Η αναμονή στην ουρά του ΟΑΕΕ, για να πάρεις βεβαίωση ασφαλιστικής ενημερότητας, είναι μια ενασχόληση που ενθαρρύνει την φιλοσοφική σου διάθεση. Έχεις όλο το χρόνο να σκεφθείς τη ματαιότητα της γραφειοκρατίας, με αφορμή την ματαιότητα της αναμονής. Σκέπτεσαι λοιπόν εναλλακτικά σενάρια που θα μείωναν τον ανώφελα χαμένο χρόνο.
Αν το κράτος π.χ. δεν ήθελε βεβαίωση τι θα έχανε; Τίποτε, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν νέες επιχειρήσεις και δραστηριότητες οι 300 χιλιάδες ασφαλισμένοι χωρίς ενημερότητα και να προσφέρουν παραγωγή και έσοδα.
Αν ο υπάλληλος του ΓΕΜΗ είχε πρόσβαση –με εξουσιοδότηση του αιτούντα το άνοιγμα επιχείρησης– στο σύστημα του ΟΑΕΕ, τι θα έχανε το κράτος. Τίποτε. Θα είχε γλυτώσει δεκαπέντε λεπτά χρόνο των υπαλλήλων του ΟΑΕΕ και δύο ώρες εργάσιμο χρόνο δικό μου, που θα τον αξιοποιούσα για να παράγω κάτι χρήσιμο. Το ίδιο κι αν το ηλεκτρονικό σύστημα του ΟΑΕΕ μου έδινε τη δυνατότητα να βγάλω ο ίδιος την σχετική βεβαίωση. Αφού με ταλαιπώρησε ένα άλλο δίωρο για να βγάλω τον κλειδάριθμο, να έχω και κάτι να τον κάνω.
Ακόμα όμως κι αν τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβαινε όταν έφτασα στον γκισέ θα μπορούσα να πάρω τη βεβαίωση με ένα απλό πάτημα κουμπιού και επίδειξη της ταυτότητάς μου. Αμ δε. Πήγαινε πρώτα στα έσοδα, συμπλήρωσε αίτηση, μετά να καταθέσεις την αίτηση, μετά στο πρωτόκολλο να ξαναγραφτούν επί επτά λεπτά όλα τα προσωπικά στοιχεία, που τα έχει γραμμένα εκατό φορές ο ΟΑΕΕ στα αρχεία του, μετά έλεγχος από την προϊσταμένη και τέλος, «ουφ» ελεύθερος να πάω να κάνω καμία δουλειά!
Συμπέρασμα: Δύο χαμένες ώρες με τρόπο ηλίθιο.
Καθώς όμως όπως σας είπα είχα στην ουρά άφθονο χρόνο στη διάθεσή μου, για να περάσει κάπως η ώρα, άρχισα να αναζητώ, όπως ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων που ψάχνει το δολοφόνο, ποιος είναι ο ηλίθιος.
Πρώτα ξεκίνησα από τον εαυτό μου; Μήπως εγώ είμαι ο ηλίθιος; Το αναλογίστηκα σοβαρά να σας πω γιατί όποιος ξεκινά νέα επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα αυτή σήμερα μπορεί να θέσει εύλογα στον εαυτό του την συγκεκριμένη ερώτηση. Μετά από κάποια σκέψη το απέρριψα. Όχι για λόγους ναρκισσισμού, αλλά γιατί αυτό μου φάνηκε ορθολογικό. Στα 55-56 χρόνια δεν είναι η καλύτερη λύση να αναζητήσω δουλειά στο εξωτερικό και να παρατήσω πάλι την οικογένειά μου. Πάντα όταν ήμουν εκτός πολιτικής έφτιαχνα καινούριες επιχειρήσεις, γιατί να μην το κάνω τώρα; Άρα μάλλον αθώος.
Αν όμως δεν είμαι εγώ ο ηλίθιος τότε ποιος; Οι υπάλληλοι; Μα οι υπάλληλοι μου φάνηκαν μια χαρά. Λογικά απαντούσαν, αυτά που μπορούσαν έκαναν, δεν βρήκα κάτι να τους ψέξω μέσα σ’ αυτό το κουλουβάχατο που βίωναν. Κάθε άλλο.
Μήπως η διοίκηση του ΟΑΕΕ; Δεν τους ξέρω να σας πω, αλλά δεν μου φάνηκε σωστό να τους εντάξω σ’ αυτή την κατηγορία. Εκπρόσωποι οι περισσότεροι επαγγελματικών φορέων και κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, όλοι με ικανότητα αναδείχθηκαν στη θέση αυτή. Αν μη τι άλλο –στο πλαίσιο του εργοδοτικού συνδικαλισμού- τους επέλεξαν οι ίδιοι οι συνάδελφοί τους.
Αν όχι αυτοί τότε ποιοι λοιπόν; Οι πολιτικοί προϊστάμενοι; Α εκεί εξανέστην κυριολεκτικά. «Αστειεύεσαι», είπα στον εαυτό μου. Υπουργοί και υφυπουργοί έγιναν, έπεισαν δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους και κοτζάμ πρωθυπουργούς που τους επέλεξαν, γνώρισαν δόξα, δημοσιότητα, τιμές. Μια χαρά τους βλέπω. Οπότε; Μια ανόσια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό. Μήπως ήταν οι ψηφοφόροι που τους επέλεξαν; Επειδή όμως τους ψηφοφόρους τους έχω γνωρίσει από κοντά σας βεβαιώ πως αυτό δεν ισχύει. Πολλοί είναι καλοπροαίρετοι, κάποιοι λιγότερο, είναι όμως όλοι μια χαρά ευφυείς. Δεν είναι και λίγοι άλλωστε όσοι από τη διαδικασία της επιλογής των συγκεκριμένων πολιτικών προϊσταμένων όλο και κάτι αποκόμισαν. Ρουσφετάκια, μεταθεσούλες, εξυπηρετησούλες, διορισμούληδες. Εκείνοι δηλαδή που ελίχθηκαν, διαπραγματεύτηκαν με ευφυΐα ελληνικότατη την ψήφο τους και παράπονο δεν έχουν.
Οπότε ποιος είναι ο ηλίθιος; Αποκλειομένων όλων των εκδοχών είχα βρεθεί σε αδιέξοδο. Μέχρι που η αρχαιολατρεία μου έφερε στη μνήμη την πρακτική ενός δικαστηρίου της αρχαίας Αθήνας (το Πρυτανείο), που όταν δεν έβρισκε το δολοφόνο καταδίκαζε το αντικείμενο του φόνου. Αυτή είναι η λύση: «Ηλίθια είναι η βεβαίωση» είπα μέσα μου και αποχώρησα όπως οι αρχαίοι δικαστές ικανοποιημένος.
Για να ολοκληρωθεί η κάθαρση τώρα πρέπει να βρω κάπου να το πετάξω. Οι αρχαίοι Αθηναίοι έριχναν συνήθως το ένοχο αντικείμενο στη θάλασσα. Εγώ λέω να το πετάξω στο ΓΕΜΗ...
* Ο κ. Θεόδωρος Σκυλακάκης είναι Πρόεδρος της Δράσης
capital.gr