Με την αγωνία των κοινωνικών ομάδων να "αποθεώνεται" με τρόπο "χλευαστικό" από τα ίδια τα γεγονότα, τα οποία εγχώριοι και ξένοι καταπατητές της εθνικής μας αξιοπρέπειας τα παρουσιάζουν αναλόγως των πρόσκαιρων επιδιώξεών τους, στην Ελλάδα της κοινωνικής αθλιότητας και της πολιτικής αποσύνθεσης, ευημερούν οι λέξεις.
Η υποσχημένη κοινωνική γαστριμαργία παλαιοτέρων εποχών, έγινε λεξιμαργία, απλώς πολιτική λεξιλαγνεία, με έντονη πλέον την κοινωνική στομαχική απογοήτευση!..
Και το κακό είναι ότι όσο η εκάστοτε πολιτική ηγεσία θα λέει "λεξιμαργία" και θα θέλει να εννοούμε "γαστριμαργία", προκοπή δεν θα βλέπουμε. Και ενώ παρατηρείται προιούσα απίσχναση του γλωσσικού μας οργάνου, η απαξίωση δηλαδή στη μνήμη του νεαρού έθνους αυτής της ιστορικής προνομίας του ελληνισμού, η πολιτική λεξιλαγνεία καλά κρατεί και οροθετεί την πολιτική ανικανότητα.
Τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και της κοινωνικής εξαθλίωσης παρατηρούμε μια πολυσημία των λέξεων, που άνοιξε διάπλατα την πόρτα στον πολιτικό βερμπαλισμό. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο, για να καλυφθούν πολιτική δυσαρμονία και άγονη πολιτική ασκεψία, για να εξαπατηθεί έστω "άτσαλα" ο λαός και να εισχωρήσει στη λογική της αδήριτης αναγκαιότητας με ανοχή και αποδοχή των τετελεσμένων, οι λέξεις των πολιτικών νικάνε τις έννοιες τους.
Νικιέται του λαού η νοημοσύνη. Μας νικάει όλους η αδυσώπητη πραγματικότητα. Και νικημένη κατά κράτος η ζωή μας, κρατάει την πολυτέλεια να τραγουδάει "νίκες" πολλές, των μεν κατά των δε, και σε τελευταία ανάλυση να βγαίνουμε όλοι νικητές, επί της ουσίας όμως ηττημένοι.Αυτή είναι στην πραγματικότητα η πολιτική αβελτερία. Ανίκανοι οι πολλοί να κρίνουν λένε πως νικήσανε. Ανίκανοι οιλίγοι να λογοκειθούν, επιδίδονται στην αμετροέπεια και σε μια σύγχυση των λέξεων, που νικάει και το ύφος και το ήθος λαλούντων και αλάλων!..
Αυτό θα βιώσουμε για πολλοστή φορά σε μερικές μέρες με την υπογραφή της νέας συμφωνίας-μνημόνιο με τους δανειστές. Γαιτί μπορεί να ενσπείρεται ο πανικός στην κοινωνία, μπορεί να εμφανίζονται συρρικνωμένες οι πιθανότητες επίτευξης συμφωνίας, αλλά όσο θα απουσιάζει από την ελληνική πραγματικότητα η πολιτική διάνοια εκείνη, που ώριμη θα επιβάλλει σ' όλους τη σφραγίδα της μεγαλοφυίας της, οι πολιτικές θα διαμορφώνονται από υποχωρήσεις και παραχωρήσεις. Διανθισμένες μάλιστα με μπόλικο ψέμα και λεξιλαγνεία, με καλλιέργεια των εθνικών παραισθήσεων, με πολιτικά παιχνίδια και πολιτικούς ακκισμούς...
Σ' ένα περιβάλλον όπου οι πολλοί αρκούνται στην πολιτική σύγχυση που εκφράζεται δια του "κατά προσέγγιση" και που δημιουργεί συχνά την ανάγκη μιας ψευδούς σιγουριάς με δήθεν νέες διοδεύσεις και "συμμαχίες", όπως προσπαθούν οι σημερινοί "επιβήτορες" της εξουσίας, αλλά και οι προηγούμενοι κατά καιρούς, να διαχύσουν στην κοινή γνώμη, το αποτέλεσμα θα είναι συγγενώς πάσχον.
Και εμείς, υπήκοοι των ίδιων των ψευδαισθήσεών μας, παθητικοί παρατηρητές της εθνικής μας αθλιότητας, προσδεμένοι στην ανάγκη μας όπως ο καθένας μας την προσδιορίζει, θα αποδεχόμαστε ό,τι μας "σερβίρουν" οι λεξιλάγνοι της πολιτικής και θα είμαστε "ευχαριστημένοι", γιατί αποφύγαμε τα χειρότερα. Και γιατί έχουμε εθιστεί να "τροφοδοτούμαστε" από τον τρόμο.
Γιατί κάθε φορά που βρισκόμαστε ενώπιον κρίσιμων καταστάσεων νιώθουμε τον τρόμο που άφθονος διαχέεται από διάφορες πλευρές. Νιώθουμε τα τελευταία ιδίως χρόνια σαν να γεννηθήκαμε από τη μήτρα του τρόμου, διανύοντας με τρομαγμένη κοινωνική συνείδηση τη διαδρομή των δύο άκρων της αβύσσου!..