Στην Ελλάδα των εντάσεων, των προεκτάσεων της πολιτικής βλακείας και των απροσδιόριστων τάσεων της λαικής αμηχανίας, στην Ελλάδα των -ισμών παλαιότερα και των υπαγορευμένων "μεταρρυθμίσεων" σήμερα, με τις πασίδηλες πολιτικές και κοινωνικές παρενέργειες, την ευθύνη έχουν πάντα οι επιζητούντες τη λαική συνεννόηση, τη συναίνεση και την ομοψυχία. Τη μερίδα του λέοντος στην ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί!
Και είναι οι ίδιοι πολιτικοί που συνήθως απεκδύονται της ευθύνης για ό,τι με τις ενέργειές τους και το...βρώμικο μυαλό τους προκάλεσαν. Χωρίς ντροπή. Και δεν αναφέρομαι στην αιδημοσύνη της παλιάς αρσακιάδας, αλλά για τον έσχατο βαθμό ντροπής, που τον ζητάμε από τους έσχατους, έστω την έσχατη ώρα, για να περισωθούν τα έσχατα.
Ολοι παρουσιάζονται "σταυροφόροι" της αξιοκρατίας. Ολοι, ωστόσο, με πράξεις και πολιτικές αποφάσεις κατάπτυστες, αποδεικνύουν τη "δουλική" αναξιοκρατική τους αντίληψη και την εμμονή τους στους "ημετέρους", που συνιστούν τη στρατιά των εγκάθετων της συνασπισμένης ακρισίας, των συγγενών, των "μεταξοσκώληκων" του πολιτικού συστήματος. Ολοι παρουσιάζονται "υπέρμαχοι" της σωτηρίας της χώρας, αλλά μόλις βρεθούν στην εξουσία αποθέτουν τα παλιά εμβλήματα και τα τριμμένα λάβαρα και ιματισμένοι μεν, με γραβάτα ή όχι, γυμνοί δε απ' ό,τι είχε ντύσει την ψυχή τους στα περασμένα χρόνια, απολαμβάνουν τη θαλπωρή των προνομίων της εξουσίας κι ας τα έχουν "αποκηρύξει" απλώς λεκτικά...
Τα παραδείγματα πολλά, παλιά και νωπά, πάντα διαχρονικά. Το έργο επαναλαμβάνεται. Προηγούνται προεκλογικές υποσχέσεις, παχυλά λόγια και έπονται άκριτες ενέργειες, "αναπαλαίωση" πολιτικών πρακτικών, αναβάφτιση όρων, αφελείς πολιτικές εκτιμήσεις ως απόρροια απειρίας ή και ανικανότητας, για να καταλήξουμε σε ασυλλόγιστες πολιτικές αποφάσεις, σε παραχωρήσεις, σε "έντινους" ή ανέντιμους συμβιβασμούς. Και τα επείγοντα εθνικά θέματα έρχονται ως τετελεσμένα στο Κοινοβούλιο, για να ψηφιστούν συνήθως ομοφώνως από τους αβούλευτους της Βουλής
Ετσι, τα προβλήματα τραβούν το μοιραίο δρόμο τους και κανένας δεν υποχρεώνεται τελικά να απαντήσει σε κανέναν, ούτε να απολογηθεί ενώπιον του έθνους. Κι όταν οι μισοί, που για τους άλλους μισούς είναι ...προδότες και μειοδότες, δίνοντας μάλιστα οι ίδιοι την εντύπωση ότι το μόνο πλέον προνόμιο των Ελλήων είναι να διαλέγουν τον εθνικό τους μειοδότη ή προδότη, βρίσκονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης ή στο περιθώριο της πολιτικής κατόπιν της νέας "κατευθυνόμενης" λαικής εντολής, προβάλλουν το αναμασημένο επιχείρημα της "τιμωρίας" εκ μέρους του λαού...
Και τι "τιμωρία" είναι αυτή όταν ακόμα κυκλοφορούν "ελεύθεροι" και προκαλούν με έργα και επιχρυσωμένα λόγια, απολαμβάνοντες τα προνόμια τους και επιδεικνύοντες την πολιτική τους παχυδερμία;
Ετσι, σε τούτο τον τόπο επικρατούν η πολιτική ερημιά και ο...κοινωνικός θάνατος, ιδίως τα τελευταία πέντε και πλέον χρόνια. Ακόμα και στην περιοχή του θανάτου, όμως, υπάρχει ένα περιθώριο ζωής, προσωρινής, έστω μισής ζωής, μα που είναι ζωή. Και στις παρυφές των ηφαιστείων, όπου κυλάνε από καιρό σε καιρό οι πύρινοι χείμαρροι, ανθίζουν συχνά τα λουλούδια.
Στην ελληνική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, ακόμα και μια τέτοια ισχνή αισιόδοξη προοπτική, δεν υφίσταται. Κάθε μέρα και μια...λιτανεία της πολιτικής αξιοπιστίας. Κάθε μέρα και μια "επιμνημόσυνη δέηση" για την Ουτοπία. Κάθε μέρα ο μέσος πολίτης, ως παθητικός παρατηρητής και εθισμένος δέκτης της πολιτικής αβελτηρίας, ξαπλώνει τα όνειρά του με άπειρη θλίψη στην προκρούστεια κλίνη, για να πάρει δύναμη και να συνεχίσει...
Μια αναδρομή στην πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου, που, βέβαια, δεν την κάνουμε και προτιμούμε να "επενδύουμε" τις προσδοκίες μας στον κάθε επίδοξο Ταρτούφο της πολιτικής, μια τέτοια αναδρομή θα έφερνε στην επιφάνεια τις κρίσιμες εκείνες στιγμές των κινδύνων ή των καταστροφών, που δεν βοήθησαν διόλου στην αφύπνιση του συναισθήματος της ανάγκης, για τη...μογγολική εισβολή των πολιτικών βρώμικων μυαλών στη ζωή μας.
Μια αναδρομή εξάλλου θα μας απεκάλυπτε συνάμα την ανυπαρξία, στις εποχές εκείνες, των ζωτικών κινήτρων για τη συναίσθηση του επείγοντος. Και θα μας βοηθούσε σήμερα να αντιληφθούμε την οργανική αναπηρία ενός πολιτικού συστήματος να γονιμοποιήσει με τη σύνθεση των διάσπαρτων συνειδήσεων την ενιαία κοινωνική και πνευματική συνείδηση της χώρας...