Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι η ευπιστία μας προς την πολιτική πονηρία, όπως καθημερινά η τελευταία εκδιπλώνεται και διαβρώνει κάθε κρηπίδα της κοινωνίας, εξελίσσεται ως ενδιάθετη ορμή και σκόπιμη έκφραση της ψυχικής μας ζωής.
Η σχέση μας με την αναπόδραστη ανάγκη να "πιστέψουμε" ό,τι με επικοινωνιακά τεχνάσματα μας "σερβίρουν", μας οδηγεί μοιραία στη αυταπάτη. Η σχέση μας με την ευπιστία κατάντησε ολέθρια σχέση...
Και ενώ ο ελληνικός λόγος κατόρθωσε για αιώνες να παγιώσει λογικές κατηγορίες και έννοιες, πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο παναθρώπινος πολιτισμός, γι' αυτό και επαίτες οι μετέπειτα εποχές αναγκάζονταν να συναλλάσσονται πνευματικά και να ανοίγουν διάλογο μαζί του, εμείς δημιουργούμε στερεότυπα κατωτερότητας. Και εγκλωβισμένοι στην "τεχνιτή ανάγκη" που επιβάλλουν κατά καιρούς οι επιτήδειοι της πολιτικής, αλλά και τα όποια συμφέροντα εκπροσωπούν και με υποδειγματική υποκρισία υπηρετούν, γεωργούμε το συναίσθημα της απελπισίας επαιτώντας τη "σωτηρία" μας από εκείνους που μας καθήλωσαν στην αναγκαιότητα του "Τίποτα".
Πολλοί Ελληνες φτάσαμε στη έσχατη αντίδραση να κλείσουμε ερμητικά τα παράθυρα της ψυχής και του νου τους, φορώντας παρωπίδες και παθητικά αναμένοντες την εξέλιξη των πραγμάτων, ταυτόχρονα και άβουλοι συντελεστές των δρώμενων, ευρισκόμενοι συνήθως απεκδεδυμένοι κάθε προσδοκίας ενώπιον των τετελεσμένων, που μόνο κοινωνική οδύνη κομίζουν...
Ετσι θα υποδεχθούμε, με παρωπίδες ή όχι, την επερχόμενη "συμφωνία", που βέβαια θα παρουσιαστεί ως "έντιμος συμβιβασμός", κατόπιν σκληρών αλλά και αμφιβόλου ποιότητας και αμφισβητούμενης ειλικρίνειας διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, οι οποίοι αποφασίζουν για μας πριν από εμάς, για να θυμηθούμε οι παλαιότεροι μια πετυχημένη διαφημιστική καμπάνια...
Η ευπιστία μας, η ανάγκη μας να πιστέψουμε ότι οι εκάστοτε "επόμενοι" Ταρτούφοι της πολιτικής, μπορούν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο, μας έκανε να "εξορίσουμε" τρόπους σκέψεις και πράξης, που σε κάθε δημοκρατική κοινωνία αποτελούν τους πυλώνες της.
Και με τη "δύναμη" της ανοχής μας, χωρίς τη συμμετρία συναισθημάτων και σκέψης, χωρίς το αφυπνιστικό βάθος της κοινωνικής συνείδησης, που καθαίρει και ανυψώνει τις κοινωνικές ομάδες, όχι απλώς μετατρεπόμεστε σε μια άμορφη μάζα υπηκόων των ξένων, αλλά και ευαπάτητοι πολίτες της πολιτικής αβελτερίας, με όποιο "προσωπείο" κι αν εμφανίζεται. Και εν προκειμένω με το προσωπείο της "αγραβάτωτης" αριστερής κυβέρνησης.
Και ακούγοντας μόνο τον ήχο των αναγκών μας, όπως ακριβώς τις προσδιορίζουν οι συνέπειες ανερμάτιστων πολιτικών ή και "προδοτικών" για την κοινωνία πολιτικών συμπεριφορών, δεν είμαστε ικανοί να χαρούμε το φωτόχαρο ελληνικό πρωινό ή το "πράο δειλινό" του Παπαδιαμάντη...
Θύματα όλοι της πολιτικής αυθαιρεσίας, αλλά κυρίως της ευπιστίας μας, βλέπουμε την κοινωνία με εμφανή συμπτώματα διάλυσης και το έθνος σε κωματώδη πνευματική κατάσταση. Και τα βαριά συμπτώματα, δεν έχουν να κάνουν με την οικονομική κρίση και την αδυναμία ενός πολιτικού συστήματος, που την προκάλεσε εξαλλου, να την αντιμετωπίσει με όρους συνέπειας και αποτελεσματικότητας.
Εχουν να κάνουν με την ηθική αναιμία, την απουσία πρωτότυπου πολιτικού στοχασμού σε συνδυασμό με την πολιτική ανικανότητα στις παρυφές της βλακείας, με τη λεξιλογική φτώχεια, το διανοητικό έλλειμμα, την ανυπαρξία του "μέτρου", στοιχείο καθαρά αρχαιοελληνικού.
Βραδυπορούντες λοιπόν, εύπιστοι και ευαπάτητοι, έτοιμοι να εξοστρακίσουμε όποιον αντικρούει την παθητικότητα μας και την εθιστική μας λειτουργία, ξενοδοχούμε τις ανάγκες μας στο βρωμερό "πανδοχείο" της πολιτικών "αφεντάδων", χωρίς ποτέ να σκεφτούμε ότι μπορούμε τα μέγιστα να συμβάλλουμε στην άρδην αλλαγή και ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, όπου καθημερινά δίνονται κακότεχνες πολιτικές παραστάσεις...
Μια τέτοια παράσταση θα "απολαύσουμε" αυτές τις μέρες με τη νέα "συμφωνία" με τους δανειστές...Και πολλοί ίσως, θα χειροκροτήσουν τις εξ' ανάγκης υποτίθεται "υποκλίσεις" των τυχοθήρων της αριστερής κυβέρνησης στους "θεσμούς", με την ίδια αναγκαιμένη λογική και προσδοκία, που χειροκροτούσανε τους τυχάρπαστους της εκτρωματικής συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου...