Μακρινό ένδοξο παρελθόν φαντάζουν οι πρώτες ώρες της 26ης Ιανουαρίου 2015 όταν ο Πάνος Καμμένος προχωρούσε σε περήφανες δηλώσεις περί ύπαρξης κυβέρνησης στη χώρα και πως εμείς ότι λέμε ισχύει για πάντα.
Αυτό βέβαια δεν επαληθεύτηκε όταν βλέπαμε να κλείνει - ορθά - το Αουσβιτς της Αμυγδαλέζας αλλά να αμολούνται οι παράνομοι μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας.
Ούτε αυτά που έλεγε είδαμε να ισχύουν για πάντα όταν εκτοξεύθηκε στα άστρα η παράμονη είσοδος αλλοδαπών στη χώρα, ούτε όταν ήρθε το θέμα της ιθαγένειας.
Ωστόσο τον είδαμε ξαφνικά να εγείρει ζήτημα από το πουθενά για το θέμα του ΦΠΑ στα νησιά.
Τα όσα εθνικής υφής ζητήματα έχει καταπιεί αμάσητα δημιουργούν μια μεγάλη έκπληξη μπροστά στην τελευταία εξέλιξη διαψεύδοντας όσους είχαμε υποστηρίξει ότι θα ήταν ένα καλό αντίβαρο σε θέματα στα οποία φοβάται κανείς το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΦΠΑ δεν είναι λόγος να φύγεις από την κυβέρνηση.
Λόγος βέβαια να φύγεις από την κυβέρνηση είναι όταν το παιχνίδι έχει χαθεί και προσπαθείς να επιβιώσεις για να σε τραβήξει η άβυσσος.
Από την άλλη υπάρχει το παράδειγμα του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ. Μπήκαν, βγήκαν ηρωικά αλλά το στίγμα είχε μείνει και απέθαναν.
Ο Καμμένος καίγεται κυριολεκτικά. Καλείται να αποφασίσει. Μέχρι σήμερα προφανώς δεν είχε πρόβλημα με την παραμονή του στην κυβέρνηση. Η εξουσία είναι γλυκιά και έτσι κατάπιε αμάσητα μια σειρά παραβιάσεων εθνικών κόκκινων γραμμών του. Τώρα όμως που μυρίζει φρέσκο αίμα από τα πιθανά επερχόμενα πολύ σκληρά μέτρα, αυτά που μπορεί να κάνουν το Σαμαρά να φαντάζει γλυκιά ανάμνηση, το σκέπτεται.
Το Μνημόνιο έχει καταπιεί και οδηγήσει στην εξαφάνιση αρκετούς πολιτικούς αρχηγούς. Καρατζαφέρης, Κουβέλης, Βενιζέλος. Σίγουρα δε θα επιθυμεί να είναι ο επόμενος.