·
Από τον Δημόκριτο και μέχρι το τέλος της κλασικής Ελλάδος, το 322 π.Χ., όταν το δεσποτικό καθεστώς εξουσίας δολοφονεί την ελληνική πολιτεία, η ελευθερία ορίζεται ως το ελέγχειν και το ευθύνειν των ανθρώπων, αθροιστικά, σε ατομικό + κοινωνικό + πολιτικό επίπεδο.
Είναι δε η ελευθερία, αθροιστικά, σε ατομικό + κοινωνικό + πολιτικό επίπεδο, το πρόταγμα και υπεριδανικό:
·
α΄) της σφαιρικής δομής λήψεως των συλλογικών αποφάσεων της κάθε πολιτείας της κλασικής Ελλάδος, όπου: όποιος άρχει άλλων ανθρώπων, ταυτόχρονα άρχεται από την συλλογικότητά τους (Αριστοτέλους ‘Πολιτικά’),
·
β΄) της πολιτείας, η οποία αφ΄εαυτής αναδύεται από την δημιουργία της σφαιρικής δομής λήψεως των συλλογικών αποφάσεων των πολιτών της και
·
γ΄) της δημοκρατίας, η οποία επίσης αναδύεται από τις συλλογικές αποφάσεις του θεσμοθετημένου δήμου των πολιτών της πολιτείας, για να υλοποιεί τις συλλογικές τους αποφάσεις, υπέρ της συλλογικής, άρα και της ατομικής, ευδαιμονίας των πολιτών της πολιτείας.
·
Η πολιτεία είναι η υψίστη τεχνολογία αυτοδιαχειρίσεως των ανθρώπων. Μέσω της σφαιρικής δομής των αρχομένων από την συλλογικότητά της αρχόντων της, η πολιτεία κάνει περιττή την κάθετη ή πυραμιδική ιεαραρχία κεντρικής εξουσίας και ισχύος, του ανατολικού δεσποτικού καθεστώτος, π.χ., της μοναρχικής απολυταρχίας, της φεουδαρχίας και της ρωμαϊκής ρεπούμπλικα.