Προχθές επιστρέφοντας βιαστικά από μια δουλειά μέσα στη βροχή παρατήρησα ένα γέροντα να ακουμπά το μπαστούνι του ψάχνοντας μέσα στους κάδους των απορριμάτων (όχι αυτός της φωτογραφίας που αλίευσα στο διαδίκτυο).
Παράλληλα έριχνε ματιές τριγύρω μη τυχόν και τον βλέπει κανείς. Η όψη του φανέρωνε μεν άνθρωπο φτωχό αλλά αξιοπρεπή. Το παντελόνι, το σακάκι, το καπέλο του...
Τον συνάντησα πάλι συμπτωματικά την επόμενη ημέρα.
Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που στα σκουπίδια των άλλων, αναζητούν κάτι.
Την ίδια στιγμή αναρωτήθηκα τελικά αν αυτή η εικόνα, που δεν είναι πρωτόγνωρη, ενός ανθρώπου να γυρεύει, ένας Θεός γνωρίζει τι, μέσα στα απορρίματα και τη δυσοσμία, αποτελεί την εικόνα μιας Ελλάδας της Ευρώπης.
Μένουμε Ευρώπη; Είστε σίγουροι; Διότι στην Ευρώπη όπως ορισμένοι τη φαντάζονται υπό την έννοια της αξιοπρέπειας και κάποιων βασικών δεδομένων επιπέδων στις ζωές μας, δε φαίνεται να είμαστε.
Ο άνθρωπος αυτός δε μου έμοιασε να μένει στην οραματιζόμενη Ευρώπη (μιας και η πραγματική είναι δυστυχώς γεμάτη από αντίστοιχους όπως εκείνος).
Μια τέτοια Ευρώπη, όπου στην εσπερία της ζωής ο άνθρωπος θα αναγκάζεται να ψάχνει τροφή στα απόφαγια και κάτι το πολύτιμο στα σκουπίδια των άλλων, δεν την επιθυμούμε. Δεν επιθυμούμε την Ευρώπη του καταναγκασμού, των δανεικών - θηλιά και του εξευτελισμού. Όπως δεν επιθυμούμε κι ένα άκαπνο, ανίκανο, άβουλο κι αδύναμο πολιτικό προσωπικό όπως κοιτάζεις από τα αριστερά και φτάνεις έως και τα δεξιά.
Επιθυμούμε μια Ελλάδα της δουλειάς, με ανθρώπους του μεροκάματου στο τιμόνι της αντί για γραβατομένους βουτυρομπεμπέδες των κλαδικών / τοπικών, για να την καθαρίσουν από τους διορισμένους κομματικούς στρατούς, να τη χτίσουν από την αρχή, να δώσουν ένα όραμα και μαζί με ένα λαό πρόθυμο να προκόψει όπως στο παρελθόν, να την πάμε ψηλά. Μόνοι μας. Χωρίς προστάτες, εταίρους και δανειστές - δυνάστες.
Με ανθρώπους που θα μένουν στην Ελλάδα, όχι στα αζήτητα...