Του Άγη Βερούτη
Χθες το πρωί κατά τις 9:30 μου χτύπησε την πόρτα του γραφείου ένας άνεργος. Μου είπε "είμαι τρία χρόνια άνεργος και έχω ανάγκη από βοήθεια...”
Ήταν γυρω στα 55, με μεγάλη γκρίζα γενειάδα 3-4 μηνών σαν του Μαρξ, και γκρίζα μακριά μαλλιά μαζεμένα πίσω σαν παππάς. Είχε μια υπόξινη μυρωδιά σαν να είχε να πλυθεί μέρες. Φορούσε σκούρο πουκάμισο κουμπωμένο ως επάνω, που γυάλιζε από την πολλή χρήση.
Τον πήρα μέσα και του έβαλα μια κούπα καφέ φίλτρου με πολλή ζάχαρη και πολύ γάλα, που τον ήπιε όρθιος, σαν να τον κυνηγούσαν. Του έδωσα όσα ψιλά είχαν οι τσέπες μου, περίπου 2 ευρώ και 15 ευρωλεπτά. Κοιτούσε όλη την ώρα το πάτωμα, και έφυγε βιαστικά, σαν από ντροπή.
Άνθρωποι σαν αυτόν είναι τα μεγάλα θύματα της κρίσης. Μιας κρίσης που προκλήθηκε από άστοχους χειρισμούς της κυβέρνησης ΓΑΠ, από την σκοπούμενη εκδίκηση για την "Απογραφή Αλογοσκούφη” του 2004, οι οποίοι έκαναν την εμπιστοσύνη των αγορών προς τη χώρα να καταρρεύσει, και τη χώρα να αδυνατεί να ανακυκλώσει το κρατικό χρέος της στην ελεύθερη αγορά.
Ergo μνημόνια και διακρατικός δανεισμός από τους εταίρους, με σκοπό να δοθεί χρόνος για να διορθωθούν σταδιακά οι ανισότητες ανάμεσα στις κρατικές δαπάνες και τα κρατικά έσοδα, που διόγκωναν το χρέος.
Τα μνημόνια εφαρμόστηκαν στρεβλώς με άκρατο προστατευτισμό στην διατήρηση των κρατικών δαπανών υπέρ πελατών και προνομίων των συντεχνιών, με αποτέλεσμα η υπερφορολόγηση να αποδεκατίσει την ιδιωτική οικονομία, το ΑΕΠ να μειωθεί κατά 25%, και τη σημερινή αγχόνη ρευστότητας στην ιδιωτική οικονομία, τους 1,5 εκατομμύριο ανέργους αποκλειστικά του ιδιωτικού τομέα, τους σχεδόν 800.000 πρόωρους συνταξιούχους, και τη μεταφορά πόρων 199 δις ευρώ από τους φόρους της παραγωγικής οικονομίας στην επιχορήγηση συντάξεων από το 2000 ως το 2014.
Άνθρωποι όπως ο κύριος που ήρθε σήμερα και μου χτύπησε την πόρτα, έπεσαν από τις χαραμάδες των πολιτικών της τελευταίας 5ετίας. Επιβιώνουν με ημερήσια τροφή μια τυρόπιτα που παίρνουν το πρωί από τις ελεημοσύνες των περαστικών, και ένα πιάτο σούπα ή μακαρόνια στα συσσίτια. Η επιβίωσή του είναι μια μάχη με τον ποδαρόδρομο και την αξιοπρέπεια για 1200 θερμίδες τη μέρα.
Ντρέπομαι...
Προχτές, ένας φίλος δικηγόρος μου έστειλε ηλεκτρονικά μια φωτογραφία από ένα δικόγραφο.
Μέσα έγραφε: "Ο αιτών ηλικίας 39 ετών [...] Κατά το παρελθόν και συγκεκριμένα από το έτος 1998 [...] 2012 εργαζόταν στο [...] συνταξιοδοτήθηκε από την υπηρεσία του, λαμβάνοντας σύνταξη 674 ευρώ μηνιαίως.”
Είμαστε η Χώρα με τριανταεννιάχρονους συνταξιούχους δημοσίου (ετών 39), που ζητάει αλληλεγγύη από τους εταίρους της, για να συνεχίσει να πληρώνει τα ρεμάλια να κάθονται, ειδαλλιώς θα πιστολίσει ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα της με μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια.
Ντρέπομαι...
Ο Αλέξης πάει για συμφωνία.
Ο Βαρουφάκης λέει πως μας επιβάλουν αύξηση του ΦΠΑ, διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, διατήρηση και αύξηση του φόρου αλληλεγγύης, και άλλους φόρους. Λέει ότι μας τους επιβάλουν με τελεσίγραφα.
Ο άνεργος κύριος που ήρθε σήμερα θα πληρώνει φόρο μια τυρόπιτα στις 5 (1,10/0,23) αντί για μια τυρόπιτα στις 8 (1,00/0,13), ώστε να συνεχίσει το Ελληνικό Κράτος να πληρώνει 674 ευρώ σύνταξη γήρατος σε έναν 39χρονο.
Ο Γιούνκερ λέει δημόσια σε επίσημη ομιλία του ότι δεν επιβάλουν τίποτε, δεν στέλνουν τελεσίγραφα, και ότι θα ήταν ανοιχτοί σε υποκατάσταση φόρων με μείωση δαπανών, όπως έκανε η Ιρλανδία καληώρα.
Βαρουφάκης και Τσίπρας αδυνατούν να κατανοήσουν ότι 800 χιλιάδες πρόωροι συνταξιούχοι έχουν ετήσιο κόστος €8 δις (ή 3 ΕΝΦΙΑ ή αύξηση του ΦΠΑ 10 ποσοστιαίες μονάδες.)
Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης λένε ψέμματα για την υποχρεωτικότητα των φόρων, όπως είπανε ψέμματα ότι θα κόψουν τον ΕΝΦΙΑ, ή ότι θα καταργήσουν το μνημόνιο με ένα άρθρο και με ένα νόμο, ή πως θα κοιτάξουν πρώτα τους άνεργους.
Όμως, όχι!
Προτιμούν να αυξήσουν κατά 10 ευρωλεπτά την τυρόπιτα του 55χρονου κυρίου που μου χτύπησε την πόρτα το πρωί, για να συνεχίσουν να πληρώνουν 674 ευρώ το μήνα τον 39χρονο "γέρο”.
Είναι κρατιστές.
...και είπαν ψέμματα.
...και ντρέπομαι.