Από τη μαντάμ Μέρκελ και το go back, φτάσαμε στο πόσο εκτιμούμε την καγκελάριο. Κάτι σαν το Μάνο Αποστόλου στο "Ξύπνα Βασίλη" όταν από τη Φαρλάκαινα οδηγηθήκαμε στην αμοιβαία αλληλοεκτίμηση.
Ο Τσίπρας είναι ένας έντιμος άνθρωπος. Υπό την έννοια ότι όσο κι αν αλλάζει το λόγο, όσο κι αν διέγραψε τα όσα έλεγε μέχρι τις εκλογές, όσο κι αν έχει ταλέντο να περνάει την ήττα ως νίκη, δεν τον κρατά κανείς από πουθενά. Δε βαρύνεται με σκάνδαλα. Κανείς δεν μπορεί να τον εκβιάσει. Για αυτό και δε φοβάται να μιλήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι χαμογελούν τα μάτια του. Προσέξτε το αυτό. Επίσης η έλλειψη γραβάτας δείχνει και την απουσία της απόστασης με τον κόσμο.
Προσπάθησε να αλλάξει τα πράγματα και πλέον χτυπά το πρόσωπό του στον τοίχο. Καταφεύγει σε συνταγές που αποδοκίμαζε διότι η αύξηση της εισφοράς αλληλεγγύης και τα διάφορα τέλη στα ξενοδοχεία, τι άλλο σημαίνουν εκτός από τη φορομπηχτική πολιτική;
Βέβαια η λύση υπάρχει. Δημοψήφισμα. Πράγματι ο λαός είναι ο μόνος υπεύθυνος να αποφασίσει αρκεί φυσικά αυτό να γίνει αντικειμένα, δηλαδή χωρίς τρομοκρατία και με + / - κάθε επιλογής. Βέβαια στην Ελλάδα δε γίνονται τέτοια πράγματα.
Κάπως έτσι ο λαός φοβισμένος θα οδηγηθεί, ίσως, σε ένα δημοψήφισμα όπου θα προτιμήσει την παραμονή στην ευρωζώνη με όποιο κόστος.
Το όποιο κόστος σημαίνει μέτρα, σκληρά μέτρα. Μνημόνιο όπως το μάθαμε και το ζήσαμε.
Και τότε θα αποδειχθεί τι εστί Τσίπρας. Αν παραμείνει πρωθυπουργός για να εφαρμόσει τη χειρότερη λιτότητα που εφαρμόστηκε ποτέ, απλά θα μας δείξει ότι χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα για να πετάξει στο λαό την ευθύνη για να κάνει στροφή. Αν πάλι τα βροντήξει και φύγει αρνούμενος να συναινέσει στο έγκλημα, τότε θα αποδειχθεί ο καθαρότερος πολιτικός των τελευταίων δεκαετιών.
Σημασία δεν έχει πόσο θα καθίσεις, αλλά τι θα αφήσεις...