Η ΔΗΜΑΡ απέκτησε νέο πρόεδρο. Συγγνώμη για το πικρόχολο σχόλιο αλλά μοιάζει σα να απέκτησε πρόεδρο ένα συνοικιακό κοιμητήριο.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν κατάλαβαν ακόμη γιατί εξαφανίστηκαν. Έχουν πεθάνει (πολιτικά) αλλά νομίζουν πως έχουν μέλλον.
Η ΔΗΜΑΡ θυμίζει ένα γεμάτο νιπτήρα όταν ανοίγεις την τάπα. Στην αρχή κατεβαίνει σιγά σιγά και ύστερα αδειάζει σε ελάχιστο χρόνο.
Αυτό εκτιμώ ότι εξηγείται σε δύο σημεία.
Πρώτον, έχοντας ακούσει κάποτε από κοντά τον τ. πρόεδρό της αλλά και κάποια στελέχη της στην τηλεόραση στα πρώτα της βήματα είχα σημειώσει ότι είναι πολύ καλοί στο να διαπιστώνουν τα προβλήματα, να περιγράφουν το ποια θα πρέπει να είναι η επιθυμητή κατάσταση αλλά να μη διαθέτουν τη μεθοδολογία που θα οδηγήσει σε αυτή.
Δεύτερον, πλήρωσαν πολύ ακριβά τη συμμετοχή κι έξοδό τους στη μνημονιακή κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά με το Βαγγέλη Βενιζέλο. Και μπήκαν και βγήκαν. Και μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Άρα σε όποια πλευρά κι αν βρίσκεται κανείς, απέκτησε έναν πολύ καλό λόγο να μην τους εμπιστεύεται.
Ο κ. Θεοχαρόπουλος έχει μια συχνή - για το ανύπαρκτο πια μέγεθος της ΔΗΜΑΡ - παρουσία στα πάνελ, ωστόσο σύντομα είναι πιθανό να διαπιστώσει πως απλά προεδρεύει στο πουθενά. Εκτιμώ, αν και διαφωνώ κάθετα με κάποιες επικίνδυνες τοποθετήσεις της για ζητήματα της Θράκης, ότι η Μαρία Γιαννακάκη θα ήταν μια καλύτερη παρουσία. Μια δυναμική γυναικεία παρουσία με συγκροτημένο λόγο θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον και πιθανώς μια πιθανότητα παραπάνω.
Η ουσία βέβαια δεν αλλάζει. Η ΔΗΜΑΡ μετρήθηκε από τον ελληνικό λαό ως κόμμα και βρέθηκε να μη διαθέτει ειδικό βάρος.