Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας στη σύντομη διαδρομή της είναι το άθροισμα των διαδοχικών της κρίσεων. Θα μπορούσε μάλιστα να περιγραφεί σαν μια διαδικασία μέσα σε κρίσεις και ανάμεσα από κρίσεις.
Μια σύντομη εξέταση της πολιτικής συμπεριφοράς στις δεκαετίες που διέρρευσαν, καταδείχνει την ύπαρξη σοβαρών πρβλημάτων, που έχουν να κάνουν με κοιννωικές προκαταλήψεις και εθιστικές πολιτικές αντιδράσεις, που υποστηρίζονται από την πολιτική ανικανότητα και την πολιτική προχειρότητα, χωρίς καμία αντιστάθμιση τους με την ήδη τρωθείσα σοβαρότητα της λαικής βούλησης...
Ο διαδοχικές κρίσεις της πολιτικής δεν έπαψαν να αναρριπίζουν αρνητικά τα εθνικά συμφέροντα, να σέρνουν τη χώρα στις παρυφές της καταστροφής καi να φέρνουν τους πολίτες στην απόγνωση. Οι ποσοστώσεις και το μερίδιο των πολιτικών κομμάτων σ' αυτή την ανυπολόγιστης ζημιάς για τα έθνικά μας θέματα πολιτικής συμπεριφοράς, δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Ο κοινός παρανομαστής όλων των κομμάτων, ιδίως τα τελευταία χρόνια των δυσβάστακτων μνημονίων, παλαιών και επερχομένων, είναι η πολιτική ανικανότητα και ο πολιτικός ωχαδερφισμός...
Η οικονομική κρίση, γενικώς η κρίση της κοινωνίας σε πολλά επίπεδα, είναι πρώτιστα πρόβλημα πολιτικής βούλησης και πολιτικών αποφάσεων. Στην έκφραση αυτής της πολιτικής βούλησης υστέρησαν για πολλά χρόνια τα κόμματα, ανίκανα να ανταποκριθούν στην επιτευξη της ιστορικής τους αποστολής, εκφράζοντας την ανάγκη αποφασιστικών βημάτων προς την κατεύθυνση της οργάνωσης του κράτους, την καθιέρωση νέων θεσμών και διαδικασιών και "αληθινών" μεταρρυθμίσεων, πριν μας επιβληθούν από την "αναλγησία" των δανειστών, ώστε να εξασφαλιστεί η ισόρροπη ανάπτυξη της κοινωνίας...
Και όταν μιλάμε για κρίση της πολιτικής, για πολιτική ατροφία που συνοδεύεται από την εκάστοτε έκδηλη κυβερνητική αμηχανία, ως απότοκο και της λαικής διαστροφής, πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη ότι δεν είναι μόνο κρίση της πολιτικής, αλλά και κρίση περί της πολιτικής. Είναι δηλαδή επίκριση, αμφισβήτηση, διαφωνία για την αξία της πολιτικής, όταν η πολιτική δεν συμβάλλει και στην καλλιέργεια των αξιών.
Επίθεση εναντίον της πολιτικής εκ των έξω: Τι να την κάνει ο πολίτης την πολιτική, όταν δεν τον οδηγεί στην ευδαιμονία ή το λιγότερο δεν του εξασφαλίζει το περιβάλλον να αναπτύξει τις δεξιότητες του; Και μια τέτοια προσέγγιση της κρίσης της πολιτικής είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τις σαθρές δομές ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ας το σκεφτούμε λιγότερο επιδερμικά: Ενας κλειδαράς όταν δεν είναι έντιμος, που σημαίνει όταν με επίμονη καλλιέργεια δεν μορφωθεί σε ηθική προσωπικότητα, καθίσταται περισσότερο επικίνδυνος και "πανούργος", όσο περισσότερο είναι "σοφός" και γνωστικά άριστος.
Μήπως λοιπόν σήμερα με την "ανάπτυξη" της πολιτικής, με τη βοήθεια των επικοινωνιακών και προπαγανδιστικών μηχανισμών, με την αύξηση της πολιτικής γνώσης , πλήθυνε συγχρόνως και η πολιτική "πανουργία" που αντικατέστησε την ικανότητα, ενώ η συνέπεια και η αρετή τελούν υπό διωγμόν και οι συνεπείς και ενάρετοι γίνονται αντικείμενο ειρωνείας και χλεύης;
Αυτή είναι κρίση περί της πολιτικής, η αμφισβήτηση της πολιτικής!..
Στη σύγχρονη εποχή των μεγάλων ενοτήτων, των συνθέσεων και των διεθνών ανακατατάξεων, στην Ελλάδα διατρέχουμε την εποχή της διάλυσης και της αποσύνθεσης με τις κρίσεις της πολιτικής και την κρίση περί την πολιτική, να συγκροτούν τη "δύναμη" της καταστροφής με όποια μορφή κι αν αυτή παρουσιάζεται κάθε φορά. Και δυστυχώς η "δύναμη"αυτή, αποδείχθηκε επανειλημμένως, πως δεν έχει βραχύβιο παρόν.
Με τα παραπάνω δεδομένα, ανεξαρτήτως της οικονομικής κρίσης ή αν επιμένετε και εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, η από πολλού προγραμματισθείσα "κατάλυσις" της Ελλάδας, για την οποία αναμένεται απλώς η ευκαιρία, για την πραγματοποίησή της, διακρίνεται σε δύο στάδια: Το βραχυπρόθεσμο, με επαναλαμβανόμενους ακρωτηριασμούς της εθνικής μας αξιοπρέπειας, όπως ήδη αμήχανοι και αδύναμοι το βιώνουμε. Και το μακρυπρόθεσμο, με εξανδραποδισμό της φυλής μας κατά το "πρότυπον" του εξαφανισμού του Ελληνισμού σε άλλες ιστορικές περιόδους...
Τι άραγε δεν καταλαβαίνουμε;