Πέντε καθαρές ημέρες έμειναν έως το δημοψήφισμα της Κυριακής. Πορευόμαστε μέσα σε ένα κλίμα άγνοιας, απίστευτης πίεσης από δύο μεριές και τρόμου.
Σήμερα αισθάνθηκα πολύ άβολα βλέποντας τους ανθρώπους στις ουρές. Παγωμένοι, μουδιασμένοι, αμίλητοι. Αλλά τρόμαξα περισσότερο με το διάλογο δύο ενεργών οικονομικά γυναικών.
«Τι θα πρέπει να διαλέξουμε την Κυριακή; Δεν έχω καταλάβει. Τι σημαίνει την επαύριο το ναι τι το όχι;»
Πολύ λίγος χρόνος αδέρφια. Κι έντονα διχαστικό κλίμα. Είσαι του ναι, σε λένε γερμανοτσολιά και άπατρη. Είσαι του όχι, σε αποκαλούν προδότη και βορειοκορεάτη.
Το βράδυ βγήκα να πάω σε μια δουλειά με το αυτοκίνητο. Νέκρα στο δρόμο. Κανείς στη Μεσογείων και τη Χαλανδρίου.
Λες και είμαστε σε πόλεμο. Λες και είμαστε όχι στην Αθήνα, αλλά σε κάποια κυβερνοκρατούμενη πόλη της Συρίας όπου πάλι όλοι φυλάγονται για το φόβο των ιουδαίων.
Καλούμαστε να πάρουμε μια καθοριστική απόφαση και όλα είναι θολά. Έχουμε ένα πιστόλι και μας λένε σημάδεψε μέσα στην ομίχλη.
Μια μαζεμένη κοινωνία, που άλλοτε τέτοια εποχή συνήθιζε να χαλαρώνει, τώρα κουρνιάζει σπίτι της μέσα στη βαρυχειμωνιά.
Και περιμένει. Τι περιμένει άραγε;