Στη Δημοκρατία είναι σαφέστατο πως υπάρχουν αδιέξοδα. Όταν πχ επί χρόνια έχεις συγκεκριμένη ρητορική την οποία συνοδεύεις με ρητές, ξεκάθαρες δεσμεύσεις αλλά πραγματοποιείς στροφή 180 μοιρών, τότε δημιουργούνται αδιέξοδα.
Να φανώ, αναρωτιέσαι, ασυνεπής; Ψεύτης; Επιπόλαιος; Να φανώ δεινός ρήτορας και να παγιδεύσω τους προκατόχους μου;
Να πάω σε ρήξη με ότι αυτό συνεπάγεται; Διαθέτω όμως σχέδιο; Έχω τα κότσια;
Αυτά είναι αδιέξοδα που όμως δεν υπάρχουν στη φορολογία.
Πχ λες τέλος η λιτότητα αλλά λαμβάνεις νέα μέτρα. Βαπτίζεις όμως πλούσιους όσους εισπράττουν € 30.000,00 αλλά δεν τους αφήνεις ούτε τα μισά και έτσι βρίσκεις διέξοδο στο αδιέξοδο.
Λες θα αυξήσω το ΦΠΑ στα νησιά και βλέπεις μόνο τους κακούς πλούσιους στο ΝΑΜΜΟS που ανοίγουν σαμπάνιες και όχι την οικογένεια στη Σέριφο που θα καθίσει να φάει ένα μουσακά.
Μετά επινοείς φόρο αναλήψεων, εισπράττεις τη χλεύη και ύστερα γελοιοποιείσαι βλέποντας ότι καταρρέουν οι δικαιολογίες σου.
Διακηρύττεις ότι θα καταργήσεις τον ΕΝΦΙΑ και θα επαναφέρεις το αφορολόγητο των € 12.000,00 αλλά μετά τα προσδιορίζεις σε βάθος τετραετίας ενώ γνωρίζεις πολύ καλά ότι με τα μέτρα που σχεδιάζεις και όλα όσα διατυμπάνιζες αλλά διέγραψες, καθίσταται αμφίβολο αν θα εξαντλήσεις το 12μηνο.
Στη φορολογία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ει μη μόνο για όσους καλούνται να πληρώσουν.