Όσοι είστε γονείς, λογικά θα μοιραζόμαστε τα ίδια παγωμένα από το απρόσμενο των εξελίξεων συναισθήματα, για το τραγικό τέλος της μικρής Αννυ.
Είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσουν κι άλλες ανατροπές σε αυτή την ιστορία. Το μόνο σίγουρο είναι η τραγική μοίρα του μικρού κοριτσιού.
Όσο κι αν τελούσε κάτω από το κράτος ουσιών, είναι πραγματικά φοβερό ως έγκλημα να το συλλάβει ο νους. Σκοτώνεις το παιδί σου από ζήλεια όπως διαβάσουμε κι ένας Θεός ξέρει με ποιο τρόπο έγινε αυτό. Στη συνέχεια το νοσηρό σου μυαλό πάει ακόμη πιο κάτω. Τεμαχίζεις και βράζεις το ίδιο σου το παιδί. Βάζεις μάλιστα και καρικεύματα, πατάτες, κρεμμύδια. Μετά θα το ξεφορτωθείς στα σκουπίδια αποδεικνύοντας πως έτσι το αντιμετώπιζες μια ζωή.
Μια μάνα αλλού για αλλού κι ένας πατέρας που ακόμη κι αν όντως δεν το σκότωσε αυτός, παραδέχθηκε όλη τη φρίκη που ακολούθησε.
Εμείς τη φωνή να ανεβάσουμε, αυστηροί να γίνουμε και μας τρώνε οι τύψεις.
Η φύση δε μίλησε μέσα στην ψυχή αυτών των ανθρώπων την κρίσιμη στιγμή.
Προσωπικά δεν αποσκοπώ πουθενά ει μη μόνο να καταγράψω ακριβώς αυτό το αίσθημα της παγωμάρας.
Να σκοτώνεις, να πετσοκόβεις, να μαγειρεύεις το ίδιο σου το παιδί. Ενδιάμεσα δε να δηλώνεις την εξαφάνισή του και να υποκρίνεσαι πως το αναζητάς.
Σε πόσο χαμηλό επίπεδο έφτασε να ευτελίζεται πια ο άνθρωπος; Πόσο χειρότερος μπορεί να γίνει; Πόσο ικανός είναι να μας διαψεύσει πως υπάρχει ακόμη παρακάτω για να κατρακυλήσει...
Ένα είναι το σίγουρο. Κάποιοι στιγμή οι γονείς της θα την αναζητήσουν γυρεύοντας τη λύτρωση καθώς πολλές φορές μεγαλύτερη τιμωρία από το να ζεις με το βάρος του εγκλήματος που διέπραξες, δεν υπάρχει. Είναι η χειρότερη φυλακή.
Το μόνο βέβαιο είναι πως η Αννυ εδώ και αρκετές πια ημέρες ξεκουράζεται στην αγκαλιά του Θεού παίζοντας με τους αγγέλους ως άγγελος που ήταν και εξακολουθεί να παραμένει η ίδια.