Και οι σκοπιμότητες είναι συνήθως πολιτικές. Και τις "στηρίζουμε" άλλοτε ενσυνείδητα κι άλλοτε ασυνείδητα. Από κάποιο ίσως έμφυτο μαζοχισμό ηδονιζόμαστε με τη θέα και πολύ περισσότερο με το βίωμα των πιο περίεργων και "ανώμαλων" πολιτικών καταστάσεων ή πολιτικών συμπεριφορών και αντιδράσεων.
Και παρακολουθούμε την πολιτική ως θέαμα, ως παράσταση, συνήθως με στοιχεία γκροτέσκο και με τους ίδιους αξιογέλαστους πρωταγωνιστές, να διαγκωνίζονται σε κάθε εμφάνισή τους μ' ένα ξεπερασμένο βερμπαλισμό και να "διαπρέπουν" σε ρόλους μανιέρα. Με κυρίαρχο τον επί της πολιτικής σκηνής ρόλο του πολυσύνθετου τύπου του βλάκα που συνασπίζεται με τους ομοίους του, για να υψώσουν το φράγμα της αναξιοκρατίας, του ψεύδους, της αυθαιρεσίας, συχνά του ετσιθελισμού.
Και στην ίδια παράσταση, της οποίας είμαστε μόνιμοι παθητικοί θεατές και συχνά χειροκροτητές, να πέφτει η αυλαία με την κορύφωση της πολιτικής γελοιότητας μεν, με την επικράτηση της πολιτικής πονηρίας δε, που πάντα δημιουργεί τις προυποθέσεις για τη διάβρωση του κοινωνικού συφέροντος από το εκάστοτε κομματικό ή το αμιγώς ατομικό και απ' οσους με υποκριτική ευλάβεια το υπηρετούν...
Κι αυτή η "παράσταση" της πολιτικής γελοιότητας και της πολιτικής πονηρίας προωθείται επιμελώς από τα ΜΜΕ, όπου "καλοθελητές" και δημοσιογράφοι της παχυλώς εξαγορασμένης επιβίωσης, αλλά και αποδεδειγμένα κάποιοι εξ' αυτών ανερμάτιστοι ή αθύρματα της αδαημοσύνης τους, εθίζουν τους πολίτες-θεατές στο κακότεχνο θέαμα της πολιτικής και στα ίδια καταγέλαστα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία καταλαμβάνουν και τα έδρανα της Βουλής ή τους υπουργικούς θώκους, ως αποτέλεσμα της τηλεοπτικής αποβλακωτικής αποχαύνωσης των πολιτών...
Και είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, στον κορυφαίο ρόλο του πολιτικού θεατρινισμού τους, αυτοχρίζονται "σωτήρες" και με την ισχνότητα των ικανοτήτων τους, αλλά με τον πλούτο των ιδεολογημάτων και των ιδεοληψιών τους, με τα όποια συμπλεγματικά απωθημένα τους, προσπαθούν να μας καταπείσουν ότι αναζητούν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για όλα τα προβλήματά της κοινωνίας και της χώρας.
Κι όταν τη βρίσκουν, σπανίως βέβαια, βουτάνε μέσα και βγαίνουν περισσότερα ανάπηροι απ' όσο μπήκανε. Και η ελληνική κοινωνία, η εθνική αξιοπρέπεια, το φιλότιμο του Ελληνα, να υφίστανται επαναλαμβανόμενο ευτελισμό. Και ολα να περνάνε στη μεθοδευμένη "δημοκρατική" εξουθένωση, με την επίρριψη των ευθυνών σε κάποιους να καταντάει παρανοική πολυτέλεια.
Επί εκτρωματικής συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου παρακολουθήσαμε την παράσταση της "σωτηρίας" μας. Και "χειροκροτήσαμε", ναι χειροκροτούσαμε και επικροτούσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, τις "άοκνες προσπάθειες" διαπράγματευσης των Ταρτούφων της πολιτικής με την τρόικα, όπως κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις, με τον Αντώνη Σαμαρά να είναι ο "καταλληλότερος" για την πρωθυπουργία.
Την ίδια "παράσταση" παρακολουθούμε και τώρα, με άλλους πρωταγωνιστές που υποδύονται τους αριστερούς, οι οποίοι "σκοντάφτουν" στο δόγμα και δείχνουν να μένουν έξω από τη διαλεκτική των πραγματικοτήτων, που όμως έχουν καταπείσει πως διαθέτουν σκηνική παρουσία, άρα και διεκδικούν την ανοχή μας, για όσα ευτράπελα και κακόγουστα διαδραματίζονται επί σκηνής. Γιατί ήδη εισέπραξαν το χειροκρότημά μας με τα επικοινωνιακά τους επινοήματα, με τον Αλέξη Τσίπρα να καταγράφεται στα δημοσκοπικά ευρήματα ως ο...καταλληλότερος για την πρωθυπουργία και εκ των πραγμάτων για τη...σωτηρία μας!
Επί της ουσίας, η υψηλότερη σκοπιμότητα που υπηρετούν οι πρώην και οι νυν πολιτικοί θεατρίνοι, με το φαύλο κύκλο των ημετέρων κομπάρσων και των παρατρεχάμενων διαδρομιστών των παρασκηνίων, είναι η σκοπιμότητα της εξουσίας, έστω κι αν έχει "αμαυρωθεί" από τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων. Με την Ελλάδα να έχει περιπέσει στην ευτέλεια και στον εξευτελισμό της προσωπικότητας του Ελληνα. Και με τις ρωγμές nα έχουν περιζώσει το οικοδόμημα του έθνους...
Αν και "φιλοθέαμον" λαός, έχουμε συνηθίσει στο κακότεχνο πολιτικό θέατρο. Και δεν αντιλαμβανόμαστε πως είναι άλλο πράγμα η αδυναμία να γίνει κάτι καλύτερο κι άλλο η προλείανση του κατήφορου, ώστε να κατρακυλάμε σαν μια άμορφη μάζα και να μη σταματάμε πουθενά. Καταντήσαμε να μην έχουμε ούτε καν το φιλότιμο στις αποσκευές μας στην πορεία μας προς το μέλλον.
Καταντήσαμε "βιτστιόζοι", απλώς θεατές των πολιτικών δρώμενων και του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών των επιτηδείων της πολιτικής. Βίτσια Ελλήνων. Και ανοχή. Χωρίς πάντα επίγνωση, άρα και χωρίς ενοχή!..