Καμία σχέση με το γνωστό Κολωνιακώτικο καφέ της αποχαύνωσης, όπου συνωστίζονται πολλοί εκφραστές της ντεκατέντσιας του τόπου και της χάρτινης δημοκρατίας μας. Ναι, για χάρτινη δημοκρατία πρόκειται.
Ο,τι απέμεινε ως δημοκρατία και οργάνωση κράτους στην Ελλάδα είναι χάρτινο. Κάπου είναι γραμμένο σε κάποιο δημοκρατικό Σύνταγμα. Στο Σύνταγμα, που ο ανώτατος άρχοντας επαφίεται στην εκάστοτε ...πρωθυπουργική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Μια χάρτινη δημοκρατία που τη δέχονται οι "δημοκρατικές ευαισθησίες" όσων εμφανίζονται ως Ηρακλείς της δημοκρατίας και επίδοξοι "σωτήρες" της χώρας, ιδίως τα τελευταία χρόνια της πολύπλευρης κρίσης, της ευτέλειας των θεσμών και της καταπάτησης κοινωνικών δικαιωμάτων και αξιών...
Και είναι αυτοί οι...χάρτινοι δημοκράτες, εσχάτως μάλιστα με αριστερή περιβολή, που όχι απλώς "φλερτάρουν" με την ηδονή της εξουσίας, αποδεχόμενοι την αναγκαιότητα των κυβιστήσεων και των πολιτικών επικύψεων, αλλά είναι οι ίδιοι χάρτινοι δημοκράτες, όπως άλλωστε και οι προκάτοχοί τους στα κυβερνητικά έδρανα, που σέρνουν στο...χορό του Ζαλόγγου τους απλούς ανθρώπους του μεροκάματου και του μόχθου. Οσους βέβαια διατηρούν ακόμα το προνόμιο της εργασίας, ενώ οι ίδιοι με ύφος αυτάρεσκο μας μιλούν για "κόκκινες γραμμές" και μη υπογραφή νέου μνημονίου κι άλλα ευτράπελα κατά καιρούς, συνήθως ανακόλουθα και αλληλοσυγρουόμενα.
Και είναι οι ίδιοι, "αγραβάτωτοι" και επικοινωνιακά ευέλικτοι μεν, κάτι που τους εξασφαλίζει τη λαική ευπιστία και εκ των πραγμάτων την ανοχή, με την ίδια παλαιοκομματική νοοτροπία δε που ασκούν την εξουσία. Και το καταδείχνουν στην καθημερινή τους πολιτική πρακτική, στους διορισμούς των ημετέρων, των συγγενών, των διαδρομιστών, των πασοκικών τρωκτικών που βρήκαν καταφύγιο στο ΣΥΡΙΖΑ, όλων εκείνων που συγκροτούν το συνασπισμό των μετρίων και των βλακών της πολιτικής.
Και είναι όλοι αυτοί, οι ίδιοι ακριβώς, με άλλο προσωπείο, που συνεχίζουν να απολαμβάνουν το espresso τους στο Da Cappo του Κολωνακίου, να παρακολουθούν με νερώνεια αδιαφορία το θέαμα της διάλυσης της χώρας, χωρίς να παραλείπουν να εξασκούν την οφθαλμολαγνεία τους για τις διερχόμενες μινιφορούσες "μοντέλες", που κατά περίπτωση "προωθούνται" στην εγχώρια showbiz, ενίοτε και σε θέσεις ευθύνης...
Δύο και πλέον χρόνια εκτρωματικής συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μιας πρωθυπουργικής θητείας του Αντώνη Σαμαρά, όπου εκδιπλώθηκε όλη η πολιτική αναίδεια και υποκρισία, δεν στάθηκε ικανός χρόνος για να συνειδητοποιήσουμε ότι η επίστρωση λίπους στις συνειδήσεις των πολιτικών και των διαφόρων παρείσακτων στα κομματικά γραφεία, έχει αυξηθεί επικινδύνως σ΄ όλο το πολιτικό φάσμα.
Σε άλλες χώρες, οι κρίσεις και όχι μάλιστα τέτοιου μεγέθους, ανατρέπουν όλο το πολιτικό σκηνικό και ανασυγκροτούν το πολιτικό δυναμικό. Εδώ, το πολιτικό προσωπικό ανακυκλώνεται, αλλάζει προσωπείο ίσως, αλλά παραμένει το ίδιο. Και είναι επί της ουσίας οι ίδιοι πολιτικοί, προερχόμενοι από άλλους -ισμούς και με άλλη απόχρωση ή που άλλαξαν κομματική "απόχρωση", με εξαίρεση κάποιους ολίγιστους και ρομαντικούς διαδρομιστές της ουτοπίας, που συνεχίζουν να είναι θαμώνες στο Da Capo του Κολωνακίου και να περιφέρουν τη βλακεία τους, πάντα ενδεδυμένη με την πολιτική πονηρία και την πολιτική απληστία.
Ανίκανοι παντελώς για ένα πραγματικό da capo στην πολιτική, για μια νέα αρχή, Ικανοί ωστόσο να απλώνουν τις λιπαρές συνειδήσεις τους στο λαδόχαρτο, γιατί η αισθητική τους δεν ξεπερνά την ποιότητα του λαδόχαρτου...
Μια επισκόπηση των κυβερνητικών χειρισμών τους τελευταίους μήνες, της αδιέξοδης κατάστασης και της κυβερνητικής αβελτηρίας, πάντα με το επίχρισμα της αριστερής φοράς, μ΄ όλα τα γνωρίσματα της οπισθοδρομικής προοδευτικότητας, που ωστόσο βρίσκει πρόθυμους αποδέκτες στην εθισμένη στην παρασιτική λειτουργία της πολιτικής αναγκαιμένη κοινωνία, δεν επιτρέπει αμφιβολία ότι "κόκκινες γραμμές", αναστολές και προσχήματα ακόμα των κυβερνώντων, πήγαν κατά διαόλου...
Οπότε, η πρόσφατη προκλητική λεκτική ακροβασία της προέδρου της Βουλής σε συνέντευξή της, χωρίς βέβαια να προσκρούσει στην αντίδραση του δημοσιογράφου, ότι η κατάργηση των μνημονιακών νόμων με ένα νόμο, που προεκλογικά διετράνωνε ο πρωθυπουργός ήταν απλώς "σχήμα λόγου", αναδεικνύει το ήθος και των σημερινών εν δυνάμει εξουσιολάγνων. Ενα ήθος χωρίς Ηθική!..
Και δυστυχώς ο Μιθριδατισμός, η ανοσία μας απέναντι σ΄ αυτή την χωρίς ήθος Ηθική έχει βαθιές τις ρίζες του. Η διαμόρφωση μιας τέτοιας ψυχολογίας στο λαό, ώστε το παλαιό να "προσφέρεται" ως νέο, το ανήθικο στην πολιτική να παρουσιάζεται ως ηθικό, η αποτυχία ως ανείπωτη επιτυχία, η οπισθοδρόμηση ως προοδευτικότητα, είναι καρπός μακροχρόνιων εξελίξεων και αθόρυβων διεργασιών.
Το Da Capo ως καφέ στο Κολωνάκι θα συνεχίζει να "θωπεύει" τη ματαιοδοξία των πολιτικών, αναπαλαιομένων ή μη, με τις λιπαρές συνειδήσεις. Το Da Capo ως μια νέα αρχή στην πολιτική, ως μια νέα αρχή γενικώς με αληθινούς ηγήτορες, που θέλουν το πλήθος υπεύθυνο, πεπαιδευμένο, αφυπνισμένο και με ελεύθερη συνείδηση, φαντάζει ως ονειροβασία.
Χρειάζεται Αγώνας με σύνεση και Σύνεσης με αγώνα. Ψυχή αυτού του αγώνα είναι η Αλήθεια. Ως λαός έχουμε μια αποστροφή για την αλήθεια. Η δική μας αλήθεια είναι ότι φοβόμαστε την Αλήθεια. Οπότε και με ευκολία υποδειγματική χειροκροτούμε το πολιτικό ψέμα με το όποιο προσωπείο εμφανίζεται, αλλά και με περισσή άνεση "αφορίζουμε" και εξοστρακίζουμε άσκεφτα κάποιους "αντιδραστικούς", όσους θεωρούμε ότι δεν συστοιχίζονται με την πολιτική μυθοπλασία, στην οποία αβασάνιστα έχουμε προσδεθεί.
Και στο τέλος; Στο τέλος, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι οι κυβερνώντες μας ανατρέφουν με τα ξυλοκέρατα του μηδενός, τότε καταριόμαστε τη μοίρα μας και το ριζικό μας. Ομως, έχουμε φτάσει ήδη στο "τέλος" και είμαστε αποδέκτες των τετελεσμένων...