Ολα καλά λοιπόν! Ο Αλέξης Τσίπρας τα κατάφερε. Θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που θα "φορέσει γραβάτα" της αισθητικής μάλιστα επιλογής των νέων "φίλων" του στην Ευρώπη, έστω χωρίς παντελόνι.
Και τα "καλύτερα" για τον λαό με τη διαφλεγόμενη αγωνία για το μέλλον του στο Ευρωπαικό γίγνεσθαι, μάλλον έπονται. Με τους κωδωνοκρούστες δαίμονες, κάποιους χειρουβικούς αναρχικούς, συνόμιλους των νεκρών που γεωμετρούν τα μεγάλα στίγματα της πολιτικής απάτης, της πονηρίας των προσώπων και των σημάτων της κοινωνικής αθλιότητας, να καταπροσωπούν τα έργα της μοίρας τους και να χλευάζουν ό,τι τα έμπειρα μάτια τους βλέπουν.
Και να συλλαμβάνουν εαυτούς να μονομαχούν με τις χίμαιρες. Με κανένα λάλημα πετεινού να απελπίζει την αγρύπνια της εξωτερικής τους όρασης. Η εσωτερική τους όμως ακοή, με αρπακτική αίσθηση, να ηχογραφεί τη διαμαρτυρία του σκεπτικισμού που απελπίζει το μέλλον!..
Ο Τσίπρας, ο κάθε "Τσίπρας" της πολιτικής ντεκατέντσιας του τόπου τούτου, μετεωρίζεται στο ίδιο ύψος και επίπεδο της προιούσας διάβρωσης των αξιών και της άμβλυνσης της πολιτικής συνείδησης, όπου διαγκωνίζονται "νανοειδείς" πολιτικές φιγούρες, απαίδευτοι και άγλωσσοι, των οποίων οι πολιτικές που ασκήθηκαν σ' αυτή τη χώρα υπήρξαν δυστυχώς ένα είδος διαδοχικών θεομηνιών, με τη βοήθεια πάντα εξωγενών παραγόντων...
Με την πρωθυπουργική φράση, μετά τη χθεσινή σύνοδο κορυφής των ηγετών της Ευρωζώνης στις Βρυξέλλες, ότι "η μπάλα είναι στο γήπεδο της Ευρώπης", επισφραγίζεται ακόμη μια πολιτική αθλιότητα, που μας συνδέει με την "παράδοση" της αντοχής μας στην πολιτική αυθαιρεσία και στο πολιτικό ψεύδος, όπως κι αν αυτό παρουσιάζεται: άλλοτε ως "σκληρή" διαπραγμάτευση κι άλλοτε ως αναπόφευκτη ανάγκη αποφυγής των χειρότερων...Και ταυτόχρονα ικανοποιείται η διαστροφική μας ανάγκη να δυναμιτίζουμε με τις ανασφάλειές μας και τις φοβίες μας για τα υποτιθέμενα "χειρότερα", τα θεμέλια αυτού του έθνους!
Φαίνεται ότι η "ώρα της ευθύνης" για την Ελλάδα δεν ήρθε ακόμη. Πέρα από τα ορόσημα που έχουν χαράξει οι θυσίες και τα ολοκαυτώματα των προγόνων μας, εμείς εξακολουθούμε να συνωστιζόμαστε στις παρυφές των προσδοκιών, που μας δημιουργούν πολιτική πονηρία και πολιτική σκοπιμότητα. Ακολουθούμε τους δούλους των αριθμών, ενώ πορευόμαστε κάτω από τον ίσκιο του κοινωνικού ολέθρου.
Ανίκανοι να μαζέψουμε τις μνήμες μας, να κάνουμε τις συγκρίσεις και να αποφύγουμε τις άσκοπες αναζητήσεις, δεχόμαστε ως "σωτήριες" τις πολιτικές που μας επιβάλλουν τα συμφέροντα με το όποιο "προσωπείο" κι αν παρουσιάζονται. Ολα χάνονται στα θολά οράματα του νου. Ολα τρέπονται σε φυγή, μπροστά την αγωνία μας μην χάσουμε τα κεκτημένα, μια αγωνία που σαν μυλόπετρα συνθλίβει όχι απλώς ό,τι το χθές μας κληροδότησε, αλλά κυρίως το αύριο...
Η "συμφωνία", ο "έντιμος συμβιβασμός" είναι ΕΔΩ ενώπιον μας. Με τον πρωθυπουργό να δηλώνει ότι διαπραγματεύτηκε για την επίτευξη μιας συμφωνίας με στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης, τον υπουργό Εργασίας να δηλώνει επίσης εμφαντικά ότι η συμφωνία είναι "πολιτικά υπερασπίσιμη" και από την αντίπερα όχθη της αξιωματικής αντιπολίτευσης της απόλυτης σύγχυσης, ο Μάκης Βορίδης, εκλεκτός πολιτικός με περγαμηνές "δημοκρατικότητας", να διευκρινίζει ότι είναι "καλύτερη μια κακή συμφωνία, παρά μια χρεοκοπία".
Και όλοι "δηλώνουν" εκ του ασφαλούς. Με ελάχιστους εξ' αυτών να έχουν νιώσει την αγωνία του μισθοσυντήρητου καθώς προσμετρά τις ντομάτες που μπορεί να αγοράσει στη λαική αγορά της γειτονιάς του. Γιατί για τους εκατοντάσες χιλιάδες των ανέργων, ακόμη και ο "περίπατος" στην αγορά, έχει κόστος δυσβάστακτο, κυρίως ψυχοογικό. Χωρίς οι περισσότεροι από τους αβέλτερους της πολιτικής να έχουν έστω κάποια ένσημα στο επαγγελματικό τους ενεργητικό.
Με τους πολλούς της πολιτικής, ιδεόληπτους της Αριστεράς ή "καταπατητές" του υγιούς Φιλελευθερισμού, προερχόμενους από μεγαλοαστικές οικογένειες, με μόνιμη διαμονή τους στην Εκάλη και στην Κηφισιά είτε ως "γαμπροί", είτε ως "κληρονόμοι", να έχουν εθιστεί στις υπόγειες διαδρομές και στη διαπλοκή με τα συμφέροντα...
Υπάρχουν και "φωνές" αντίδρασης θα πεί κάποιος...Και εγκυμονεί ο "κίνδυνος" να μην ψηφιστεί το νέο μνημόνιο στη Βουλή. Πότε δεν ψηφίστηκε "μνημόνιο" από τους αβούλευτους της Βουλής, τα τελευταία πέντε χρόνια, όταν έστω προσωρινά διασφαλίζει παραμονή στην εξουσία ή πρόσκαιρα συμφέροντα; Και οι ολίγιστοι που θα αποτολμήσουν να αρθρώσουν τις αντιρρήσεις τους, επιετείνοντας έτσι την "αγωνία" συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, την ύστατη ώρα είτε θα προτιμήσουν να συνταχθούν με τους πολλούς που θα υπερφηφίσουν την...έντυμη συμφωνία, είτε θα βρεθούν στο περιθώριο της πολιτικής, για να υποστούν τις συνέπειες της "άλογης" αντίδρασής τους...
Κανένας "κίνδυνος" λοιπόν, για μη υπερψήφιση του νέου μνημονίου και των νέων υφεσιακών μέτρων, αφού συνοδεύεται από μια φοροεπιδρομή για κάλυψη 8 δισ ευρώ. Ο κίνδυνος ωστόσο είναι ορατός για την απασχόληση. Νέο πλήγμα στην απασχόληση με την αύξηση των εργοδοτικών και εργατικών εισφορών, αλλά και την αύξηση της φορολογίας από 26% σε 29% στις επιχειρήσεις, σε συνδυασμό με την αύξηση προκαταβολής φόρου στο 100% .Αυτό αυτομάτως μεταφράζεται σε νέα λουκέτα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και σε ραγδαία αύξηση της ανεργίας...
Και ο ΦΠΑ; Ο ΦΠΑ είναι το "ασανσέρ" με το οποίο η πολιτική βλακεία ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους της εξουσίας...ΦΠΑ και ασφαλιστικές εισφορές αγγίζουν ήδη το 75% του τζίρου μιας μικρομεσαίας επιχείρησης, όπως διατείνονται οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, κάτι που αποτρέπει κάθε αναπτυξιακή προοπτική, όπως επιβεβαιώνουν σοβαροί οικονομολόγοι. Και η αύξηση των τιμών; Τα εισοδήματα καθηλώθηκαν, αλλά οι τιμές παραμένουν στο "ρετιρέ" του πολιτικού ωχδερφισμού, που βέβαια συντηρείται από τα συγκροτημένα "συμφέροντα" της επιχειρηματικής και ασύδοτης ολιγαρχίας, που δεν διαχωρίζει τις κομματικές αποχρώσεις...
Νέο μνημόνιο, νέα μέτρα προς τέρψιν των αείποτε μωρών του τόπου τούτου. Με μια ακόμη κυβέρνηση "αγραβάτωτη" και αριστεροδεξιόστροφη μεν, αλλά πρόθυμη να υπηρετήσει το "απροσδιόριστο", να εμφανίζεται δειλή και ανίκανη να προτείνει ισοδύναμα μέτρα για περιορισμό του κράτους, της ασυλλόγιστης κρατικής σπατάλης, αρχής γενομένης από τους αβούλευτους της Βουλής, την πάταξη της φοροδιαφυγής από τους "μεγαλοχαρχαρίες" της επιχειρηματικής αδηφαγίας, πρώην και ελλοχεύοντες κρατικοδίαιτους αγύρτες, την αντιμετώπιση της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας στο δημόσιο τομέα.
Τούτες τις ώρες τις εναγώνιες για την κοινωνία, η πολιτική διπροσωπεία δίνει "τα ρέστα" της. Και για τους γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα, σήμερα δεν υπάρχει πουθενά καμία βεβαιότητα, καμία σιγουριά εκτός από την εφιαλτική βεβαιότητα ενός νέου μνημονίου, που δεν πρόκειται να τακτοποιήσει τίποτε οριστικά. Η αίσθηση του σταθερού και της διάρκειας, η επιστροφή στην εποχή της σχετικής ηρεμίας, δεν θα πλαισιώνει για πολλά χρόνια ακόμη την εξαθλιωμένη ήδη ελληνική κοινωνία.
Η ιδέα της ανάκαμψης, ατομικής και κοινωνικής, δεν πρόκειται να πραγματωθεί στις μέρες τις δικές μας. Οχι σίγουρα με μια ψευδο-αριστερή κυβέρνηση και μια εκτρωματική αντιπολίτευση. Θα πρέπει να τη μεταθέσουμε στο πολύ απώτερο μέλλον. Εκτός, βέβαια, απρόβλεπτων εξελίξεων και εμφάνισης νέων προσώπων στην πολιτική, των οποίων η ψυχή "δουλεύει" ακόμη. Και των οποίων το πρώτο τους καθήκον θα είναι να πείσουν και να δώσουν την πρόσθετη διαβεβαίωση στην κοινωνία,πως ζούνε σ' ένα σύστημα που αντιμετώπισε μεν τη δοκιμασία της πολιτικής αθλιότητας, αλλά μπορεί να αποκτήσει "ομορφιά" και αλήθεια!..
Προς το παρόν, ας "απολαύσουμε" τη νέα "συμφωνία" κι ας αποδεχθούμε την πραγματικότητα ενός ακόμη Ελληνα πρωθυπουργού που του πήραν μεν το παντελόνι, αλλά τουλάχιστον του επέτρεψαν να φορά το "σώβρακο" του. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι προκάτοχοί του προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία, ευχαρίστως θα έδιναν και το "σώβρακό" τους!
Τώρα, αν αυτό αποτελεί κοινωνική "παρηγοριά" ή ενισχύει την εθνική μας παραίσθηση, ο πετροκαταλύτης χρόνος θα το δείξει...