Η "πολιτική" όπως ασκείται στην Ελλάδα είναι μια λέξη συνώνυμη με την αποθησαύριση και συσσώρευση μεγάλων ποσοτήτων βλακείας, με αποτέλεσμα τα αποθέματα της πολιτικής γελοιότητας, πάντα με περιτύλιγμα καιροσκοπικής πονηρίας, να παρουσιάζουν εντυπωσιακή επάρκεια...
Η "ανεπάρκεια" σαν λέξη και το εννοιολογικό της περιεχόμενο, σε πολλές περιπτώσεις, ταυτίζεται με την ασκούμενη στον τόπο τούτο πολιτική. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ανυπότακτος στο συντηρητισμό και στη γελοιότητα ή να διαθέτει συμπυκνωμένη και συγκροτημένη σκέψη, για να αναγνωρίσει τις διαχρονικά οδυνηρές συνέπειες της πολιτικής αυθαιρεσίας στην ελληνική κοινωνία και στην ψυχή του Ελληνα-πολίτη.
Σήμερα μάλιστα, όσον ποτέ άλλοτε, η ψυχή του Ελληνα μαστίζεται από βαθύτατη κρίση. Η μνήμη της και η φαντασία, το συναίσθημα, οι γνωστικές και βουλητικές λειτουργίες της, πάσχουν από καταφανή αδυναμία επαφής με το περιβάλλον, του οποίου η εκόνα παρουσιάζεται ως μια ανώμααλη, άτακτη και, κατά πάντα, συγκεχυμένη σύνθεση από:
- Οικονομική συμφορά.
- "Ανιση" ισότητα και μόνιμη λιτότητα.
- Καταστροφική ανεργία και κοινωνική οκνηρία.
- Πρωτοφανή ανευθυνότητα στα κοινά.
- Κράτος "σπάταλο" και μέχρι πρότινος κράτος πολιτικών "απατεώνων και ληστών".
- Εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία.
- Για χρόνια δημοσιονομική ανισορροπία και οικονομικός παραλογισμός.
- Για χρόνια προσπάθεια άλωσης της δημόσιας διοίκησης με εγκάθετους.
- Αμφισβήτηση Αρχών και αξιών.
- Απαιδευσία, αγλωσσία και αμοραλισμός.
- Υποβάθμιση του φιλότιμου.
- Κοινωνική απάθεια και ανασφάλεια με πολιτική παχυδερμία.
- Φόβος κοινωνικής διάλυσης και εθνικού αποπροσανατολισμού.
Οι τίτλοι και μόνον του κυριακάτικου Τύπου, αλλά και όσα εκστομίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα της τηλετύφλωσης, αποτελούν τον αψευδή μάρτυρα της "τραγικής" εν λόγω εικόνας των ελληνικών πραγμάτων.
Πρόκειται στην πραγματικότητα περί "τραγελαφικής" κατάστασης!..
Δεν πρόκειται περί επαναλαμβανόμενης "γκρίνιας" και μεμψιμοιρίας του γράφοντος. Γιατί, αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως "καταντήσαμε έτσι" και δεν εμπεδώσουμε το "Γιατί", με την ίδια μας τη βούληση θα συντηρούμε την πολιτική αθλιότητα και θα επισφραγίζουμε την πολιτική αυθαιρεσία, παρέχοντας ταυτόχρονα "γενική αμνηστία" σ' όσους υποθήκευσαν και υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας.
Σ' αυτή τη χώρα διεκτραγωδείται σ' όλους τους τόνους ότι ανήκουμε στην Ευρώπη, αλλά η συμπεριφορά μας παραμένει "ραγιάδικη". Εχοντας εν πολλοίς λησμονήσει την ιδέα της εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας, της εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, "ταμπουρωμένοι" πίσω από την κοινωνική φοβία για μια πιθανή έξοδο μας από τη ζώνη του Ευρώ, που μεθοδικά ενσπείρεται από όσους αποβλέπουν στην "αφαίμαξη" της Ελλάδας, με τη βοήθεια πάντα των ντόπιων συμφερόντων...
Για παράδειγμα, που καταδείχνει την "παρουσία" μας στις παρυφές του παραλογισμού:
Εξυμνείται τα τελευταία χρόνια των μνημονίων η παραμονή μας στην Ευρωζώνη, αλλά κυρύσσονται εν διωγμώ εθνική ανεξαρτησία και στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, πέραν κάθε ευρωπαικού κεκτημένου.
Εξυμνείται η ισότητα με τους άλλους ευρωπαικούς λαούς, για να επέλθει η εξίσωση προς τα κάτω, δια της μεθόδου της κοινωνικής εξαθλίωσης.
Εξυμνείται η δημοκρατία, για να περνούν εθνοκτόνοι νόμοι με προεδρικά διατάγματα, ακόμη και από την νωπή από τη λαική εντολή αριστερή κυβέρνηση των παχυλών υποσχέσεων και των ισχνών βουλήσεων.
Εξυμνείται εσχάτως, αλλά και στη διάρκεια των τελευταίων τριών χρόνων, η "σκληρότητα" των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, οι οποίοι αναλόγως της επικοινωνιακής πρακτικής "βαφτίζονται" τρόικα ή θεσμοί ή brussels group, για να καταλήγουμε σε άτακτη πολιτική υποχώρηση και παραχωρήσεις, ενώ πλανάται το φάντασμα μιας κάποιας επερχόμενης εθνικής συμφοράς.
Εξυμνείται η ανάγκη αναπτυσιακής πολιτικής, για να μπορέσει η χώρα να δει "άσπρη μέρα", αλλά η έλλειψη παντελούς σχεδίου αναπτυξιακού σε συνδυασμό με την ανυπαρξία παραγωγικής διαδικασίας και με την παραοικονομία να εξακολουθεί να αποτελεί παρασιτικό φαινόμενο, εξωθείται η χώρα στα άκρα της απελπισίας.
Εξυμνείται ενίοτε η καλή πολιτική πρόθεση, αλλά η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού "σκοτώνει" αργά την κοινωνία, όπως ο κισσός σκοτώνει το δένδρο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες εξουδετέρωσης της κοινωνίας και αποψίλωσης του ατόμου-πολίτη, μια σύγχρονη δημοκρατία κι όχι μόνο η ελληνική, δύσκολα μπορεί να επιβιώσει, αν δεν σταθεί γερά στα δύο της πόδια. Και αν το ένα απ' αυτά είναι η ελεύθερη και ανεπηρέαστη από προπαγανδιστικούς μηχανισμούς εκλογή μιας κυβέρνησης από την πλειοψηφία του λαού, το άλλο αφορά ακριβώς το ρόλο της κυβέρνησης αυτής απέναντι στις θελήσεις και τα δικαιώματα του λαού...
Στην Ελλάδα της σύγχυσης ως απόρροια των προπαγανδιστικών μηχανισμών, έχουμε ξεχάσει ότι η ελευθερία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτά, που τα άτομα έχουν το δικαίωμα να κάνουν και που η κοινωνία δεν έχει δικαίωμα να εμποδίσει.
Στην Ελλάδα των μνημονίων και των παχυλών πολιτικών λόγων, ελαυνόμενοι από ένα διάστροφο αίτημα υποτιθέμενης ισότητας, ο κρατισμός στοιχειοθέτησε στην κοινωνία, εδώ και πολλά χρόνια, μια τερατώδη ορθοπεδική συσκευή, η οποία τείνει να κανονίζει τα ακανόνιστα και να εξομοιώνει τα ανόμοια και να παραμορφώνει την αλήθεια των πραγμάτων...