Διάβαζα το άρθρο του Τσίπρα στη Γαλλική Le Monde. Τα διάφορα σχόλιά του ήταν εκτός ουσίας σχετικά με αυτά, στα οποία επιμένουν οι δανειστές. Επίσης ακατανόητη είναι η επιμονή του σε ένα θεωρητικό Ευρωπαϊκό όραμα, ασύμβατο με το δρόμο που ακολουθεί η Ευρώπη.
Δεν μπορείς να χορεύεις τσάμικο ενώ οι υπόλοιποι του χορού χορεύουν καλαματιανό. Και να καταφέρεις και κρατηθείς μέσα στο χορό, αναπόφευκτα θα καταλήξεις ξενυχιασμένος και ποδοπατημένος.
Είναι ολοφάνερο ότι η επανάληψη θέσεων και προτάσεων, που έπαψαν να έχουν σημασία, μια και κατακερματίστηκαν με άμεση απόρριψη από τους δανειστές και Ευρωπαίους εταίρους, δεν θα κάνει τον αντίπαλο (γιατί, περί αντίπαλου πρόκειται) να αλλάξει γνώμη.
Άσε που όλο το κατεβατό μοιάζει περισσότερο με κραυγή απελπισίας παρά με δημόσια διαμαρτυρία επί της ουσίας, που θα μπορούσε κάπως να δημιουργήσει υποστηρικτές στο εξωτερικό και να επηρεάσει θετικά για την Ελλάδα τις λεγόμενες διαπραγματεύσεις.
Αλλά πριν πάμε παρακάτω, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Όσοι διαμαρτυρόμαστε για τις ολέθριες τακτικές των Τσίπρα και Σια τώρα, ή της οποιαδήποτε κυβέρνησης που προβαίνει σε ανεγκέφαλες, επιζήμιες κινήσεις, δεν έχουμε τίποτα εναντίον αυτών των ανθρώπων προσωπικά. Μιας και όμως ανήκουμε στο πολύπαθο «Εμείς οι υπόλοιποι», και μιας και είμαστε αναγκασμένοι, θέλοντας και μη να πληρώνουνε εμείς για να τζογάρουν αυτοί και να φορτωνόμαστε όλη τη χασούρα, και μιας και μας το επιτρέπει η δημοκρατία, έχουμε κάθε δικαίωμα να κριτικάρουμε την πολιτική ηγεσία και να διαμαρτυρόμαστε όταν βλέπουμε ότι με τις βλακείες τους ξεκοκαλίζεται το βιός μας. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτοί έχουν φροντίσει με ειδικούς νόμους να είναι στο απυρόβλητο και να μην επηρεάζονται οικονομικά στο ελάχιστο από τις καταστροφικές επιπτώσεις της πολιτικής τους.
Τέλος πάντων, το «μήνυμα» του ΣΥΡΙΖΑ έχει παλιώσει πολύ γρήγορα, και η ροή των πραγμάτων τους τελευταίους τέσσερις μήνες δείχνει, ότι κανένας στην Ευρώπη δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί με το αναμάσημα μιας οπισθοδρομικής ιδεολογίας που έχει αποτύχει παντού.
Το σύγχρονο Ευρωπαϊκό τουρνουά δεν είναι για αρχάριους. Αυτό το βλέπουμε κάθε μέρα που περνάει. Ο κόσμος να χαλάσει, δεν μπορεί ποτέ μια ομάδα τρίτης κατηγορίας να νικήσει τη Μπαρτσελόνα 10-0. Εκτός φυσικά αν το παιχνίδι είναι στημένο. Όμως, κανένας δεν ενδιαφέρεται να στήσει το παιχνίδι για το ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, δεν πρόκειται η διαπραγματευτική του ομάδα να «κατατροπώσει» τους δανειστές, και να γυρίσει στην Αθήνα φορτωμένη λεφτά για όλους.
Ο Τσίπρας, αρθρογραφώντας, έστω και σε πασίγνωστη εφημερίδα όπως η Le Monde, υποβιβάζει τον πρωθυπουργικό εαυτό του στην πρώτη γραμμή. Εκεί, ως γνωστόν, γίνεται μακελειό. Κι αν δεν φύγει από εκεί το γρηγορότερο δεν θα μπορέσει να αποφύγει τον βαρύ τραυματισμό. Βοήθεια δε από την οπισθοφυλακή του δεν φαίνεται να υπάρχει. Εκεί είναι όλοι μπερδεμένοι, αναποτελεσματικοί, και κατώτεροι των περιστάσεων. Άσε που κάποιοι οσμίζονται τον αέρα λαίμαργα, και κρυφοκοιτάζουν να δουν πως πάει η εμπροσθοφυλακή, ελπίζοντας να σκοντάψει κάποιος, να ανοίξει κάποια μπροστινή πόρτα και να χωθούν οι ίδιοι μέσα.
Ο Τσίπρας βέβαια, τα κατάφερε να γίνει Πρωθυπουργός, κι αυτό δεν είναι λίγο, ακόμα κι αν για να γίνει αυτό στράβωσε όλο το αστρολογικό σύστημα, κι όλος ο ούριος άνεμος στράφηκε και φούσκωνε μόνο τα δικά του πανιά για χρόνια ολόκληρα. Το ότι έγινε Πρωθυπουργός όμως δεν σημαίνει ότι αποτελεί και βαρύ πυροβολικό. Επίσης, από τη μια μεριά μπορεί να είναι νέος και εμφανίσιμος, σε σύγκριση με τους πολλούς ηλικιωμένους της παράταξής του, αλλά από την άλλη, είναι ο πιο απαρχαιωμένος ιδεολογικά Πρωθυπουργός της Ευρώπης.
Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο άρθρο το έγραψε ο ίδιος ή συνέβαλαν κι άλλοι, αλλά μια και απευθύνεται πρωταρχικά σε Γαλλικό κοινό, καλό θα ήταν να βρει κάποιο Γαλλικό λογοτεχνικό έργο να αναφέρει στο Γαλλικό κοινό, κι όχι το «Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα» του Αμερικανού Χέμινγουεη. Ο Γαλλικός σοβινισμός για τη δική τους γλώσσα και λογοτεχνία είναι γνωστός. Μια αναφορά σε κάτι δικό τους θα βοηθούσε το άρθρο να έχει καλύτερο καλωσόρισμα.
Εξ άλλου, όποιος έχει πραγματικά διαβάσει το γνωστό μυθιστόρημα του Χέμινγουεη ξέρει ότι τίποτα στο βιβλίο δεν παραπέμπει στο τίτλο του, άρα, και να το διαβάσουν οι Ευρωπαίοι, δεν πρόκειται να αντλήσουν από εκεί κάποια σοβαρά μηνύματα που διαβεβαιώνουν για την σοφία των προειδοποιήσεων και των απόψεων του Τσίπρα. Απλά, ο Χέμινγουεη βρήκε τη συγκεκριμένη φράση σε ένα κατεβατό ενός ξεχασμένου Άγγλου ποιητή, του Τζον Ντον, η φράση του άρεσε λόγω του δραματικού συμβολισμού και της επιγραμματικής ηχητικότητάς της, και την κόλλησε σαν τίτλο στο μυθιστόρημά του.
Πολύς κόσμος ξέρει τη συγκεκριμένη φράση, πολλοί την χρησιμοποιούν κιόλας, αλλά ελάχιστοι από όσους την αναφέρουν έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο.
Είναι αυτό που αναφέραμε παραπάνω. Δεν μπορείς να είσαι τρίτης κατηγορίας, και να πιστεύεις ότι κανένας δεν θα σε πάρει χαμπάρι. Ούτε μπορείς να επιμένεις ότι, ενώ είσαι τρίτης κατηγορίας, σε μάτς με την Μπαρτσελόνα θα νικήσεις με 10-0, και θα δείξεις και στο Μέσι πως παίζεται το ποδόσφαιρο.