Τον τίτλο της σημερινής αρθρογραφικής μου προσέγγισης τον δανείζομαι από δύο τίτλους τραγουδιών του συμπαθούς τραγουδοποιού Διονύση Τσακνή, ο οποίος ως επιλογή του υπουργού Επικρατείας και της κυβέρνησης είναι από χθές ο νέος πρόεδρος της επανασυσταθείσας ΕΡΤ, με διευθύνοντα σύμβουλο τον έτερο των "κακών παιδιών" της δημοσιογραφικής ντεκατέντσιας του τόπου Λάμπη Ταγματάρχη και με μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της δεινοπαθούσας δημόσιας τηλεόρασης, την εικονιζόμενη σκηνοθέτη και καλλιτεχνική υπεύθυνη του θεατρικού χώρου "Βυρσοδεψείο" Ελλης Παπακωνσταντίνου...
Ο Διονύσης Τσακνής ως συμπαθής συνθέτης, ο Λάμπης Ταγματάρχης ως δημοσιογράφος των πολλαπλών διαδρομών και ερωτηματικών, η Ελλη Παπακωνστααντίνου ως καλλιτέχνης με τα όποια διακριτικά καλλιτεχνικά της γνωρίσματα και άλλα τρια μέλη προερχόμενα από το χώρο τον καλλιτεχνικό κυρίως, καλούνται να "Φτιάξουν στην καρδιά τους το δικό τους παραμύθι", για να υπηρετήσουν απαρέγκλιτα και με την ευπείθεια που αρμόζει στους εκάστοτε "εγκάθετους" το "Πιο μεγάλο ψέμα" της κυβέρνησης: Την πρόθεσή της να αναδιοργανώσει την ΕΡΤ...
Δεν θα αναφερθώ εκτενώς στη διαδικασία επιλογής των μελών του ΔΣ της ΕΡΤ, αυτή την fast track, διάρκειας δύο εργασίμων ημερών, χωρίς τη συγκρότηση έστω μιας τυπικής επιτροπής αξιολόγησης των 153 υποψηφίων, των απύθμενων ψεμάτων που καταγράφει η ανακοίνωση της επιλογής των μελών του ΔΣ. Μια διαδικασία εξαπάτησης της νοημοσύνης των ενδιαφερομένων, πλήρους αδιαφάνειας και περισσής κοροιδίας, γιατί μόνο οι δονγκιχωτίζοντες και οι ευρισκόμενοι στις παρυφές της αφέλειας ή της ευπιστίας, περίμεναν αξιοκρατία και διαφάνεια.
Πως θα μπορούσε, άλλωστε, να υπάρξει διαφάνεια και αξιοκρατία από μια κυβέρνηση με εμφανή αριστερά συμπλέγματα, πληθώρα απωθημένων εξουσίας, με δεξιές αποφύσεις και πασοκικές προσφύσεις; Μια ακόμα "εκτρωματική" κυβέρνηση, που κάθε μέρα που περνά συναγωνίζεται σε πολιτικές πρακτικτές και υιοθετεί τακτικές με το επίχρισμα της "σκληρής διαπαραγμάτευσης", του "εκτρωματικού δίδυμου" Σαμαρά - Βενιζέλου.
Και το κυριότερο και ανεξαρτήτως των δημοσκοπικών ευρημάτων, ως αποτέλεσμα της "προβατοποιημένης λογικής" ορισμένων κοινωνικών ομάδων, της ανάγκης των πολιτών να "αγκιστρωθούν" στην προσδοκία, απεργάζεται με λόγια και με έργα την κατάρρευση του μύθου της Αριστεράς, το μύθο της Αριστεράς στην εξουσία!..
Ενδεια, μόνο ένδεια! Και οι κυβερνώντες, αν και δεν διαθέτουν στοιχειώδη κυβερνητική εμπειρία, γνωρίζουν καλά ότι το λαικό φρόνημα δεν διατηρεί αποθέματα αντιδραστικής ρώμης. Προς το παρόν τουλάχιστον. Οπως γνωρίζουν καλά πως λειτουργεί το σύστημα της δημοσιογραφικής "παρέας", οι διαπλεκόμενες μίξεις στα ΜΜΕ, ο εθισμός όλων στην αποδοχή των τετελεσμένων. Αυτό "το ίδιο κάνουν όλοι" . το "έλα μωρέ...", δημιουργούν ένα πλέγμα παθητικότητας και εθιστικής αποδοχής της κάθε κυβερνητικής απόφασης, ιδιαίτερα στη "συγκρότηση" των ημετέρων και των εγκάθετων στο δημόσιο τομέα.
Θα μπορούσε να εξαιρεθεί η ψυχορραγούσα για χρόνια ΕΡΤ; Τέτοιες εκπλήξεις δεν συνάδουν με την πολιτική βλακεία. Ο υπουργός Επικρατείας, αν και νεοσσός της πολιτικής, ακολούθησε την πεπατημένη παλαιοκομματική λογική "διορισμού" της νέας διοίκησης της δημόσιας τηλεόρασης, αφού για μήνες πριν και μετά τις εκλογές διετράνωνε περί "διαφάνειας" και "αναδιοργάνωσης" και παρόμοιες λεκτικές πομφόλυγες, που τον καθιστούν άξιο διεκδικητή του τίτλου ενός ακόμη "κιβδηλοποιού" της πολιτικής...
Ο Νίκος Παππάς, ο κάθε Παππάς της όποιας Αριστεράς ή της Δεξιάς, παραμένει έγκλειστος στα...σινικά τείχη της πολιτικής αναξιοπιστίας. Κι όταν καταφέρνει να...τα δρασκελίσει, προσγειώνεται στο πρόσσορο έδαφος της πολιτικής απάτης. Και παραμένει δεινός εκφραστής αυτής της πολιτικής απάτης, των κίβδηλων υποσχέσεων. Αυτός και οι ομοιδεάτες του, αυτός και οι πολιτικοί του αντίπαλοι που διακατέχονται από την ίδια νοοτροπία και αντίληψη άσκησης της εξουσίας, όσο η ανάπηρη αυτοπραξία του κοινωνικού συνόλου δεν υπερβαίνει τις αδυναμίες της αυτοσυνειδησίας της...
Οι κυβερνήσεις σε τούτο τον τόπο αλλάζουν, αλλά το εκάστοτε ανεύθυνον αυτού του τόπου δεν μπορεί να υποψιαστεί την καταστροφική σημασία του πολιτικού ψεύδους, συχνά στα όρια της απάτης, που ανατέμνει την ελλαδική πραγματικότητα.
Ολα αυτά τα χρόνια που οι κυβερνήσεις της συμφοράς του τόπου προσπάθησαν να "εξυγιάνουν" ή να "εκσυχρονήσουν" υποτίθεται την ΕΡΤ, χωρίς να αναφερθώ στις επιλεκτικές τους "συγγένειες" με τα ιδιωτικά ΜΜΕ για λόγους ευεξήγητους, μας οδήγησαν, όσους από εμάς γνωρίζουμε πολύ καλά το χώρο ή είμαστε σκεπτόμενοι, σε μια σειρά από συμπεράσματα,που δεν εμπεριέχουν αισιόδοξη προοπτική ούτε για την αναδιοργάνωση της ΕΡΤ, ούτε για τη δημοκρατία και την ελευθερία, αλλά ούτε για την ατομική μας νοημοσύνη.
Η ΕΡΤ ουδέποτε λειτούργησε κάτω από συνθήκες ελευθερίας και ευθύνης. Και σε χρόνια παλαιότερα λειτούργησε σαν "το καλύτερο εργαλείο μαζικής κρετινοποίησης" , όπως έλεγε για την τηλεόραση ο Νταλί. Κι αυτό, γιατί βρισκόταν συνήθως στα χέρια διεστραμμένων "φαντάρων" της τεχνιτής πλύσης ή κομματικών εγκάθετων της ανικανότητας, παχυλώς πάντα αμοιβομένων.
Με το ίδιο "σκηνικό", πάλι με εγκάθετους, παραβιάζοντας κάθε ένοια διαφάνειας και αξιοκρατίας ως προςτην επιλογή των μελών του ΔΣ της ΕΡΤ, επιχειρεί η αυτοκαλούμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, να αναδιοργανώσει τη δημόσια τηλεόραση, που θα έπρεπε να μην είναι ούτε βρύση που τρέχει με "πατσαβούρες" προγράμματα, ούτε ναρκωτικό που παραλύει με την πολιτική προπαγάνδα. Θα έπρεπε να βοηθάει κάθε άτομο να αυτοανακαλύπτεται και να ανεβάζει το πολιτιστικό, αισθητικό και ψυχικό του επίπεδο...
Με μια "χούφτα" καλλιτεχνών στο ΔΣ της "νέας" ΕΡΤ, ενός "δημοσιογράφου" με γνωστές διαδρομές στους διαδρόμους της διαπλοκής των ΜΜΕ και της πολιτικής, η χίμαιρα της αναδιοργάνωσης της Ε΅ΡΤ με όρους σύγχρονου μάνατζμεντ, αισθητικής και πολιτικής διαφάνειας, δεν μπορεί να γίνει πράξη. Για μια ακόμη φορά, οι δεινώς φορολογούμενοι πολίτες θα γίνουν μάρτυρες των δεινών κακοποιήσεων της δημόσιας τηλεόρασης από την πολιτική αβελτηρία και τους...συμπαθείς κατά τα άλλα "εγκάθετους" του κομματικού συστήματος, που συντηρεί την "τυραννία" της συνασπισμένης πολιτικής βλακείας!..
Θα μου πείτε ότι υπάρχουν και χειρότερα...Κι αν δεν υπάρχουν, σίγουρα έπονται! Κι έτσι ουριοδρομούμε μεταξύ πολιτικής βλακείας και απάτης, εγκλωβισμένοι στη στενωπό των προσδοκιών μας!..