Ελάχιστες φορές δεν ήξερα πως να αρχίσω ένα κείμενο. Τώρα είναι μια από αυτές. Να το κάνω; Από την μια «άσε το καλύτερα» και από την άλλη μια εσωτερική ανάγκη, μια ιερή υποχρέωση.
Η ζωή δεν ξέρω αν είναι άδικη, σίγουρα όμως μπορεί να αποδειχθεί πολύ σκληρή. Αδυσώπητη. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί τώρα να υπάρχουν πέντε σταθερές στη ζωή και να ανατραπούν σε ένα δευτερόλεπτο. Αυτό συνέβη και χθες το απόγευμα.
Για ποιο λόγο να συμβαίνουν ορισμένα πράγματα; Γιατί να βασανίζονται οι άνθρωποι; Για ποιο λόγο ασθενεί ο Α και όχι ο Β; Υπαρξιακά ερωτήματα που έθεσα κάποτε στον εαυτό μου συνειδητοποιώντας πως είχα περάσει τη μισή μου ζωή μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία. Θυμάμαι καθόμουν με τον ορό στο χέρι κι εμφανίζεται ένα άλλο παιδί από το πουθενά γεμάτο σωλήνες, καλώδια, εξαρτήματα κτλ. Τότε μέσα στην άγνοιά μου τον έβλεπα κι απορούσα. Μεγαλώνοντας αναρωτήθηκα πώς μοιράζονται οι Σταυροί σε αυτή τη ζωή και κατάλαβα πολύ καλά το δικό μου πέρασμα από εκεί.
Σήμερα λοιπόν την ώρα της δουλειάς μου λέει η γυναίκα μου «ο Θοδωρής είναι στο νοσοκομείο. Έπαθε έμφραγμα μέσα στο αυτοκίνητο την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι».
Εκείνη τη στιγμή είχα ένα άλλο θέμα στο νου μου. Σοβαρό μέχρι τότε γιατί μετά φάντασε μηδαμινό. Κοκάλωσα. Πάγωσα. Κι έπειτα είναι αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να σιγοβράζεις, να θες να κάνεις κάτι αλλά τι;
Αμέσως σκέπτεσαι να κάνεις κάποια πράγματα αναρωτώμενος τι θα πετύχεις επί της ουσίας. Καμιά ισχύ δεν έχουν οι πράξεις σου. Μόνο εσένα ίσως ανακουφίσουν.
Ο Θοδωρής είναι ένα έντιμο παληκάρι, από αυτά που αν κυβερνούσαν την Ελλάδα, δε θα είχαμε πιάσει πάτο. Στα 18 του χάνει τον πατέρα του και γίνεται άνδρας από τη μια στιγμή στην άλλη. Γιατί έτσι γίνεται άνδρας κανείς. Ζώντας εφιάλτες. Κολυμπώντας σε ταραγμένες θάλασσες. Άντεξε. Έβγαλε και μια ιδιωτική σχολή, γνώρισε και μια κοπέλα, την Παρασκευή και δούλεψε σκληρά. Τόσο σκληρά ώστε μπορεί να έλειπαν τα πτυχία αλλά περίσσευε το ταλέντο και η χάρη. Αποτέλεσμα; Η μια προαγωγή μετά την άλλη, σε κορυφαίες εταιρείες, διευθυντικές θέσεις και διακρίσεις στο μάρκετινγκ. Κι η Παρασκευή, γειτόνισσα και κουμπάρα, ένα άκακο κορίτσι, πάντα χαμογελαστή. Μαζί ουσιαστικά από παιδιά, έφτιαξαν τη δική τους οικογένεια. Αν τους έβλεπε κανείς θα τους ζήλευε. Μέχρι που η ζωή αποφάσισε αλλιώς. Η Παρασκευή στα 41 της, κι ας έδειχνε 30, ασθενεί, δίνει σκληρή μάχη απέναντι σε άνισο αντίπαλο με δύο παιδιά στην εφηβεία. Άντεξε παληκαρίσια ενάμιση χρόνο και έσβησε ένα βράδυ αθόρυβα στο σπίτι της. Ακριβώς δίπλα μας.
Ο Θοδωρής τέσσερα χρόνια τώρα έκανε ένα τιτάνιο αγώνα να εργάζεται από το πρωί στο βράδυ στη μεγάλη θέση ευθύνης ελέγχοντας όλα τα Βαλκάνια στην κορυφαία εταιρεία που εργάζεται και παράλληλα να πρέπει να μεγαλώσει και τα παιδιά. Γυμνάσιο, Λύκειο, χαρτζιλίκια, υποχρεώσεις κ.ο.κ.
Κάτι το ιστορικό, κάτι η βαρύτατη ευθύνη του... έσκασε. Τον πρόδωσε η καρδιά μέσα στο αμάξι. Τι τραγικό. Να οδηγείς, να σε προδίδει η καρδιά σου και να τρακάρεις τον μπροστινό ο οποίος αμέσως έσπευσε να φωνάξει τις πρώτες βοήθειες.
Κι ότι καμάρωνε το μεγάλο του γιο, που τον θυμάμαι σα να ήταν χθες όταν τον έφερναν μωρό από το μαιευτήριο, να περνά πέρυσι στο πανεπιστήμιο στην Αθήνα. Τότε με μια δόση καλώς εννοούμενης υπερηφάνιας είπα μέσα μου μπράβο ρε Θοδωρή, τα κατάφερες τελικά.
Αυτά τα γεγονότα δείχνουν πόσα ασήμαντες είναι όλες οι άλλες μέριμνες. Όσοι έχουν καθίσει καιρό σε νοσοκομείο θα συμφωνήσουν μαζί μου πως μέσα εκεί υπάρχει μια άλλη κοινωνία, ένας άλλος κόσμος. Ακόμη και τηλεόραση να βλέπεις για κάτι που γίνεται δίπλα, νομίζεις πως συμβαίνει πολύ μακριά. Δε σε αγγίζει τίποτα.
Θυμάμαι στις αρχές του 2013 και μετά από 11 1/2 χρόνια συνεπέστατης παρουσίας στην εταιρεία που εργαζόμουν, όταν με φώναξαν να μου ανακοινώσουν ότι πρέπει να φύγω, μη τολμώντας να πουν "απολύεσαι", πετώντας με στο δρόμο με μικρά παιδιά. ΄Ενα e-mail ελάχιστων λέξεων έστειλα στο Θοδωρή και έκανε ότι του ζήτησα.
Τώρα λοιπόν ο Θοδωρής δίνει μια πολύ σκληρή και δύσκολη μάχη. Έχει κι αυτός ανάγκη. Μια μεσιτεία. Μια κουβέντα. Μια σκέψη. Μια βοήθεια. Ένας μόνο από όσους τυχόν διαβάσουν αυτό το κείμενο, να θελήσει να αφιερώσει 1 έστω λεπτό να κάνει μια προσευχή, να πει μια κουβέντα στο Θεό θα είναι ένα τεράστιο κέρδος.
Όσοι είστε γονείς σε αυτή την κρίσιμη ηλικία των 40-50, όσοι πάλι είστε παιδιά και έχετε την ανάγκη του πατέρα και της μάνας που στηρίζουν όλο σας το σύμπαν, όσοι κάποτε βασανιστήκατε ή τώρα βασανίζεστε, καταλαβαίνετε πολύ καλά τα παραπάνω.
Στο δρόμο για το Γολγοθά ακόμη κι ο Κύριος λύγισε από το βάρος και βρέθηκε ο Σίμων ο Κυρηναίος να σηκώσει τελικά το Σταυρό. Από τότε το ρόλο του Κυρηναίου τον έχει πια ο ίδιος ο Κύριος και καλείται άλλη μια φορά να βοηθήσει γιατί ο Θοδωρής μέσα από τη σκληρή ζωή απέδειξε πως ήταν πράγματι αυτό που σημαίνει το όνομά του, Θεού Δώρο μέσα στις δυσκολίες.
Αξίζει σίγουρα μια προσεύχη. Αλλά πιστεύω πως αξίζει κι ένα Δώρο. Της ζωής γιατί έχει ακόμη Δώρα να προσφέρει αλλά και χαρές να βιώσει. Η Παρασκευή φαντάζομαι, μπορεί να τον περιμένει κάποια χρόνια ακόμη.
Σύντροφέ μου σε άκουσα πάλι τον άνεμο να ρωτάς,
ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας.
Αν μπορείς την απάντηση δώσε πως βρέθηκες και που πας;
Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας
σημείωση: το κείμενο αυτό δεν προσφέρεται για αναδημοσίευση