Τον τελευταίο χρόνο σημειώθηκαν δύο περιστατικά στις ΗΠΑ τα οποία δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα. Οι δύο δολοφονίες αφροαμερικάνων σε Φέργκιουσον και Βαλτιμόρη σε συνδυασμό με τα επεισόδια που ακολούθησαν.
Όποιος παρακολουθεί κατά καιρούς τα ξένα ρεπορτάζ γνωρίζει πολύ καλά ότι η εγκληματικότητα και οι μάχες αστυνομικών με κακοποιούς / παραβατικά στοιχεία, που ενίοτε οδηγούν στο θάνατο των τελευταίων, δεν είναι κάτι το καινούριο.
Μια χώρα με πλήρη ελευθερία σε πολλά και επικίνδυνα όπως η οπλοφορία, και μεγάλη εγκληματικότητα. Δεν ήταν η πρώτη αλλά η χιλιοστή φορά συμπλοκής με θύμα το κακοποιό στοιχείο.
Επίσης στα γεγονότα του Φέργκιουσον έχει αξία να διαβάσει κανείς ρεπορτάζ τα οποία καταπιάνονται με το νήμα της ιστορίας από την αρχή κι όχι το τέλος. Τι προηγήθηκε δηλαδή της εκτέλεσης και αν πράγματι υπήρχαν άλλα περιθώρια αντίδρασης.
Αυτό που αναρωτιέμαι τόσο μετά το Φέργκιουσον αλλά ιδίως τη Βαλτιμόρη και όσα ακολούθησαν, είναι αν υπάρχει ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης ακόμη και αυτών των ΗΠΑ.
Η Βαλτιμόρη κηρύχθηκε σε έκτακτη ανάγκη, τεθωρακισμένα εισήλθαν στην πόλη, ενώ στην αστυνομία δόθηκε η εντολή αν χρειαστεί να σκοτώσει.
Προχθές το Φέργκιουσον, χθες η Βαλτιμόρη σε πιο ανεξέλεγκτη κατάσταση, αύριο τι;
Αυτές είναι πρωτόγνωρες κατάστασεις ακόμη και για τις ΗΠΑ. Οφείλουμε να τις αξιολογήσουμε και να τις παρακολουθούμε.
Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιο. Η αστυνόμευση, η παρακολούθηση, η κατάλυση της ελευθερίας και της δημοκρατίας έρχονται στο όνομα της...ασφάλειας.