τα αμείωτα έξοδα της προηγούμενης κυβέρνησης για την άνεση και αυτοεξυπηρέτηση των μελών της και των δικτύων τους έκαναν τη χώρα να μοιάζει κάθε μέρα και περισσότερο με κακόγουστη Λατινοαμερικάνικη Μπανανία ή με Αφρικανική Δικτατορία.
Ε, δεν πήγαινε άλλο! Όλα αυτά βγάζανε μάτι, ενίοτε πολύ χειρότερα από εκείνο το θρυλικό, χλιδάτο σπίτι του Τσοχατζόπουλου.
Αλλά, τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι πρέπει να κάτσουμε να μας περάσουν τη θηλιά ακόμα πιο σφιχτά στο λαιμό οι τωρινοί, επειδή ο Τσίπρας βγάζει έξω τα σκουπίδια του σπιτιού του μόνος του, ο Βαρουφάκης πάει με δίτροχο στη Βουλή, και πολλοί από τους τωρινούς κυβερνητικούς πάνε στα κυβερνητικά τους πόστα ξεγραβάτωτοι, αξύριστοι και μαγκουφιασμένοι.
Δεν πρέπει να αφήνουμε να μας παραπλανεί το παρουσιαστικό τους και το ότι δεν προκαλούν με ξεδιάντροπα, και συχνά αχρείαστα έξοδα, όπως οι προηγούμενοι. Οι ίδιοι μάλιστα δικαιολογούν την εμφανισιακή συμπεριφορά τους λέγοντας ότι η ουσία είναι που μετράει. Εντάξει λοιπόν, ας ασχοληθούμε με την ουσία της προσφοράς τους. Μα ποιά ουσία, και ποιά προσφορά; Ίχνος από τέτοια δεν υπάρχει.
Το έντιμο δεν είναι να μας φορέσουν ακόμα ένα δυσβάσταχτο μνημόνιο, αλλά να παραδεχτούν δημόσια την ανικανότητά τους και να σηκωθούν να φύγουν.
Αυτό υπαγορεύει το φιλότιμο. Αργότερα, όταν θα έχουν ίσως ωριμάσει ιδεολογικά, οικονομικά και πολιτικά, γιατί όχι; Ας ξαναδιεκδικήσουν την διακυβέρνηση της χώρας. Τώρα όμως, δεν έχουν καμία δουλειά σε αυτό το πόστο.
Σε σύγκριση δε με το Σαμαρά που τώρα βάλλεται ανελέητα από δεξιά και αριστερά και κατηγορείται για έλλειψη φιλότιμου, επειδή δεν παραιτείται, οι τωρινοί της κυβέρνησης, αν δεν είναι ήδη, ραγδαία καθίστανται πολύ χειρότεροι.
Και το διατυμπανιζόμενο που λέει ότι αν δεν ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ θα καταλήξουμε αναγκαστικά με τη Χρυσή Αυγή στην κυβέρνηση είναι κι αυτό ακόμα ένα ψέμα. Στον πολιτικό χορό είναι κι άλλα κόμματα. Το σημαντικό φυσικά είναι, σαν λαός, όταν έρχεται η ώρα της κάλπης, να σταματήσουμε να είμαστε αλλεργικοί σε σοβαρούς πολιτικούς που τεκμηριώνουν και λένε την αλήθεια. Όπως ο Καζάκης, για παράδειγμα. Ή ο Βασίλης Λεβέντης. Είναι ντροπή, αφέλεια και πολιτική ανωριμότητα να μην αναγνωρίζουμε με την ψήφο μας το ήθος και τη αξία ενός πολιτικού σαν το Λεβέντη, που χρόνια τώρα προτιμάει να μένει έξω από τη Βουλή παρά να πει ψέματα στον κόσμο.
Αλλά, τέλος πάντων. Η προτεραιότητα τώρα είναι να φύγουν από τα πόστα εξουσίας οι ψευταράδες και οι φτηνοί δημαγωγοί. Με τέτοιους τύπους κανένας λαός ποτέ δεν ευημέρησε.