Η κατάσταση αυτή αποκαλύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας, τον αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα της δημόσιας συζήτησης (ο θεός να την κάνει…) που διεξάγεται στη χώρα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990… Τότε, που η χώρα μας και η κοινωνία, έχοντας διχαστεί σε δυο «στρατόπεδα» που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για τα σκήπτρα της ηλιθιότητας, είχε εμπλακεί σε μια συζήτηση απελπιστικής βλακείας και… ιδιαζόντως αυτοκαταστροφική, όπως αποδεικνύεται σήμερα.
Οι μεν επιθυμούσαν μια χώρα ξέφραγο αμπέλι, χωρίς κανόνες, χωρίς εξέταση των αναγκών της σε μετανάστευση και σε ποιους τομείς, υπό το πρίσμα ενός κακώς νοούμενου «ανθρωπισμού», ενώ δεν άκουγαν όσους προειδοποιούσαν ότι υπάρχει και η λογική, καθυβρίζοντας όσους διαμαρτύρονταν για την αφέλεια των υποστηρικτών και χρεώνοντάς τους στην άκρα δεξιά…
Στην άλλη πλευρά κάτι άλλοι παρανοϊκοί, που στο πρόσωπο κάθε μετανάστη έβλεπαν… πιθήκους και συμπεριφέρονταν με ρατσισμό που ενίοτε θα ζήλευε και ο Χίτλερ. Αποτέλεσμα της παγίδευσης της χώρας στον παραλογισμό, είναι και η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, με το βαρύτατο κόστος που καλείται να καταβάλει η Ελλάδα, σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας της.
Η «καυτή πατάτα» βρίσκεται πλέον στα χέρια κυβέρνησης της αριστεράς, που καλείται να διαχειριστεί τις συνέπειες όσων παρανοϊκών υποστηρίζονταν κάποτε, χωρίς καμία συναίσθηση των συνεπειών. Τότε επρόκειτο για ένα κόμμα που πάλευε να εξασφαλίσει το 3% για να εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο.
Σήμερα, αφού πρώτα τιμωρήθηκαν τα κόμματα εξουσίας που ανέδειξε η μεταπολίτευση και ευθύνονται κατά 80% τουλάχιστον για το σημερινό χάλι της χώρας (το υπόλοιπο ανήκει… δικαιωματικά σε όσους αποποιούνται σήμερα κάθε ευθύνη, παρότι υπερθεμάτιζαν σε αυτές ακριβώς τις πολιτικές που μας χρεοκόπησαν…), ήρθε η ώρα, η Θεία Δίκη να ασχοληθεί και με τους άλλους…
Καλούνται να διαχειριστούν τα αποτελέσματα των παρανοϊκών πολιτικών θέσεων με τις οποίες «εμπότισαν» γενιές καλής προαίρεσης νέων ανθρώπων, που μόνο τους κίνητρο ήταν ένας κόσμος Δικαιοσύνης και ανθρωπισμού.
Που να ήξεραν όμως τότε, ότι όσοι έλεγαν τα διάφορα παρανοϊκά, αγνοούσαν ότι στον πραγματικό κόσμο, καμία σχέση δεν έχει το ευκταίο με το εφικτό και πως η παγκόσμια – πανανθρώπινη ειρήνη και συμφιλίωση είναι μια ουτοπία, την οποία αν δεν τη διαχειριστείς σωστά κινδυνεύεις να πληρώσεις βαρύτατο τίμημα, όπως συμβαίνει με κάθε αφέλεια.
Και όπως διδάσκει η «θεωρία του εκκρεμούς», όταν η μια πλευρά τραβάει τα άκρα, όταν έρθει η ώρα να κινηθεί το εκκρεμές, θα φτάσει αρχικά στο άλλο άκρο, προτού σιγά-σιγά εκτονωθεί και αρχίσει να ισορροπεί σταδιακά… με μικρότερες ταλαντώσεις. Αντιλαμβανόμαστε ότι ίσως το σχήμα αυτό περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την τρέχουσα… πονεμένη ιστορία της χώρας μας;
defence-point.gr