Του Χρήστου Βαγενά
Χαίρομαι που όλο και περισσότεροι αρθρογράφοι από την «ομάδα» εκείνων που δεν προωθούν κάποια συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα και δεν ζουν από αυτά που γράφουν, αρνούνται να υιοθετήσουν την αυτολογοκρισία των μεγάλων ΜΜΕ (που λόγω του μεγέθους τους και των χρεών τους, αναγκαστικά και για κάθε ενδεχόμενο κρατάνε πάντα μια πισινή), και ολοένα και περισσότερο δεν διστάζουν πλέον να πούνε φωναχτά και απερίφραστα ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Ο γυμνός βασιλιάς φυσικά είναι ο Τσίπρας και η πολιτική παρέα του. Μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων, που έχει αρπάξει την εξουσία, εξαπατώντας τον Έλληνα ψηφοφόρο με τα χειρότερα ψέματα. Αυτή η ομάδα διοικεί τη χώρα εδώ και πέντε μήνες τώρα, και την έχει κάνει μπάχαλο, σε μια πανηλίθια προσπάθεια να εφαρμόσει, με κάθε κόστος, απαρχαιωμένες, ξεπερασμένες και χρεοκοπημένες πολιτικές και οικονομικές ιδέες, που έχουν στείλει σε βίαιο και αναξιοπρεπή θάνατο εκατομμύρια αθώους τα τελευταία εκατό χρόνια.
Η αρνητική κριτική εναντίον των Τσίπρα και Σια, που τώρα είναι σαν μια φωτιά που φουντώνει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, είναι απόλυτα δικαιολογημένη, και δεν θα σταματήσει, μέχρι αυτή η συγκεκριμένη ολέθρια παρέα να εξαφανιστεί, όχι μόνο από τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και από την εμπροσθοφυλακή του πολιτικού σκηνικού, και να πάει εκεί που της αρμόζει, στα αρχικά της ποσοστά δηλαδή, κάτω από το 5%, εκεί που έχει παρκάρει μόνιμα και το ΚΚΕ.
Κατά τα ανακοινωθέντα, η χώρα μέχρι στιγμής, έχει μπει μέσα, σε ορατά δισεκατομμύρια, γύρω στα 6 δις τους τελευταίους πέντε μήνες, αλλά η ζημιά σε λεφτά, που δεν είναι άμεσα ορατά είναι τεράστια. Όποιος ξέρει από οικονομικά και καταλαβαίνει τι έχει συμβεί στη χώρα με την πτώση του στοκ των επιχειρήσεων, τις καθυστερήσεις πληρωμών, δανείων, ακυρώσεις συμφωνιών και την παντελή κατάρρευση εμπιστοσύνης που έχει υποστεί η Ελλάδα στις λεγόμενες αγορές, ξέρει ότι η ζημιά εύκολα ξεπερνάει τα 50 δις.
Παρόλα αυτά όμως, στην αντίπερα όχθη είναι αρκετοί που πλέκουν ακόμα εγκώμια στους Τσίπρα και Σια. Η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι τα πρόσφατα άρθρα γνωστής δημοσιογράφου, που την βλέπαμε επί εποχής ΓΑΠ να εμφανίζεται στο ΣΚΑΙ σε βραδινά πεντάλεπτα και να καυτηριάζει με απίστευτη οξυδέρκεια, ευστοχία, ευγλωττία και απόλυτο δίκιο τα διάφορα εξωφρενικά του ΓΑΠ που ξεκίνησαν την αναλεξίπτωτη πτώση της χώρας.
Η συγκεκριμένη δημοσιογράφος, ξαφνικά, τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιεύει άρθρα και κάνει σχόλια αξιολόγηση της παρούσας κατάστασης, που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Είναι σαν να έχασε ξαφνικά κάθε κριτική ικανότητα, και να μην βλέπει τίποτα στραβό στην συμπεριφορά και τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Επιλεκτική στραβομάρα δηλαδή άνευ προηγουμένου.
Ακόμα κι ένας γνωστός εκδότης δεκαπενθήμερου περιοδικού, άσπονδος εχθρός του Βενιζέλου (απόλυτα δικαιολογημένα), όταν έχει να κάνει με τον «Αλέξη», τον τωρινό πρωθυπουργό δηλαδή, έναν από τους χειρότερους πολιτικούς που έχει καταφέρει να κάτσει στο τιμόνι της χώρας, είναι όλο «χάδια» και λεκτικά σιρόπια.
Αναρωτιέται κανείς, μπας κι είναι συγγενείς του Τσίπρα αυτοί οι τύποι; Τι να πει κανείς;
Ως γνωστόν, οι πληροφορίες για το συγγενολόι του Τσίπρα είναι πενιχρές στον ευρύτερο δημόσιο χώρο. Λίγα είναι γνωστά. Π.χ., ξέρουμε ότι ο πατέρας του Τσίπρα είχε σοβαρές εργολαβικές δοσοληψίες με τη χούντα, και ίσως για αυτό το λόγο απουσιάζει επιμελώς από τα φώτα της δημοσιότητας (κάθε μπαμπάς (και μαμά φυσικά) θα καμάρωνε να δει το γιό του πρωθυπουργό, και μάλιστα σε τέτοια νεαρή ηλικία, και-δεν μπορεί- κάπου τον πετύχαινε τον μπαμπά ο φακός της δημοσιότητας μαζί με τον διάσημο γιό του, ένα γιό που κάθεται και τρώει και χτυπιέται φιλικά στην πλάτη με τόσους παγκόσμιους ηγέτες, έτσι δεν είναι;).
Να πω την αλήθεια, αυτή η υποψία για συγγενολόι μου πέρασε από το μυαλό και το έψαξα. Αλλά, πέρα από ένα ψιλοπεριστατικό με τη γυναίκα του Τσίπρα που έκανε κάποτε μήνυση στον καθηγητή που επέβλεπε το διδακτορικό της κατηγορώντας τον για κλοπή της συγγραφικής της δουλειάς και κέρδισε τη δίκη και αποζημίωση με τη βοήθεια της δικηγόρου της Ζωής Κωνσταντοπούλου (κόκκινα παντελόνια, Μόσχα), δεν μπόρεσα να βρω κάτι άλλο ενδιαφέρον ούτε κάτι πιο συγκεκριμένο, σχετικό με συγγενολόι.
Άρα, αν εξαιρέσουμε κάποιο πιθανό κρυφό επαγγελματικό βόλεμα που αγνοούμε, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σοβαρή κατάσταση επιλεκτικής στραβομάρας.
Φυσικά αυτή η επιλεκτική στραβομάρα δεν προσβάλει μόνον το χώρο των εξυμνητών του Τσίπρα. Να ένα παράδειγμα από την άλλη πλευρά:
Στην εποχή του ΓΑΠ, ένας άλλος, ανεκδιήγητος καθημερινοβραδινός τηλεοπτικός σχολιαστής στο πάλαι ποτέ ΑLTER, επί εποχής ΓΑΠ, εκνεύριζε συνέχεια με τον χειρότερο τρόπο, διότι ποτέ δεν του ερχόταν να αρθρώσει το παραμικρό αρνητικό σχόλιο για τον ΓΑΠ και την ομάδα του. Η συνεισφορά αυτού του δημοσιογράφου στο τότε κανάλι ήταν παντελώς άχρηστη, διότι δεν διέφερε σε τίποτα από τη συμπεριφορά ενός πληρωμένου κράχτη.
Και να δεις φίλε μου, που αυτός ο άνθρωπος τώρα έχει ξαφνικά αποκτήσει κριτικές ικανότητες, βλέπει πεντακάθαρα, και δεν διστάζει να λέει τα σύκα, σύκα, και να διαμαρτύρεται λογικά, καθαρά και ξάστερα για τα τρελά της τωρινής κυβέρνησης.
Τέτοιου είδους δημοσιογραφία όμως δεν την έχει ανάγκη το κοινό. Τα κόμματα και οι διάφοροι που προσπαθούν να παραπλανήσουν τον κόσμο, και να επωφεληθούν πολιτικά και οικονομικά, ναι. Ο πολίτης μιας δημοκρατίας, όχι.
Αυτοί οι «δημοσιογράφοι» πάσχουν από συγκεκριμένες μαύρες τρύπες στο οπτικό τους πεδίο, και στο τέλος πάντα βρίσκουν το μπελά τους. Το ψέμα και την παραποίηση της αλήθειας για να βγάλεις λάδι και να προωθήσεις το δικό σου το τσογλανάκι, αρνούμενος να αναρωτηθείς αν το αξίζει ή όχι, στο τέλος τα πληρώνεις άσχημα, πολύ συχνά με επαγγελματική καταβαράθρωση.
Για αυτόν το λόγο είναι σημαντικό το διαδίκτυο. Μπορεί ο διαδικτυακός αναγνώστης να μην μπορεί να συγκεντρωθεί και να διαβάσει ένα μακρύ κατεβατό στο διαδίκτυο, όπως θα έκανε σε ένα έντυπο, αλλά, έστω και με μικρότερα κείμενα και λιγότερο αναλυτικά, κάτι γίνεται. Απόδειξη, όπως είπαμε παραπάνω, που τώρα, έστω και αργά, οι τωρινοί δέχονται επιτέλους τις επιθέσεις και τις διαμαρτυρίες που τους αξίζουν, από τον απλό, αγανακτισμένο και εξαπατημένο Έλληνα πολίτη (οι Τσίπρας και Σια, πέρα από τα γνωστά έξοδα συντηρήσεών τους, μας κοστίζουν 40 επιπρόσθετα εκατομμύρια ευρώ κάθε μέρα που παραμένουν στη εξουσία. Και αυτή η ταρίφα ανεβαίνει όλο και περισσότερο με κάθε μέρα που περνάει. Κάντε κι εσείς το λογαριασμό: 150 μέρες στην εξουσία, με κόστος 6 δις, άρα, 40 εκατομμύρια την ημέρα. Μιλάμε για λεφτά. Δεν είναι πλάκα.).
Τέλος πάντων, με το διαδίκτυο δίνεται φωνή στον πολίτη που θέλει να μιλήσει και αυτός, και αρνείται να αποδεχτεί αμαχητί τις διάφορες ηλιθιότητες τόσων επιλεκτικά στραβών, που ζουν από τα γραπτά τους και τις κορώνες τους στα ΜΜΕ, αμαυρώνοντας καθημερινά την τέταρτη εξουσία με την ενστικτώδη ενσωμάτωση του κομματισμού τους στην δημοσιογραφική συμπεριφορά τους.
Δόξα τω Θεώ λοιπόν για τις ανεξάρτητες, εθελοντικές φωνές των πολιτών.
Τώρα, αν αναρωτιέστε τι θα γίνει στις 18 του μηνός κτλ., επιτρέψτε μου να σας πω: Τίποτα. Η απόφαση θα παρθεί στις 30 του μηνός, και ούτε μια μέρα νωρίτερα. Πώς έτσι; Διότι έτσι είναι ο νόμος του πάρε-δώσε μεταξύ δύο πλευρών, όταν και οι δύο γνωρίζουν ποιά είναι η ημερομηνία λήξης για την κατάληξη σε συμφωνία. Μέχρι τότε, ας χαρούμε το καλοκαίρι. Διότι μετά, είτε έχουμε συμφωνία, είτε όχι, θα δούμε και θα υποστούμε πολλά πυροτεχνήματα: Υπέρογκους νέους φόρους, φασαρίες εντός της χώρας και στο Αιγαίο, αλλαγή κυβέρνησης, εκλογές, κατηγορητήρια, σκούξα κτλ. όλα μέσα σε ένα χρόνο, αρχίζοντας από τις 30 του τρέχοντος. Πριν αρχίσει λοιπόν όλη αυτή η νέα, ολέθρια παράσταση, ας τρέξει ο καθένας μας να γεμίσει τις μπαταρίες του, όπως μπορεί.