Με τις πιέσεις των δανειστών-θεσμών να ασκούνται με "καταστροφική μανία" για την επίτευξη συμφωνίας ή μάλλον για την απρόσκοπτη συνέχιση του μνημονιακού προγράμματος και με την κυβέρνηση να "ανθίσταται" και να εμμένει στις υποτιθέμενες "κόκκινες γραμμές" της, διαμορφώνονται οι κατάλληλες συνθήκες για υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, αφού και τα νωπά δημοσκοπικά ευρήματα καταδείχνουν το 67% του "κυρίαρχου" και "σοφού" λαού να επιθυμεί το "συμβιβασμό" και την παραμονή στην Ευρωζώνη, έστω με μέτρα συμπίεσης του εισοδήματός του και της αξιοπρέπειάς του...
Κυβέρνηση και δανειστές, πολιτικοί της εγχώριας επιπολαιότητας και της εξυπηρέτησης ανομολόγητων συμφερόντων, με τις "μηχανές" της προπαγανδιστικής πληροφόρησης να δουλεύουν εξαντλώντας το μέγιστο της απόδοσής τους, σχηματοποιούν μια Ελλάδα με "λησμονημένο" παρελθόν, με αμαυρωμένο παρόν και οδυνηρό μέλλον...
Η αλληλεξάρτηση ατόμου και κοινωνίας, ατομικότητας και ιστορίας, είναι "γράμματα ψιλά", για την ελληνική πραγματικότητα και τον διάχυτο πολιτικό ωχαδερφισμό. Και μολονότι η θεώρηση της ιστορικής συνέχειας και η "εκβολή" του παρελθόντος στο παρόν, μορφώνει στην ευθύνη και την απόφαση μπροστά στην όποια ιστορική συγκυρία, σ' ό,τι μας αφορά ως λαός, φαίνεται ότι δεν "ωριμάζουμε" με τη θεώρηση και τη βίωση των αντικειμενικών δυσκολιών ή των αξιών.
Η βούλησή μας, η ειδική θέλησή μας κατευθυνόμενη από την καθημερινότητά μας και μια "καχεκτική" αντίληψη των προβλημάτων μας, σε συνδυασμό με τα άλογα στοιχεία του κοινωνικού χαρακτήρα, μιας οδηγούν σε μια μονόπλευρη κοινωνική και πολιτική αγωγή. Οπότε είμαστε πάντα ευάλωτοι στις υπαγορεύσεις της συγκυρίας, στους ανοιχτούς ασκούς της εθνικής ευτέλειας, της μη έρρυθμης και μη πειθαρχημένης κοινωνικής ζωής.
Και ενώ με εκπλήσσουσα ευκολία αμφισβητούμε την επάρκεια των θεσμών, δεχόμαστε με υποδειγματική ανοχή την αναρρίχηση στην εξουσία των επιτηδειότερων δίκην "γυμνοσιάλιαγκος". Και βέβαια, με την πλύσιν εγκεφάλου από τα ΜΜΕ και την ευτελή δημοσιογραφία, εισερχόμαστε με βήμα ταχύ, στη φοβερή "οδό της δουλείας", με την πλάνη πάντα ότι είμαστε λαός κυρίαρχος και "πανέτοιμος" να διεκδικήσει ό,τι του ανήκει.
Και ενώ στο διεθνή περίγυρο συμβαίνουν αξιοσημείωτες ανακατατάξεις και αναπροσδιορίζονται πολιτικές με μεσοπρόθεσμές επιπτώσεις, εμείς μένουμε αγκιστρωμένοι στη μονοτονία των προβλημάτων μας, σε μια απομόνωση επί της ουσίας από τη διεθνή κοινότητα, για την οποία απλώς είμαστε μια χώρα σε κρίση οικονομική, έχοντας απωλέσει την εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά για τους σοβαρούς αναλυτές, και μια χώρα με κρίση "ταυτότητας".
Τελικά ο Ελληνας, ενώ όσον εμφανίζεται να κατακαίεται από τον έρωτα προς τη ζωή, τόσον κατατρύχεται από την αίσθηση της ελλείψεως. Είναι ά-πορος και πόρος. Ζει και κινείται μεταξύ πενίας και "πλούτου" προσδοκίας. Εθίστηκε η ψυχη του να μην "επορέγεται της ουσίας", αλλά να τρέφεται δια της πολιτικής ανοησίας. Και όσο σωρεύει πολιτική ανοησία, τόσο πιο πλέρια πλανάται και "σμιλεύεται" η σοφία του...
Η γνώση, που αποκτάται με τη ζωή, είναι εκ διαμέτρου αντίθετη προς τη "γνώση", που καθοδηγείται από τη "στημένη" πληροφόρηση. Η πρώτη αναδύεται από την εσωτερική των πραγμάτων διάσταση. Η δεύτερη στηρίζεται στην εξωτερική και συνήθως πλανερή των πραγμάτων διάσταση. Η ζωή εισάγει στο εσωτερικό βάθος της ύπαρξης. Η "στημένη" γνώση παρατηρεί απλώς το επιφανειακό στρώμα των γεγονότων. Κι αυτό κάνουμε ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια. Εχουμε γίνει παθητικοί παρατηρητές της αθλιότητάς μας!..
Για την Ελλάδα των πολλών προβλημάτων, της ανοχής χωρίς ενοχή, όλη η ζωή εκτυλίσσεται όπως το ύφασμα της Πηνελόπης, που: "ό,τι κανείς κατορθώνει τη μια ώρα , το καταστρέφει την άλλη".