Σχολιάζαμε το πρωί σε μια πρώτη προσέγγιση ότι θα πρέπει να είμαστε νηφάλιοι, προσεκτικοί και πάνω από όλα να εξετάσουμε ενδελεχώς όλα τα δεδομένα.
Τις πρώτες πρωινές ώρες υπήρξε μιας μορφής συγκίνηση στο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Οι αναφορές στους εκβιαστές και τα διλλήματα καθώς επίσης στο ένδοξο παρελθόν μας δημιουργούν μια πρώτη μαγιά για το ΟΧΙ προς το οποίο έδειξε ο πρωθυπουργός.
Θα ήθελα όμως όλοι μας να σκεφτούμε πολύ σοβαρά το εξής. Ο πρωθυπουργός φέρνει σε δημοψήφισμα για ΝΑΙ ή ΟΧΙ το τελεσίγραφο όπως το χαρακτηρίζει των δανειστών διότι γέμει τρομακτικών φορολογικών μέτρων που θα μας ισοπεδώσουν.
Δε μας διευκρινίζει όμως - εδώ έγκειται η δημιουργική ασάφεια του τίτλου - αν το ΟΧΙ στο τελεσίγραφο, θα ερμηνευθεί ως ΝΑΙ στα δικά του € 8 δις ευρώ φορομπηχτικών μέτρων που δια πλαγίων οδών οδηγούν σε περαιτέρω συμπίεση των εισοδημάτων του ελληνικού λαού. Και θα ισχύει άραγε το τελεσίγραφο αφού αποσύρεται;
Για να είμαστε ειλικρινείς μόνο το ΚΚΕ βγήκε ευθαρσώς λέγοντας ΟΧΙ και στο μνημόνιο των δανειστών και το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα από τη στήλη αυτή έχουμε σημειώσει ότι το θέμα μας είναι να αυξήσουμε το ΑΕΠ κάτι για τ οποίο δεν μας έχει μιλήσει η ελληνική κυβέρνηση ως σήμερα.
Αυτή η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΣΑΦΕΙΑ της επόμενης Κυριακής είναι πάρα πολύ επικίνδυνη. Το ΟΧΙ στους δανειστές - αν επικρατήσει - δε σημαίνει σε καμία περίπτωση μέσω μιας δημιουργικής ερμηνείας ΝΑΙ στα προτεινόμενα μέτρα φτωχοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, σημειώσαμε και το πρωί, έχει μεγάλη σημασία το ερώτημα. Αν ρωτήσουμε ευρώ ή δραχμή, το ευρώ θα επικρατήσει με ξεκάθαρο προβάδισμα έστω και λόγο φόβου. Αν όμως το ερώτημα είναι πχ θέλετε να πληρώνετε προκαταβολή φόρου 100%; Ποια θα είναι η απάντηση; Ρητορικό, φυσικά, το ερώτημα.
Ωστόσο αυτό που μετρά πιο πολύ είναι τα δημοψηφίσματα που δεν έγιναν.
Το δημοψήφισμα του 1980 για την είσοδό μας στην ΕΟΚ, που ΔΕΝ έγινε.
Το δημοψήφισμα του 1992 για τη συνθήκη του Μάαστριχτ, που ΔΕΝ έγινε.
Το δημοψήφισμα του 1999 για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, που ΔΕΝ έγινε.
Το δημοψήφισμα του 2005 για το Ευρωσύνταγμα, που ΔΕΝ έγινε.
Το δημοψήφισμα του 2010 για την είσοδο στο μνημόνιο και την παραμονή στην Ευρωζώνη, που ΔΕΝ έγινε.
Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, τη φίμωσε με το χειρότερο τρόπο κάθε φορά που έπρεπε να αποδειχθεί στην πράξη. Τη φίμωσε γιατί δεν επιθυμούσε να μιλήσει ο ελληνικός λαός, οι κρατούντες φοβόντουσαν τη βούλησή του.
Σε άλλες χώρες όμως ο λαός κλήθηκε να αποφασίσει όπως για το Ευρωσύνταγμα ή την είσοδο στην Ευρωζώνη. Οι πολίτες ψήφισαν ΟΧΙ, οι κυβερνήσεις το σεβάστηκαν, και κανένας δε μετάνιωσε.
Όσον αφορά την 5η Ιουλίου έχουμε μόλις 7 ημέρες για να μας παραδοθεί και να μελετήσουμε αυτό το οποίο καλούμαστε να απορρίψουμε ή όχι. Αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Και καλό θα ήταν μαζί με την πρόταση των δανειστών, να βάλουμε δίπλα δίπλα και τις 47σελίδες φόρων της κυβέρνησης, διότι το ΟΧΙ στη λιτότητα πρέπει να είναι ξεκάθαρα, ολικό, αδιαμφισβήτητο και μη ανεκτικό σε δημιουργικές ερμηνείες ενός πχ Βαρουφάκη.
ΟΧΙ σε κάθε λογής λιτότητα, ΝΑΙ στις πολιτικές που θα οδηγήσουν να αυξηθεί το ΑΕΠ, να παραχθεί εισόδημα, να βρουν δουλειά οι άνεργοι, να αναπτυχθούν περισσότερο όσοι άντεξαν.
Στα Δημοψηφίσματα, για να αντλήσεις όσο περισσότερη Δημοκρατία γίνεται πρέπει να εξασφαλίσεις την αντικειμενική και έγκαιρη - πλήρη ενημέρωση των ψηφοφόρων.
Ας είμαστε ειλικρινείς, τα Δημοψηφίσματα που ΔΕΝ έγιναν στην Ελλάδα θα μας είχαν, πιθανότατα, γλυτώσει από πολλά προβλήματα τα οποία ακολούθησαν.
Αυτό ας το έχουμε ως οδηγό για το μέλλον.
Κι επαλαμβάνουμε, μη φανατιζόμαστε, μην αρπαζόμαστε μεταξύ μας. Όλα αυτά κάποια στιγμή θα τελειώσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να ζούμε δίπλα δίπλα.