Το βρίσιμο που έχουμε φάει, όσοι κάναμε κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο τώρα, αλλά και πολύ πριν από την εκλογή του στην εξουσία, δεν λέγεται.
Σε κάνει συχνά να αναρωτιέσαι, αν πραγματικά έχει γίνει επαρκώς κατανοητό στα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, ότι στη Δημοκρατία υπάρχει ελευθερία λόγου, και ότι όλοι πρέπει να δίνουμε μάχη αυτό να ισχύει, και να μην ξεχνιέται.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι είμαστε αναγκασμένοι να δίνουμε το ίδιο βάρος σε ότι τρέλα λέει ο καθένας. Έχουμε όμως όλοι χρέος να υπερασπιζόμαστε το δημοκρατικά αναφαίρετο δικαίωμά του καθενός να μιλάει ελεύθερα.
Τέλος πάντων, ας γυρίσουμε στο ΣΥΡΙΖΑ:
Για τον οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο που καταλάβαινε τα βασικά της πολιτικής και της οικονομίας, αυτά που λέγανε οι διάφοροι Συριζαίοι δημόσια, πάντα με εκείνο το ψιλοχαμόγελο του προνομιούχου γνώστη και κάτοχου λυτρωτικών μυστικών που θα δίνανε λύσεις σε όλα, δεν ήταν τίποτα άλλο από ξεκρέμαστες μπαρούφες.
Και ακόμα πολλοί περιμένουν από το επαγγελματικά άπειρο και πολιτικά αμούστακο παιδαρέλι, που επιτυχημένα ψέματα και οικτρές λαοπλάνες έβαλαν στην κορυφή της εξουσίας της χώρας, να μας σώσει από τη φτώχια, την κακομοιριά και την εθνική απομόνωση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο κόσμος έχει τελείως τρελαθεί.
Ο άνθρωπος αυτός, είναι ολοφάνερο, τώρα που έχει γευτεί τα αληθινά χαστούκια του πραγματικού αγώνα, έχει μουδιάσει και δεν ξέρει τι να κάνει. Έχει πάρει επιτέλους χαμπάρι και ό ίδιος, ότι ούτε τα τηλέφωνα απευθείας με τη Μέρκελ, ούτε οι εκκλήσεις στο ΔΝΤ, ούτε οι επισκέψεις στη Ρωσία, ούτε οι εμφανισιακές ιδιαιτερότητες οι δικές του ή άλλων στελεχών της κυβέρνησής του θα τον βοηθήσουν να κάνει τη δηλωμένη φιλοδοξία του πραγματικότητα: Να ανακηρυχθεί δηλαδή παμψηφεί ο σύγχρονος Ναπολέοντας, που αναίμακτα άλλαξε ριζικά την Ευρώπη, και την έβαλε στο «σωστό» δρόμο της αριστεράς.
Αν ήταν τόσο εύκολα να τα βάλεις με το κατεστημένο και να νικήσεις, αναίμακτα μάλιστα, τότε κάποιος από τους προκατόχους του θα το είχε ήδη κάνει. Δεν ήταν όλοι δα, ούτε τόσο μπούφοι, ούτε τόσο άπειροι.
Αλλά, στην Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια τα πιο παράξενα πράγματα συνέβησαν. Πολλοί Έλληνες, που ενηλικιώθηκαν αυτή τη συγκεκριμένη εποχή είχαν εκλάβει ως δεδομένη την εύκολη ευημερία και την ανεύθυνη και ατιμώρητη οικονομική συμπεριφορά. Τώρα ανακαλύπτουν εμβρόντητοι ότι όλα αυτά έγιναν με δανεικά λεφτά, και ότι τώρα, όχι μόνον δεν έχει άλλα δανεικά, αλλά ήρθε και η ώρα, όσα πήραμε να τα πληρώσουμε πίσω.
Για παράδειγμα, να ένα περίεργο, που συνέβη στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αδιανόητο στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης:
Ιδιαίτερα σε τουριστικές περιοχές, Έλληνες, που μετά βίας κατάφερναν να γράψουν το όνομά τους, δημιούργησαν προσοδοφόρες περιουσίες, διαμερίσματα, ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, βίλες, σκάφη αναψυχής και χιλιάδες μετρητά σε Τράπεζες ντόπιες και συχνά και του εξωτερικού.
Τέτοιες περιπτώσεις, χιλιάδες ανά την Ελλάδα, ήταν ανεξήγητες στον Βορειοευρωπαίο για πολλά χρόνια. Κάτι ψιλο-υποψιάζονταν οι Βορειοευρωπαίοι, αλλά η δύσκολη Ελληνική γλώσσα και τα γραφειοκρατικά τείχη του Ελληνικού κρατισμού τους κρατούσαν πάντα σε απόσταση.
Τελικά, το μυστήριο λύθηκε, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στους ξένους δανειστές, και τους έδωσε πλήρη πρόσβαση στα κιτάπια της Ελληνικής οικονομίας.
Έτσι, ο Ευρωπαίος επιβεβαίωσε τις υποψίες του, ανακαλύπτοντας ότι η οικονομική άνεση και η ποιότητα ζωής του Έλληνα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν οφείλονταν τόσο στο θρυλικό Ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο, αλλά στο ότι, στην Ελλάδα, για τριάντα χρόνια, ενώ έβρεχε ασταμάτητα λεφτά, κανένας δεν πλήρωνε τον φόρο που του αναλογούσε.
Μα κι εμείς να ήμασταν σε αυτή τη θέση του Ευρωπαίου και να κάναμε μια τέτοια ανακάλυψη, θα εξαγριωνόμασταν. Και μάλιστα, ουκ ολίγον.
Άντε εσένα να σε έχουν ταράξει οι φόροι σε όλη σου τη ζωή, και να μην μπορείς, με πτυχία, σπουδές και ασταμάτητη δουλεία να πάρεις ένα αυτοκίνητο κι ένα σπίτι της προκοπής, κι από την άλλη μεριά να σε χλευάζει ο Έλληνας καφετζής και να σε λέει ανίκανο, επειδή αυτός έχει ένα σπίτι σαν κάστρο, σκάφος αναψυχής, ενοικιαζόμενα δωμάτια, και εκτός από καφετζής έχει καταφέρει να είναι και δημόσιος υπάλληλος, του τύπου που δεν δίνει το παρόν στην υπηρεσία κάθε μέρα, αλλά μια φορά τόσο, αλλά αμείβεται πλουσιοπάροχα, και έχει και το ασφαλιστικό του ταχτοποιημένο τσάμπα. Α, και στο καφενείο, μόνο το καλοκαίρι ζορίζεται λίγο. Αν βαρεθεί κιόλας, το χειμώνα το κλείνει. Και τι κάνει όλο το χειμώνα; Τίποτα. Κάθεται. Κάνει εκδρομές στο εξωτερικό, ή πάει στο καφενείο και βλέπει ποδόσφαιρο.
Βέβαια, όλα αυτά, και ειδικά η οικονομική άνεση που τα συνόδευε έχουν σταματήσει από τον Γιώργο Παπανδρέου και μετά, αλλά το σοκ της ανακάλυψης για τους ξένους παραμένει.
Και μέσα σε αυτή την κατάσταση, που το κόλπο της δημιουργίας της ιδιωτικής περιουσίας του Έλληνα είχε γίνει γνωστό σε όλους πλέον, και μάλιστα με απτές αποδείξεις, παρουσιάστηκε ένα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, που αρπάζοντας το άνοιγμα που δημιούργησε η ηλιθιότητα, η ανειλικρίνεια και η τρελή και ξαφνική φορολογία που επέβαλαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, υποσχέθηκε ότι θα θωρακίσει τους Έλληνες ενάντια στην παρέμβαση των δανειστών και θα τους επιστρέψει στον παλιό καλό καιρό της οικονομικής άνεσης και της εργασιακής εξασφάλισης. Πως; Μα με την εφαρμογή της αριστερής ιδεολογίας (σιγά την πρωτότυπη ιδέα, αλλά, τέλος πάντων).
Αν το δούμε από τη μεριά των Ευρωπαίων, αυτών δηλαδή που ελέγχουν την κάνουλα των χρημάτων, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ελπίδες για τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν υπήρχαν και ποτέ δεν θα υπάρξουν.
Και τώρα, εκεί που ήμασταν ένα μέτρο κάτω από τη θάλασσα και δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα, η «πρώτη φορά αριστερά» πήρε την εξουσία και μας πάει στον πάτο ολοταχώς, διαβεβαιώνοντας ότι κάπου εκεί κάτω στο βυθό υπάρχει οξυγόνο. Επιμένουν ότι, με την σοφή καθοδήγησή τους θα βρούμε αυτό το οξυγόνο, και θα μπορέσουμε επιτέλους να αναπνεύσουμε, άνετα και μεγαλοπρεπώς, όπως ακριβώς το υπόσχονται.
Οι Ευρωπαίοι όμως δεν φαίνεται να συμφωνούν. Τους έχουν ήδη παραμερίσει σαν πολιτική ηγεσία κι έχουν μάλιστα ετοιμάσει και το κλουβί που θα τοποθετήσουν την Ελληνική οικονομία για μακροχρόνια επιτήρηση και καραντίνα. Δυστυχία δηλαδή για όλους μας, εκτός φυσικά από τους πολιτικούς. Εκείνοι θα συνεχίσουν να πληρώνονται, για να κρατάνε το περιεχόμενο του κλουβιού υπό έλεγχο, πάντα για λογαριασμό των δανειστών (οι οποίοι θα φροντίζουν οι μισθοί των πολιτικών να καταβάλλονται αδιαλείπτως).
Αν δεν είσαστε σκληροπυρηνικοί Συριζαίοι θα έχετε ήδη αντιληφθεί ότι οι μάχες που δίνονται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ από τα μέλη του έχουν αρχίσει και μετατοπίζονται από το πεδίο διάσωσης της χώρας, όπου ή ήττα είναι σίγουρη, στο πεδίο διάσωσης της πολιτικής καριέρας του καθενός τους.
Κι εμείς τώρα, σαν απλοί πολίτες και ψηφοφόροι, δεν πρέπει να τους αφήσουμε άλλο να τζογάρουν ανεύθυνα κι απερίσκεπτα ότι αυγά κι ότι καλάθια μας έχουν απομείνει.
Δεν είναι ανάγκη δηλαδή να περιμένουμε μέχρι να μας πάρουν και την τελευταία ανάσα, πριν τους ζητήσουμε να τα μαζέψουν και να φύγουν. Να αφήσουν τα κορδώματα, τις φανταχτερές γελοίες επισκέψεις και τους χορούς στο εξωτερικό, τις παρελάσεις και τις αναμνηστικές φωτογραφίες εδώ κι εκεί, και να πάνε επιτέλους να δουλέψουν κάπου στον ιδιωτικό τομέα. Να αποκτήσουν λίγη αληθινή εμπειρία, να διαβάσουν και κανένα βιβλίο, και μετά ας αποπειραθούν να επιστρέψουν στην πολιτική.