Το δόγμα "η πολιτική για την πολιτική" αποτελεί τη δυναμίτιδα στο δημοκρατικό οικοδόμημα της εποχής μας. Γι' αυτό είναι ανάγκη να σπεύσουν οι ολίγιστοι κοπιώντες σκεπτόμενοι, για την ανύψωση του ηθικού βάθρου του πολιτικού και πολιτιστικού οιδομήματος.
Είναι αδήριτη ανάγκη να υψώνονται συμμέτρως η ηθική στην πολιτική με την πολιτική πράξη.
Στην Ελλάδα, όπου μονίμως πολιτεύεται το ψέμα με όχημα την υποκρισία, η ασκούμενη πολιτική δεν χαρακτηρίζεται για την αναγκαιότητα, την καθολικότητα, τη λογικότητα και το ήθος. Η ομολογία του κάθε Ταλλευράδου της πολιτικής "εγώ είμαι η οδός και η ελπίδα...", καθορίζει τον κανόνα, το απαράβατον, της πολιτικής αναξιοπιστίας και αναξιοπρέπειας, της πολιτικής ασυνέπειας και της πολιτικής εξαθλίωσης...
Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί οι "απαίδευτοι" της συνασπισμένης πολιτικής μετριότητας και της ανικανότητας με την αξία της ηθικότητας, ως αντικείμενο της επιστήμης της Ηθικής, η οποία , και ως φιλοσοφική μάθηση, μελατά την ηθική εμεπιρία και πραγματικότητα; Με τελική πάντα επιδίωξη την απάντηση στο ερώτημα: "Τι οφείλω να πράττω;.."
Και στο ερώτημα αυτό εμπεριέχονται δύο έννοιες: Η έννοια του "οφειλείν" και η έννοια του "πρακτέου". Η πρώτη ριζώνει στο βάθος της εσωτερικής μας ψυχικής εμπειρίας, άλλοτε μεν ως κάτι, που οφείλομε να κάνουμε, άλλοτε δε ως κάτι, που δεν κάναμε. Περί αυτού μας πληροφορεί η ηθική συνείδηση, της οποίας επακόλουθον είναι η ηθική συμπεριφορά και η συνέπεια λόγων και πράξεων.
Ποια αλήθεια σχέση διακρίνουμε στους πολιτικούς των τελευταίων χρόνων, μέχρι και τους σημερινούς της "κάλπικης" Αριστεράς, σ' όλη τη διάρκεια της κρίσιμης περιόδου για τη χώρα, με την ηθική συμπεριφορά, η οποία αναφέρεται στο μέλλον και προυποθέτει την παρέμβαση της βούλησής τους;
Στην αρχαία Ελλάδα του πολιτισμού και της φιλοσοφίας, η ηθικότης πραγματώνεται ως δικαιοσύνη και γενναιοδωρία. και αποτελούσε τη "συγκολλητική ουσία" όλων των αξιών. Στην σύγχρονη Ελλάδα των Ιάγων της πολιτικής, η ηθική "σφαγιάζεται" με βαρβαρότητα στο βωμό των συμφερόντων. αλλότριων προς το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον.
Στην Ελλάδα πλέον το πολιτικό ήθος απεδήμησε για μια ακόμη φορά, ακριβώς από αυτούς που ευαγγελίζονται την "παρουσία" της ελπίδας. Η υποκρισία, το ψεύδος, η παραπλάνηση και η πολιτική μυθοπλασία "σαρακώνουν" και πάλι όλες τις αξίες. Η πρόσδεση στη συνέπεια και στη σοβαρότητα, από τους ελάχιστους της πολιτικής, θεωρείται μειονέκτημα στα όρια μάλιστα της γραφικότητας, από τα πάμπολλα τρωκτικά της πολιτικής, αριστερής ή δεξιάς απόχρωσης.
Το "καλόν" στην πολιτική έχει εκτοπιστεί από το "κακόν". Τα ΜΜΕ, στην πλειοψηφία τους, συντηρούν το ήθος της πολιτικής χωρίς Ηθική. Και παρατηρείται το τραγελαφικό φαινόμενο, ότι γνώσεις και ιδέες , ακόμα και ακέραιες κοινωνικές θέσεις, από όποιους κι αν εκφράζονται, μεταβάλλουν τη βαρύτητά τους και τη δύναμή τους, ευθύς ως εισέλθουν στο "βοθροειδές" μαγνητικό πεδίο της ελληνικής πολιτικής.
Ετσι, η πολιτική απλώς γίνεται αγώνας για την απόκτηση δύναμης (Kamf zur macht), κατά τον O. Flechtheim. Και μόνο, όπου το Δίκαιον, ως βασικό στοιχείο της τάξης και της ιεραρχίας της ζωής, προστατεύει την αξία του ανθρώπου-πολίτη, είναι δυνατόν να εξουσιάζεται η εκτρωματική πολιτική δύναμης και να ελέγχεται το στοιχείο του ολέθρου, που εγκλείει.
Το τελευταίο σημαίνει, πως όλες οι αξίες πραγματώνονται στο Κράτος και με το κράτος δια του ανθρωπου-πολίτη, ο οποίος είναι δημιούργημα της παιδείας. Γι' αυτό, κατά τον Θουκιδίδη, ο παιδαγωγός είναι πρωτίστως πολιτικός και το Κράτος το μεγάλο σχολείο.
Αν ο πολιτικός δεν είναι παιδαγωγός, το Κράτος είναι σχολείο διαφθοράς και καταστροφής. Κι αν το Κράτος , κατά τον Πλάτωνα, δεν είναι παιδαγωγούν, ο πολίτης είναι δολιοφθορέας των αξιών. Και η "δολιοφθορά" αυτή εκδηλώνεται, ακόμα κι όταν προσέρχεται στην κάλπη και ψηφίζει τα διεσταλμένα μηδενικά της πολιτικής, με ή χωρίς γραβάτα!..