Παιδιά, μην χαλάτε τη ζαχαρένια σας παρακολουθώντας αγωνιωδώς τις «ραγδαίες εξελίξεις» των διαπραγματεύσεων, που όχι μόνο ραγδαίες δεν είναι, αλλά, ούτε καν αξίζουν να λέγονται εξελίξεις.
Η αποφασιστική κατάληξη δεν θα έρθει, παρά μόνο στις 30 Ιουνίου (του τρέχοντος μήνα δηλαδή), αμέσως μετά τα μεσάνυχτα. Ο αγαπητός (παρότι φτηνός δημαγωγός, αφελής, αδιάβαστος και καταστροφικός ερασιτέχνης) Έλληνας Πρωθυπουργός, μετά τα μεσάνυχτα, και αφού έχει συμφωνήσει να επιβάλλει στους Έλληνες τα σκληρότερα μέτρα στην ιστορία της χώρας, θα βγάλει διάγγελμα που θα λέει περίπου τα εξής:
«Για πρώτη φορά στην σύγχρονη Ελληνική μας ιστορία, μια Ελληνική κυβέρνηση στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και έδωσε μάχη για την αξιοπρέπεια όλων μας, για να υπερασπίσει τα συμφέροντα, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και όλης της Ευρώπης. Δυστυχώς, η ανταπόκριση από τους εταίρους μας δεν ήταν αυτή που αρμόζει σε μια Ευρώπη δικαιοσύνης, δημοκρατίας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Είμαστε τώρα αναγκασμένοι να εφαρμόσουμε δύσκολα μέτρα για να διορθώσουμε τα τραγικά λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να δίνουμε μάχη για τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Θα συνεχίσουμε να δίνουμε μάχη, και θα διορθώσουμε τις αδικίες. Θα δώσουμε ανάσα στα λαϊκά στρώματα, και μέσα στα Ευρωπαϊκά πλαίσια. Η χώρα μας παραμένει στο ευρώ σαν ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης και της Ευρώπης, και αυτό το καταφέραμε μέσα από σκληρή διαπραγμάτευση, υπηρετώντας πάντα την λαϊκή εντολή που ο Ελληνικός λαός μας έδωσε με την ψήφο του στις 25 Γενάρη…» κτλ. κτλ.
Δηλαδή: «Εγώ θα συνεχίσω να σας αποκοιμίζω με αοριστίες, κουραφέξαλα και πράσινα άλογα, αλλά από αύριο θα βάλετε μπροστά να φτύνετε πολύ περισσότερο αίμα καθημερινά, για να μπορώ εγώ να κάνω τον Πρωθυπουργό, και η ομάδα μου να απολαμβάνει τα πλούσια καλά της εξουσίας».
Εντάξει, θα μου πείτε, αλλά, θα βάλουν μπροστά οι Ευρωπαίοι να δίνουν λεφτά της προκοπής επιτέλους;
Η απάντηση είναι «Όχι».
Και τότε; Τότε, να τι θα γίνει:
Οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να βάζουν λεφτά στο Ελληνικό σύστημα, λιγότερα από όσα έβαζαν τους περασμένους πέντε μήνες, δηλαδή ίσα-ίσα για να μην πάει ο ασθενής από το κώμα στον θάνατο.
Και γιατί; Διότι αποβλέπουν στην αφύπνιση του κοιμισμένου Έλληνα, που κάθεται και ακούει σαν αποβλακωμένος τα βαυκαλίσματα μιας ομάδας πολιτικών συμφεροντολόγων με επικεφαλής έναν νεαρό κοντοστούπη, που έχει καταληφθεί από ένα είδος σύγχρονου Ναπολεόντειου συνδρόμου και πιστεύει ότι, αργά η γρήγορα, θα αναγνωριστεί παγκοσμίως σαν ο κυρίαρχος Ευρωπαϊκός ηγέτης.
Η Ελληνική κυβέρνηση, μετά τις 30 Ιουνίου, και όσο οι Ευρωπαίοι θελήσουν να τρενάρουν την κατάσταση, θα αναγκαστεί να καταφύγει σε βλακώδεις πειραματισμούς με κουπόνια, ισοδύναμα, δελτία με κατάστιχα εσόδων-εξόδων νοικοκυριών και κάθε λογής ανεφάρμοστες ηλιθιότητες, διότι δεν θα υπάρχουν πουθενά λεφτά για να πληρωθούν συντάξεις και μισθοί. Αυτό θα κρατήσει, μέχρι οι Τσίπρας και Σια να χαστουκιστούν αρκετά εκ των έσωθεν τώρα, με χαστουκιστική ποσότητα ανάλογη με εκείνη που έχουν δεχτεί στο εξωτερικό. Αφού πιεστούν αρκετά και εκ των έσωθεν, οι Τσίπρας και Σια θα αναγκαστούν να φύγουν από την ηγεσία της χώρας, και κάποια άλλη λύση θα βρεθεί για τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, πλήρως υπαγορευμένη (δυστυχώς) από τους Ευρωπαίους εταίρους, αλλά με Έλληνες πάντα στην βιτρίνα.
Και μετά;
Μετά θα συνεχίσει κανονικά η αφαίμαξη της χώρας και η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της Ελληνικής επικράτειας, ενώ η Ελληνική οικονομία θα κρατιέται στη ζωή με ανεπαρκείς ενέσεις ρευστότητας. Και το Ελληνικό χρέος θα συνεχίσει να μεγαλώνει, μέχρι να πάρουν οι ξένοι ότι έχουν και δεν έχουν οι Έλληνες.
Υπάρχει λύση για να μην διαλυθούμε οριστικά, και να μην καταντήσουμε στα σκουπίδια της ιστορίας;
Φυσικά και υπάρχει. Να η λύση:
Αύριο κιόλας να μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι κατά 50%. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Με πράξη νομοθετικού περιεχομένου (το κόλπο είναι πλέον πασίγνωστο και η κυβέρνηση, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν έχει διστάσει να το χρησιμοποιήσει). Δεν έχουμε περιθώρια τώρα όμως, όπως είμαστε, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, για αξιολογήσεις και μακρόσυρτες κουβέντες σχετικά με το πως, τι, ποιοί θα αξιολογηθούν κι από ποιόν, ποιός είναι επίορκος κτλ. Το μόνο που έχει απομείνει είναι να καταφύγουμε αναγκαστικά σε άμεσες και ανορθόδοξες μεθόδους, σαν την ακόλουθη: Η μείωση να γίνει με αποδεκατισμό, όπως εκείνον που προσβάλλει τους στρατιώτες της πρώτης γραμμής. Να πάει αντιπρόσωπος της κυβέρνησης μέσα σε κάθε κτίριο δημόσιας διοίκησης με ένα μάτσο καλαμάκια, τα μισά κοντότερα από τα άλλα μισά, και να βάλει όσους δουλεύουν μέσα να τραβήξουν ένα ο κάθε ένας. Όσοι τραβήξουν κοντό καλαμάκι, απολύονται. Ούτε εφάπαξ, ούτε σύνταξη, ούτε τίποτα. Το πολύ-πολύ ανεργία για έξη μήνες. Τι θα κάνουν μετά; Δικό τους πρόβλημα. Τα 90% που δουλεύουν στο Δημόσιο έχουν βιογραφικά που λένε ότι ξέρουν τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα. Ας πάνε να δουλέψουν στο εξωτερικό λοιπόν, κι ας στέλνουν λεφτά στην Ελλάδα, στους πίσω εναπομείναντες.
Μετά, να σταματήσει το κακό με τις πολλαπλές συντάξεις και τα τερατώδη εφάπαξ. Και όσες συντάξεις μείνουν να μην είναι πάνω από 1500 ευρώ το μήνα.
Έτσι μόνον θα λυθούν τα μάγια της Ελληνικής οικονομικής παθογένειας.
Δεν είναι όμως άδικο και τρελό να μειώσουμε το Δημόσιο με έναν τέτοιο τρόπο, απολύοντας τους μισούς, έτσι στην τύχη; Ναι, είναι. Αλλά, προκειμένου να σωθεί η χώρα, όλοι πρέπει να θυσιαστούμε, έτσι δεν είναι; Όχι μόνον οι ιδιώτες.
Θα μειώσουν οι ξένοι το Δημόσιο, όταν εγκαταστήσουν στην Ελλάδα μια ελεγχόμενη από τους ίδιους κυβέρνηση; Όχι βέβαια. Γιατί να το κάνουν; Οι ξένοι θέλουν να πάρουν τα υπάρχοντά μας. Δεν ενδιαφέρονται να μας δούνε να προκόβουμε για δικό μας λογαριασμό. Ένα διογκωμένο Δημόσιο θα πίνει το αίμα της πραγματικής οικονομίας αδιάκοπα, και θα παρεμποδίζει τον Έλληνα της παραγωγικής οικονομίας να βγάλει αρκετά λεφτά για να ανταπεξέλθει στην ληστρική φορολογία και να μην χάσει την ιδιωτική του περιουσία.
Μόνον όταν η Ελλάδα και οι Έλληνες χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, οι ξένοι θα βάλουν μπροστά, οργανωμένα και παραγωγικά, και θα νοικοκυρέψουν (κυρίαρχοι, ιδιοκτήτες, και ανενόχλητοι πλέον) τον Ελληνικό χώρο.
Δηλαδή, όπως έχουν τώρα τα πράγματα, για την Ελλάδα και τους Έλληνες, δεν διαφαίνεται κανένα λαμπρό μέλλον.
Εκτός αν γίνει κάποιο θαύμα, και κάποιος καταφέρει επιτέλους να ακρωτηριάσει τελειωτικά κατά 50% το λεφτοφαταούλικο τέρας του Ελληνικού Δημοσίου τομέα.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, παιδιά. Δυστυχώς.