Και μπορεί ο τίτλος του σημερινού κειμένου να παραπέμπει σε ηρωικές πράξεις και στη διαμόρφωση του ιδεώδους "ηγέτης - άνθρωπος - πολίτης" και κάποιοι αρχαιολάτρες να αναμοχλεύσουν στη μνήμη τους τις ελεγείες του Τυρταίου, όπου ζει η πολιτική βούληση ή να ανακαλέσουν το ομηρικόν ιδεώδες της ηρωικής αρετής, που μεταπλάσσεται στον ηρωισμό της αγάπης προς την πατρίδα και με αυτό το πνεύμα διαποτίζεται το σύνολον των πολιτικών και των πολιτών, ωστόσο είναι αληθές ότι στη σύγχρονη Ελλάδα της απαξίωσης και της αποδόμησης κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης, η πολιτική ανικανότητα "συγγράφει" την Ιστορία!..
Γιατί μια κατεύθυνση θέλει ως σκοπό της ιστορίας: τη κατανόηση του πολιτικού και λοιπού βίου του λαού. Εδώ με το "διατί " και το "διότι", η ιστορία καθίσταται μάθημα αιτίων, απευθυνόμενη στη νόηση. Μια άλλη κατεύθυνση θέλει ως σκοπό της ιστορίας τη διάπλαση του ατόμου σε καλό πολίτη, με την καλλιέργεια πολιτειακών και κοινωνικών αρετών, απευθυνόμενη στη βούληση. Και μια τρίτη, της μέσης οδού, κατεύθυνση θέλει ως σκοπόν της ιστορίας τόσον την επίδραση επί της νοήσεως, όσον και επί του συναισθήματος και της βουλήσεως δια της κατανοήσεως του παρόντος...
Αντε τώρα να κατανοήσει κάποιος το παρόν, τις πτυχές τις πραγματικότητας που βιώνουμε. Αντε να παρακολουθήσει τις "κινήσεις" τόσων πολλών πολιτικών φιδιών σε τούτο τον φιδότοπο, όπου ευδοκιμούν παντός είδους προθέσεις και παντός είδους διαθέσεις, χωρίς αντίκρυσμα. Αντε μπροστά σε τούτη την τραγική προοπτική της χώρας να καταλογίσεις ευθύνες ή να αναλύσεις το χρέος των πολιτικών προσώπων ή ακόμη και των πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι εναγώνια αναζητούν διοδεύσεις εξαγορασμένης επιβίωσης.
Τι απομένει άραγε; Να σταθείς μήπως όρθιος και να ατενίσεις απλώς τη "Μοίρα", που δεν είναι μοίρα, αλλά καταστροφική πολιτική ανικανότητα εναγκαλισμένη με την πολιτική σκοπιμότητα; Ο,τι ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι αναπόφευκτη συνέπεια νέων πολιτικών δειλιών και διαιωνιζόμενης πολιτικής ανεπάρκειας, που βέβαια εκκολάπτονται στους κόλπους μιας κοινωνίας χωρίς αντανακλαστικά. Μιας κοινωνίας με τα χαρακτηριστά γνωρίσματα παρατεινόμενης ηττοπάθειας. Με πολίτες που θυμίζουν τους "ντεφαινιστές της ελευθερίας", που αναφέρει ο Κάρολος Μόργκαν, ο συγγραφέας του Σπάρκενμπροκ.
Η "ελπίδα" για τον μέσο Ελληνα είναι πλέον μια λέξη "κουρασμένη". Η αξιοπρέπεια, συνδετική με την ελευθερία, που πηδάει τα τείχη των εθνικών προλήψεων και των ιθαγενών εγωισμών, είτε την πάρουμε στην ηθική, είτε στην πνευματική και πολύ περισσότερο στην πολιτική της έννοια, είναι μια άλλη λέξη "κουρελιασμένη" από την πολιτική ανικανότητα.
Ο πραγματικός κίνδυνος για μια χώρα είναι όχι από έλλειψη προθέσεων ή σκέψης, αλλά από έλλειψη σχεδίου δράσης εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας, από έλλειψη κατευθυνσης όσον αφορά τις βασικές αρχές αντιμετώπισης κρίσιμων καταστάσεων. Ετσι, ακόμη και η έννοια της σοβαρότητας μπορεί να μπερδευτεί και να διαφθαρεί στην κοινωνική συνείδηση. Και να εκλαμβάνονται κάποιες βλακώδεις πολιτικές αντιδράσεις ως ηρωικές πράξεις...
Διαπραγματεύεται η νεοπαγής κυβέρνηση της "αριστερής σύγχυσης" του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καμία υποδομή, χωρίς καμία προετοιμασία όσο ήταν στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν γνώριζε την αναλγησία των δανειστών; Δεν γνώριζε ότι θα βρεθεί μπροστά στο παραπέτασμα μιας ανυποχώρητης εκ μέρους τους στάσης; Και το γνώριζε και καλλιεργούσε όλες τις προυποθέσεις για να αναρριχηθεί στην εξουσία, έχοντας φυσικά την "αμέριστη" βοήθεια της πολιτικής βλακείας και της πολιτικής οσφυοκαμψίας του δίδυμου Σαμαρά - Βενιζέλου.
Το γνώριζαν λοιπόν οι "λεβέντες" του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως γνώριζαν ότι με "λεβέντικα συνθήματα", έστω κι αν προέρχονται από αγραβάτωτες πολιτικές συνειδήσεις, δεν διαμορφώνονται πολιτικές και δεν υπηρετείται το εθνικό συμφέρον. Προτίμησαν τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Και χρησιμοποίησαν τη "συνταγή" των πολιτικών διλημμάτων.
Επιδεικνύοντας, πάντα εντός του επικοινωνιακού πλαισίου, την υποτιθένενη "ρομαντική αγνότητα" της Αριστεράς, όταν είναι "παιδιά" ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, έτοιμα να κάνουν παρέα με το διάβολο, αφού γνωρίζουν επίσης καλά ότι το "Ευαγγέλιο" της Αριστεράς αποδείχθηκε προ πολλού ανίκανο να ξορκίσει τον Σατανά της πλουτοκρατίας και των συμφερόντων, ξένων και εγχώριων...
Αρα; Αρα το "παλληκάρι" με τους "ηρωισμούς" στις Βρυξέλλες γνώριζε. Το ίδιο και οι "λεβέντες" του, υπουργοί και στελέχοι, με αξιοπρόσεκτη μάλιστα άνεση οικονομική, γνώριζαν το αδιέξοδο. Και ο πολιτικός ωχαδερφισμός σε συνδυασμό με την πολιτική πονηρία, όσο φωνασκούσαν από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, τους επέτρεπε να μιλάνε για ανατροπές, για κατάργηση των μνημονίων και για "συμμόρφωση" των Ευρωπαίων κι όχι μόνο δανειστών. Και άλλες τέτοιες πολιτικές πομφόλυγες, για να αποδειχθούν νέοι μεταπράτες των ελπίδων του λαού...
Η "συμφωνία" θα επιτευχθεί. Και σύντομα θα αποδειχθεί το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Το κακό ωστόσο είναι ότι ο λαός αντικρύζει το πρόβλημα χωρίς να υποπτεύεται την πραγματική του ουσία, ικαανοποιημένος με θεωρητικούς σχηματισμούς, που παραπλανούν το πολιτικό του αισθητήριο και θολώνουν την κρίση του...