Θυμηδία προκαλούν σε όσους πραγματικά έχουν μελετήσει ιστορία, τα διάφορα «τρομαγμένα», εμβρόντητα σχόλια για τα αυθόρμητα λεγόμενα του Χρυσόγονου, περί χρήσης του κρατικού μονοπωλίου της βίας για να αρπάξει το κράτος ότι λεφτά (και κατ’ επέκταση τιμαλφή κτλ.) έχουν οι Έλληνες στα σπίτια τους, προκειμένου να πληρωθεί ακόμα μια δόση στους δανειστές (στην ουσία προκειμένου να κρατηθεί η τωρινή κυβέρνηση ακόμα λίγο στην εξουσία. Διότι, και μήνας, και δύο αναβολής της τελικής διάλυσης να κερδηθεί έτσι, πάλι η κατάσταση θα μπλοκάρει λίγο αργότερα, και μάλιστα χειρότερα).
«Είναι δυνατόν, αριστερός να μιλάει με αυτόν τον τρόπο; Μα δεν είναι οι αριστεροί οι πρωταθλητές της ειρήνης, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας κτλ.;»
Η απάντηση είναι, «Όχι, δεν είναι».
Η αντίπερα όχθη της Αριστεράς δεν είναι ο Φασισμός, παρά την επίμονη προπαγάνδα που εξαπέλυσε ο Στάλιν, όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Σοβιετική Ένωση, αποσβολώνοντάς τον. Η Ναζιστική Γερμανία και η Κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, στην αρχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν συμμαχήσει. Πήραν μάλιστα με τη βία την Πολωνία και την μοίρασαν μεταξύ τους. Τότε ήταν που ο Στάλιν εφάρμοσε την συνηθισμένη του τακτική του «αποκεφαλισμού», διατάζοντας την εκτέλεση κάπου είκοσι χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών (στο δάσος Κάτιν), για να ακρωτηριάσει έτσι, για όσο δυνατόν περισσότερο χρονικό διάστημα, την Πολωνία. Οι Σοβιετικοί χρησιμοποίησαν Γερμανικά όπλα για τη σφαγή, και φόρτωσαν το έγκλημα στους Ναζί. Μόνο μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης οι Ρώσοι ομολόγησαν την αλήθεια.
Με την εισβολή της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση, ο Στάλιν, αφού συνήλθε από το σοκ της παραβίασης της συμμαχίας από τους Ναζί, άρχισε να σκούζει γενικά εναντίον του Φασισμού. Ως γνωστόν, φασίστες ήταν οι Ιταλοί του Μουσολίνι, όχι οι Γερμανοί.
Ο Φασισμός του Μουσολίνι και ο Ναζισμός του Χίτλερ ήταν αριστερά κινήματα (ακούγεται λίγο αλλόκοτο, αλλά είναι αλήθεια. Ψάξτε το και μόνοι σας). Το κυριότερο κοινό χαρακτηριστικό τους με τον Κομμουνισμό ήταν ο πανταχού παρών κρατισμός. Στο κρατισμό του φασισμού του Μουσολίνι ανήκε όλη η οικονομία. Δεν δούλευε η κρατική μηχανή για τους κεφαλαιοκράτες, όπως αρέσκονται να πιστεύουν οι σημερινοί αριστεροί. Το αντίθετο συνέβαινε. Όποιος κεφαλαιοκράτης αντιστεκόταν, το πλήρωνε με κάθε λογής δημεύσεις.
Σημειωτέον είναι επίσης ότι στα διαστήματα ειρήνης μέσα σε εικοσιπέντε χρόνια εξουσίας, ο Μουσολίνι δεν δολοφόνησε, κανέναν πολιτικό του αντίπαλο.
Αντίθετα, τα εγκλήματα του Στάλιν ή του Μάο εναντίον συμπατριωτών τους σε καιρό ειρήνης ανέρχονται σε δεκάδες εκατομμύρια.
Η δε εξαίρεση κάθε μη-Γερμανού ( ή Άρειου) από την προνομιούχα θέση του πολίτη στην Γερμανική επικράτεια δεν διέφερε και πολύ από τον τρόπο που οι Σοβιετικοί φέρθηκαν στους πολίτες των ουσιαστικά κατεχόμενων από τους ίδιους χωρών.
Εξ άλλου αυτή η πρακτική συνεχίζεται και σήμερα, σε χώρα της γειτονιάς μας μάλιστα, που έχει και αξιώσεις αξιοκρατικής συμμετοχής στο σύγχρονο Δυτικό πολιτισμό. Και εκτός από κάτι συγκεχυμένα μουρμουρίσματα εδώ κι εκεί, όταν οι εκεί καταπιεστές το παρακάνουν, κανένας επώνυμος αριστερός εδώ, από εκείνους που ωρύονται ακατάπαυστα εναντίον φασιστικών συμπεριφορών δεν φαίνεται να ενοχλείται.
Σήμερα ζούμε με το φάντασμα του Στάλιν πάνω από τα κεφάλια μας, μέσα στα καφενεία και στις αριστερές εκδηλώσεις παντού να καθορίζει ακόμα, ότι φασίστας είναι όποιος δεν ασπάζεται την αριστερά του κομμουνισμού, μια ιδεολογία που απέτυχε παντού παταγωδώς, και προκάλεσε εκατομμύρια θύματα σε καιρό ειρήνης, περισσότερα από την πρακτική εφαρμογή οποιασδήποτε άλλης τρελής πολιτικής ιδεολογίας.
Οι νικητές φυσικά-είναι γνωστό-γράφουν την ιστορία, και τα λένε όπως τους συμφέρει, κι όπως τους γουστάρει. Ο Φασισμός και ο Ναζισμός πού ήταν οι χαμένοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν όντως επαχθή και καταστροφικά κινήματα. Δεν υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος σήμερα, που θα ήθελε να ζει σε Φασιστικό ή σε Ναζιστικό καθεστώς.
Αλλά, επαχθές και καταστροφικό κίνημα ήταν και ο Κομμουνισμός. Δεν μπορεί, μετά από τόσα εκατομμύρια που σκότωσε η εφαρμογή της κομμουνιστικής ιδεολογίας σε τόσα μέρη, και για τόσα χρόνια, να κάνουμε πως τίποτα τέτοιο δεν συνέβη, και να πιστεύουμε ακόμα ότι η κομμουνιστική αριστερά είναι το καλύτερο μέλλον της ανθρωπότητας.
Και στον Ναζισμό, και στον Φασισμό, και στον Κομμουνισμό, αριστερά σήμαινε πάντα και πριν από όλα, πανταχού παρών κρατισμός (δεν είναι ολοφάνερο ότι, και για την τωρινή αριστερή Ελληνική κυβέρνηση, ο ιδιωτικός τομέας δεν υπάρχει, παρά μόνο για να ληστευτεί;).
Η αριστερά πάντα ξεκινούσε με αγανακτισμένα λόγια εναντίον των βολεμένων (αστών, υποτίθεται), και υποσχέσεις στους φτωχούς για οικονομική αποκατάσταση από το κράτος, δικαιοσύνη, κοινωνικές παροχές κτλ. Μετά, με την καθιέρωση της αριστεράς στην εξουσία, είτε βίαια, είτε δημοκρατικά, το «πλοίο» της χώρας αναπόφευκτα στρεφόταν προς τον αυταρχισμό και την απολυταρχία, και δεν αργούσε να καταλήξει στο βούρκο του ανεπίστρεπτου, καταστροφικού ολοκληρωτισμού.
Εδώ τώρα είμαστε ακόμα στην περίοδο «χαϊδέματος», τετράμηνο δώρο από τους χρηματοπιστωτικούς γύπες, που περιμένουν υπομονετικά να καταλάβουν οι «αριστεροί» της «πρώτη φορά αριστεράς» τωρινής Ελληνικής κυβέρνησης (γιατί έτσι όμως; Το ΠΑΣΟΚ, όταν πρωτοπήρε την εξουσία, δεν ήταν αριστερά;), τι πραγματικά σημαίνει αριστερά. Να σταματήσουν δηλαδή τα «χαϊδέματα» και να βρουν οι κυβερνώντες αριστεροί το «δρόμο» τους σύμφωνα με τα γνωστό ιστορικό παρελθόν της αριστεράς.
Να μην εκπλήσσουν κανέναν λοιπόν κουβέντες όπως εκείνες του Χρυσόγονου. Δεν είναι καθόλου λόγια του αέρα. Τουναντίον, είναι ακριβής σκιαγράφηση του μέλλοντος του Έλληνα, αν οι παρόντες κυβερνητικοί παραμείνουν στην εξουσία.
Καλό θα είναι, να καταλάβουν την κατάσταση, να ερευνήσουν λίγο τις ιστορικές τραγικές περιπέτειες του αριστερού πειράματος ανά την υφήλιο, να καταλάβουν τα έκτροπα που θα αναγκαστούν να κάνουν αν παραμείνουν στην εξουσία, και να φύγουν τώρα από μόνοι τους.
Τα γεγονότα στην εποχή μας κινούνται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ποτέ. Δεν θα πάρει δεκαετίες, όπως παλιά, για να ξυπνήσουν τα «κορόιδα», οι ψηφοφόροι δηλαδή. Κι αν ξυπνήσουν, μπορεί να αρχίσουν να τους περνάνε από το μυαλό κάθε λογής αλλόκοτες σκέψεις, όπως λ.χ. ότι σε ένα πραγματικό πολίτευμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η υφαρπαγή της εξουσίας, είτε αντιδημοκρατικά, είτε με εσκεμμένα χοντρά ψέματα είναι απάτη και έγκλημα εναντίον του λαού, αποτελεί πολιτικό πραξικόπημα, και πρέπει να διώκεται.
Η τωρινή κυβέρνηση φυσικά δεν είναι η πρώτη, για την οποία μπορεί να ειπωθεί το παραπάνω, αλλά η τέταρτη κατά σειράν.