Αντί "Ανθρωπον ζητώ", με αναμμένο "λαδοφάναρο", καταμεσήμερον, ακούεται από τα βάθη των 2500 χρόνων περίπου, η "κραυγη" του κυνικού Διογένους, έστω στους ολίγους σήμερα, που η ακοή τους δεν έχει αχρηστευτεί με όσα ακούνε από τους πολιτικούς της συμφοράς του τόπου τούτου.
Αυτό είναι το επιτακτικό αίτημα του καιρού μας και του τόπου μας: "Ελλάδα ζητώ!..". Που είναι η Ελλάδα η...ανθρωπογεννήτρα; Η μητέρα της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης και της Τέχνης; Η Ελλάδα του Ηρακλέους και του Προμηθέως, του Πολιτισμού, των "Παρθενώνων" και των "Μαραθώνων";
Αυτή που: "...Capta ferum victorem cerit et artes intulit agresti Latio". Η Ελλάδα , δηλαδή, που υπέταξε, αν και είχε υποδουλωθεί, τον άγριο νικητή και εισήγαγε τις τέχνες στον αγροίκο Λάτιο, ώστε να διαβάζονται τα Ελληνικά σ' όλα τα έθνη, επειδή είναι ιδέα η Ελλάδα. Και ως τέτοια έπρεπε να βρίσκεται έξω από τον κόσμο της φθοράς!
Που είναι η Ελλάδα του ανεπανάληπτου χιλιετούς Βυζαντίου, της "Μεγάλης Ιδέας", των μαρτύρων και των ηρώων του '21, των Μακεδονομάχων και Μπιζανομάχων και του ΟΧΙ του 1940; Η Ελλάδα του αιώνιου, του πραγματικά άφθαρτου και ακατάλυτου πνεύματος; Το οποίον ούτε συλλαμβάνεται, ούτε υποτάσσεται, ούτε αποθνήσκει.
Που είναι η Ελλάδα η τιμημένη με τους τάφους των ανδρείων; Και που είναι οι Ελληνες, οι "μπροστάρηδες" της πολιτικής, όπου "...στη ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες"; Που είναι όλοι αυτοί, που παλαιότερα, όπως τραγουδάει ο Διονύσιος Σολωμός "...κλείνουν στην ψυχή τους την Ελλάδα και νιώθουν μέσα τους να λαχταρίζει κάθε είδους μεγαλείο";
Που είναι λοιπόν; Κανείς δεν απαντά...Κωφάλαλοι όλοι! Η υποτιθέμενη "ελίτ" του τόπου, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ακαδημαικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, όλοι σιωπούν . Και παθητικά παρακολουθούν να μετατρέπεται η Ελλάδα σε μια "άμορφη μάζα" από μπάζα και να κατρακυλάει στα Τάρταρα.
Η Ελλάδα στα Τάρταρα και οι Ελληνες... μητροκτόνοι και ιδανικοί αυτόχειρες!
Και τα "κοράκια" ολόγυρα, "μυρίζονται το πτώμα". Και, προ των στιγμών της επιθανάτιας κρίσης, η επάρατη πολιτική ανικανότητα. Η πολιτική βλακεία, ως "αναβάτης" της πολιτικής πονηρίας και του ευκαιριακού κομματικού κέρδους, καλπάζει προς την ολοκληρωτική καταστροφή, με σημαιοφόρους πολλούς από τους αβούλευτους της βουλής, τα "εξαγορασμένα" ΜΜΕ, την αδιαφορία και την απάθεια ττων κοινωνικών ομάδων.
Ισχύει, άραγε, εδώ ο μύθος του Χάινε, που οι "θλιμμένοι" καλόγεροι αναφέρουν, ότι είναι: "...Κακός ο κόσμος. Και πια η χαρά μας είναι ξένη. Νικούν οι μπασταρδοι, οι φονιάδες, κλεφτες τη χώρα τη ραμάζουνε, σκύβουν οι ελεύθεροι, ραγιάδες..";
Αυτή είναι η αδήριτη πραγματικότητα, η οποία δυστυχώς δεν συνειδητοποιείται παρά μόνον, αφού συντελεστεί, όπως δεν είχε συνειδητοποιηθεί το 1987 και το 1922 και σε άλλες περιόδους κρίσης...
Οι παραπάνω αδρές γραμμές μπορεί να διαβάζονται από κάποιους και να δημιουργούν τη δυσάρεστη αίσθηση ενός "εθνικοπατριωτικού παραληρήματος" του γράφοντος, προς άγραν εντυπώσεων, μεσούσης της "αγριότητας" των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, για τη...σωτηρία της χώρας.
Ενα βλέμμα στην προσφατη πολιτική ιστορία του τόπου καταπείθει ότι οι κάθε είδους επίδοξοι "σωτήρες" και "σκληροί" διαπραγματευτές των εθνικών μας συμφερόντων, απεδείχθησαν ουραγοί των θελήσεων της δύναμης, όπως και από όποιους αυτή εκφραζόταν. Αλλά και πιο βαθιά στο χρόνο να ανατρέξει το βλέμμα, θα βρεθεί μπροστά σε ανείπωτες εθνικές προδοσίες, από την Εθνική Παλιγγενεσία και δώθε..Από ποιούς: Ακριβώς από αυτούς, που ο μόνιμα εξαπατηθείς λαός όρισε να "φυλάττουν Θερμοπύλες". Από τους πολιτικούς "της πεντάρας...".
Η πολιτική δουλοπρέπεια, σε συνδυασμό με τη διατήρηση των όποιων προνομίων, αλλά και οι εξαγορασμένες πολιτικές συνειδήσεις, απετέλεσαν τον κύριο συντελεστή της ιστορικής εξέλιξης του τόπου τούτου. Ουδέποτε στη χώρα αυτή υπήρξαν "πάγιες σταθερές". Ουδέποτε η αλήθεια βρήκε "θαλπωρή" στους κόλπους της ασκούμενης πολιτικής.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η στεγανή άποψη του Τάρντ βρίσκει το νόημά της, καθώς υπεστήριζε ότι "...η ιστορία ενός λαού είναι ο πόλεμος ανάμεσα στις μετριότητες και στις σπουδαίες προσωπικότητες. Ειδικότερα ο πολιτισμός των πολιτκών ηγετών, καθορίζει τον πολιτισμό της ψυχής ενός λαού..." . Για να συμπληρώσει ο Λάμπρεχτ τη σκέψη του Τάρντ, τονίζοντας ότι: "Η ψυχή της κοινωνίας και της κοινωνικής ζωής οικοδομείται κατ' εικόνα και ομοίωση της ψυχής των ηγητόρων του, οι οποίοι μετο πνεύμα τους και την αρετή τους,γίνονται η μοίρα του λαού τους".
Και στη σύγχρονη εποχή, την εποχή των μεγάλων ενοτήτων, που οι πολιτικοί στην Ευρώπη κι όχι μόνο, συνέθεταν την ιδεολογία με τη δύναμη, την πολιτική των ενεργών δυνάμεων με τον εμπειρισμό, στην Ελλάδα των πολλών "σωτήρων" επυροδοτείτο παντοιοτρόπως ο διχασμός στην κοινωνία και αποκτούσε μορφή εκτρωματική ο διαγκωνισμός των πολιτικών για "τα καλά και τα συμφέροντα...".
Και στο σημείο ακριβώς αυτό βρισκόμαστε: Ο,τι εξυπηρετεί τα καλά και τα συμφέροντα της εξουσίας. Αν οι "σκληρές" διαπραγματεύσεις της νεότευκτης κυβέρνησης της "θολοαριστεράς" με τις τόσες καπιταλιστικές προσφύσεις, τα εξυπηρετούν και οδηγούν στον...έντιμο συμβιβασμό και στην πολυπόθητη "συμφωνία", ας είμαστε έτοιμοι για το...χειροκρότημα!
Η συμφωνία ή καλύτερα το νέο μνημόνιο είναι ΕΔΩ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περαιτέρω κοινωνική εξαθλίωση και τον εθνικό μας εξευτελισμό. Οπως ΕΔΩ είναι και το ΠΑΣΟΚ, του οποίου στελέχη, συνωστίζονται πλέον σε θέσεις ευθύνης στο Κράτος και αρκετοί αυτάρεσκα υπομειδιούν καθήμενοι στα κυβερνητικά έδρανα, καθώς ακούνε τον Αλέξη Τσίπρα να μιλάει για "κυβέρνηση της Αριστεράς", αλληθωρίζοντας μονίμως προς τις πρακτικές της επάρατης Δεξιάς...