Η παρακολούθηση των πολιτικών πραγμάτων, όπως διαμορφώνονται από την υποκρισία των πολιτικών της "φυγής" και των οβιδιακών μεταμορφώσεων τους, είναι "αγώνας" διαρκούς και ενεργού επισημάνσεως ενός νέου εκάστοτε σημείου αναφοράς και αναδείξεως λεπτομερειών μιας άλλης πραγματικότητας, τελείως διάφορης απ' αυτήν που μας παρουσιάζουν.
Για να καταλήξουμε στη διαπίστωση, συλλαμβάνοντας και βιώνοντας τούτη την πραγματικότητα και ανάγοντάς την σε πραγματικότητά "μας", ότι η υποκρισία δεν είναι απόδημη, αλλά ένδημη και καιρική, κοινωνική και πρώτιστα πολιτική μορφή λόγου. Και σ' αυτή την περίπτωση η κοινωνική συνείδηση, όσο αποδυναμωμένη κι αν εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια, καλείται σ' όλες τις περιπτώσεις να διαφυλάξει την ανθρώπινη ουσία στην πολιτική της διάσταση, η οποία ορίζεται ως η λεπτή ισορροπία μεταξύ ελευθερίας και ευθύνης...
Η πολιτική υποκρισία αποτελεί τον κύριο πυλώνα της ασκούμενης πολιτικής με ευκαιριακό χαρακτήρα και στηρίζεται στη νοοτροπία της πολιτικής προικοθηρίας, ακόμα και σε καιρούς ζοφερούς, Ακόμα και σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που διατρέχουμε χωρίς προσανατολισμό και χωρίς πυξίδα πορείας. Η αξιοπιστία και η αξιοκρατία μπορούν να περιμένουν. Το κοινωνικό δίκαιο γίνεται...κίτρινο γράμμα στο συρτάρι.
Τι κι αν για πρώτη φορά η Αριστερά έχει διαβεί το κατώφλι της εξουσίας; Κάθε μέρα αποδεικνύεται με τον πλέον εύλωττο τρόπο, είτε με την Αριστερά στην εξουσία και με ό,τι συνεπάγεται ο ανομοιογενής χαρακτήρας της ή οι εμμονικές και οι αισθητικές της αντιλήψεις, είτε με την "επάρατη" Δεξιά και παλαιότερα με το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ χωρίς σοσιαλισμό, αποδεικνύεται ότι η προοπτική για ένα "καλύτερο αύριο", αποτελεί....ονειροβασία της αγέλης των αφελών.
Και πως να μιλάς για ένα "καλύτερο αύριο", όταν το "σήμερα" παρουσιάζει μια εκτρωματική εικόνα; Με ένδεια κοινωνική. Και με το λαό να είναι αποδέκτης συνθημάτων, ψευδολογιών, χαλκευμένων ειδήσεων και να βιώνει τη πολιτική αμηχανία και ανικανότητητα.
Και από την άλλη πλευρά, το παχύδερμο εξουσιαστικό σύστημα να επινοεί τεχνάσματα παραπλάνησης των μισθοσυντήρητων και μικροσυνταξιούχων πολιτών, που συνιστούν άλλωστε τη μεγάλη κατηγορία των αγροδίαιτων χελωνών, που πάντα υποχρεώνονται να καλύπτoυν τις ανάγκες του υπερχρεωμένου κράτους.
Και ταυτόχρονα η παραοικονομία καλά να κρατεί, με τους άγριους κάπηλους της οικονομίας να βρίσκουν διοδεύσεις, φροντίζοντας να δίνουν τα...αποφάγια τους στους κρατούντες. Γιατί για "αποφάγια" πρόκειται, ικανά ωστόσο να ενθαρρύνουν την εμφιλοχώρηση ευνοικών τροπολογιών σε νόμους, που ψηφίζονται στη Βουλή εν μια νυχτί...
Με το σύνθημα "Ολο αριστερά", αλλά με την κυβέρνηση να αλληθωρίζει όλο και προς τα δεξιά, μετατρέποντας την πολιτική σε μια λεξιλαγνική μάζα προς περαιτέρω σύγχυση των πολιτών της προβατοποιημένης λογικής, το κακό συνεχίζει να οργιάζει. Η υποκρισία διαχέεται από παντού. Και η σκοπιμότητα "αιχμαλωτίζει" κάθε προοπτική του τόπου.
Και στην αντίπερα όχθη, οι άλλοι ακατανόματοι της κοινωνικής κατάντιας, με προεξάρχοντα τον Αντώνη Σαμαρά, να συνεχίζουν να μιλούν για το δικό τους "success story". Που να ακουμπήσεις και δεν θα πέσεις...Οσοι ακουμπήσανε παλαιότερα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, καταγκρεμιστήκανε. Τώρα πολλοί βρήκαν "αποκούμπι" στο ΣΥΡΙΖΑ ή έτσι θέλουν να πιστεύουν...
Οπου κι αν "ακουμπούν", ωστόσο, την πολιτική σκοπιμότητα εξυπηρετούν. Και τους πολιτικούς, με το όποιο μυαλό διαθέτουν, για να μεθοδεύουν τα χείριστα. Και όσοι καταφέρνουν να αναρριχηθούν στο επίπεδο των σκοπιμοτήτων, σε διάφορους τομείς ευθύνης, έχουν όλες τις καλύψεις. Οι άλλοι, όσοι είναι αυτοί οι άλλοι στο χώρο της πολιτικής, απλώς παλεύουν και μονίμως σκιαμαχούν.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Τα κράτη και οι λαοί καταρρέουν, όταν περιέλθουν στο πλέγμα της αλαζονείας και του φόβου. Την αλαζονεία ενδύεται η εξουσία και το φόβο ο λαός. Και επειδή ο φόβος φυλάει τα έρμα, συχνά οι αλαζόνες της πολιτικής εμβάλλουν στο λαό το φόβο, το φόβο που και οι ίδιοι έχουν μέσα τους. Το φόβο που έχει να κάνει με την απώλεια της εξουσίας.
Ετσι καταφεύγουν σε επινοήματα και τεχνάσματα, όπως ο γάιδαρος του αισώπειου μύθου που φόρεσε το δέρμα λιονταριού, για να τρομάξει το χωριό. Ο άνεμος που φύσηξε, όμως, πήρε τη λεοντή και αποκαλύφθηκε η γαιδουροσύνη. Ντροπιασμένοι οι χωρικοί για το φόβο τους, με ξύλα και με ρόπαλα, έσπασαν τον γάιδαρο στο ξύλο...
Η λεοντή, το λιοντάρι δεν αλαζονεύεται. Εχει τη δύναμη της οντότητάς του. Αλλο λιοντάρι κι άλλο μασκαρεμένος γάιδαρος. Στον τόπο μας ευδοκιμούν αλαζονεία και φόβος. Και από μασκαρεμένους γαιδάρους της πολιτικής δεν πρέπει να έχουμε κανένα παράπονο...