Στη ζωή υπάρχουν πράξεις που δεν έχουν γυρισμό. Ένας καυγάς, ένα χτύπημα, ακόμη και μια ληστεία, μπορούν να διορθωθούν. Η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής όμως όχι.
Από χθες λοιπόν όλοι ζητούν παραδειγματικές τιμωρίες. Και ποια αλήθεια τιμωρία θεωρείται παραδειγματική; Πχ στις ΗΠΑ με την ποικιλία των τιμωριών και όμως το έγκλημα ανθεί.
Να τον κόψουμε κομμάτια; Να τον βράσουμε και να τον φάμε; Να τον αποκεφαλίσουμε κόβοντας το λαιμό του με νυστέρι και ρίχνοντας αλάτι; Να τον πετάξουμε από την ταράτσα; Και μετά;
Η κοινωνία θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθει να φυλά την οργή της και να την εκδηλώνει εκεί που πρέπει.
Ο θάνατος του 27χρονου είναι μάλλον το πιθανότερο σενάριο όπως σωστά σχολίασε ο Γιάννης Πανούσης κι έπεσαν όλοι να τον φάνε.
Ο θάνατος δεν είναι η καλύτερη τιμωρία από όποια πλεύρα κι αν το δεις, είτε ζητάς εκδίκηση είτε μετάνοια.
Πολλοί μάλιστα ξέθαψαν την υπόθεση Δουρή με το τραγικό του τέλος. Αλήθεια πόσοι αναζήτησαν να διαβάσουν εξαιρετικά αφιερώματα με πτυχές της έρευνας και της δικογραφίας (όπως έκανε στο εξαιρετικό eglima.wordpress η Νίνα Κουλετάκη) ώστε να δουν πως ο τότε «παιδοκτόνος» ήταν κατά πάσα πιθανότητα αθώος και ότι άλλος είχε κάνει τη δουλειά διότι πράγματα περίεργα συνέβαιναν σε εκείνη την οικογένεια;
Ακόμη κι αν δοθεί σε όλους όσους αναζητούν να πληρωθεί το αίμα με αίμα, η ευκαιρία κάθε μέρα να του κόβουν ένα κομμάτι, να το βράζουν και να του το βάζουν στο στόμα, ακόμη κι αν το τολμήσουν, δε θα το κάνουν παραπάνω από 1-2 φορές.
Ο Σάββας τελεί υπό το κράτος των ουσιών. Πιθανότατα ήταν μαστουρωμένος όταν αποτέλειωσε με ένα χτύπημα όπως λέγεται το παιδί του.
Κάποια στιγμή όμως θα συνέλθει αν το κράτος φροντίσει να προασπίσει τη ζωή του. Τότε θα αρχίσει η τιμωρία του. Χειρότερη τιμωρία από το να είσαι αυτό που σε κάνουν οι πράξεις σου, δεν υπάρχει. Χειρότερο για έναν πατέρα από το να σκοτώνει (έστω κατά λάθος) το παιδί του με νοκ άουτ αι μετά να μετατρέπεται σε κανίβαλο, δεν υπάρχει.
Η Αννα θα επιστρέψει στο μυαλό και την καρδιά του πατέρα της. Θα τον ρωτήσει για τη ζωή που έκανε. Για τα μαρτύρια που τραβούσε εξαιτίας του. Για το ότι δε σεβάστηκε ούτε το αθώο άψυχο κορμάκι της.
Αυτά δεν αντέχονται. Βάλτε τον σε ένα κελί όπου θα υπάρχει μόνο ένα πράγμα, η φωτογραφία της κόρης του που θα τον κοιτά στα μάτια χαμογελώντας διότι ήταν ο πατέρας της.
Τις νύχτες θα τον επισκέπτονται οι Ερινύες.
Χειρότερη τιμωρία από το να σε καταδιώκουν οι πράξεις σου χωρίς ποτέ να σε πιάνουν ακριβώς για να σε καταδιώκουν, δεν υπάρχει.
Ο Πάσαρης μέσα από τα κατάμαυρα υπόγεια των ρουμάνικων φυλακών βρήκε στη μετάνοια τη λύτρωση.
Αν κι αυτός ο πατέρας έχει μια δυνατότητα μέσα από το μαρτύριο της διαρκούς ζωντανής ανάμνησης κι αναπαράστασης να αναζητήσει τη λύτρωση και τη συγχώρεση κάποια στιγμή του Θεού και της κόρης του ώστε τουλάχιστον να σώσει την άλλη ζωή, εμείς ας μην είμαστε αυτοί που θα το στερήσουμε. Ακριβώς για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε όμοιοί του.