Ως γνωστόν, αν αποδειχτεί ότι κάποιος αθλητής κέρδισε το χρυσό μετάλλιο ντοπαρισμένος, του το παίρνουν, και το δίνουν στον αμέσως αντοπάριστο επόμενο. Και δεν του επιτρέπεται να πει, «Τα κατάφερα και σας ξεγέλασα, δεν με πιάσατε πριν πάρω το μετάλλιο, άρα τώρα το κρατάω». Με την ίδια πολύ απλή λογική θα έπρεπε να εκδιώκεται από την Πρωθυπουργική θέση άμεσα και ένας Πρωθυπουργός, όταν γίνεται ολοφάνερο πως έγινε Πρωθυπουργός βρομίζοντας συνειδητά όλο τον τόπο με ασύστολα και ξεδιάντροπα ψέματα.
Δεν είναι μόνο θέμα ηθικής. Είναι και θέμα πρακτικής εφαρμογής των δημοκρατικών θεσμών. Ο ψεύτης που επιβραβεύεται, και μάλιστα με την κυρίαρχη θέση εξουσίας της χώρας χωρίς να υφίσταται συνέπειες, καταστρέφει την όλη διαδικασία. Παραμερίζει αθέμιτα και απαξιώνει όσους πολιτεύονται και λένε την αλήθεια, και στερεί έτσι από το λαό τη δυνατότητα να έχει έντιμους ηγέτες. Έτσι καταλήγουμε με ρεντίκολα στην εξουσία της χώρας.
Πρόσφατα, και ο ΓΑΠ, και ο Σαμαράς και ο τωρινός Πρωθυπουργός πήραν την εξουσία λέγοντας συνειδητά στον κόσμο χοντρά ψέματα.
Ο ΓΑΠ και ο Σαμαράς δεν είναι πλέον στην εξουσία. Ο ψευταράς Τσίπρας όμως είναι. Αυτός κάθεται τώρα στην καρέκλα του Πρωθυπουργού. Και καλό είναι να σταματήσουμε να αναφερόμαστε στον Τσίπρα, σε αντιπαράθεση με τους προκατόχους του, αποκαλώντας τον συνέχεια «αλώβητο», «άφθαρτο», «αγνό» και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Είναι και ο Τσίπρας ολόσωμο, ολοπρόθυμο και κραυγαλέο μέλος του Ελληνικού Κλαμπ των ψευταράδων πολιτικών απατεώνων.
Και τώρα έχει στρέψει το τιμόνι της χώρας προς τα χειρότερα βράχια, και μας πάει εκεί ολοταχώς.
Ο κόσμος έχει τρελαθεί με το προσεχές δημοψήφισμα. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι σχεδόν τραγική. Ένας πολιτικά αμούστακος νεαρός ψευταράς παραπλάνησε τον κόσμο με χοντρά ψέματα και πρασιναλογάτες υποσχέσεις, είναι τώρα Πρωθυπουργός, και μέσα σε πέντε μήνες έχει κάνει τη χώρα κυριολεκτικά σκουπίδι.
«Μα δεν φταίει ο Τσίπρας», λένε οι υποστηρικτές του, «Η ζημιά έχει γίνει πριν πολλά χρόνια από τους προκατόχους του». Πολύ σωστά στο δεύτερο μέρος μιας τέτοιας δήλωσης, αλλά όχι στο πρώτο.
Ας επιχειρήσουμε ένα παραστατικό παράδειγμα για να καταλάβουμε καλύτερα την κατάσταση:
Ας πάρουμε κάποιον, που υποσιτιζόμενος για πολλούς μήνες, έχει καταστεί αδύναμος και δεν μπορεί να τρέξει πολύ γρήγορα. Ας του περάσουμε τώρα και μια σιδερένια μπάλα με αλυσίδα στο πόδι. Έχει πολλούς μήνες που δεν τρώει αρκετά, αλλά η τοποθέτηση της σιδερένιας μπάλας στο πόδι του δεν παίρνει πάνω από πέντε-δέκα λεπτά. Ας πούμε τώρα ότι κάποιος τρελάρας τρέχει να σκοτώσει με ένα τσεκούρι αυτόν τον αδύναμο άνθρωπο που έχει μια σιδερένια μπάλα αλυσοδεμένη στο πόδι του, και τον σκοτώνει. Το γεγονός ότι ο αλυσοδεμένος δεν μπορούσε να τρέξει και να αποφύγει το τσεκούρι οφείλεται στην αδυναμία του λόγω πολύμηνου ανεπαρκούς σιτισμού ή στην αλυσοδεμένη σιδερένια μπάλα στο πόδι του;
«Και στα δύο», μπορεί να πει κανείς, από ενστικτώδη διάθεση να κοντράρει, αλλά είναι ολοφάνερο ότι το θύμα δεν μπορούσε να τρέξει καθόλου, λόγω της σιδερένιας μπάλας στο πόδι του, και όχι λόγω του πολύμηνου υποσιτισμού του. Στην προκειμένη περίπτωση, αν θέλουμε να αποδώσουμε ευθύνες για την αδυναμία του θύματος να τρέξει και να αποφύγει το τσεκούρι, το πολύμηνο χρονικό διάστημα του υποσιτισμού δεν φέρει την πρωταρχική ευθύνη επειδή είναι πολύμηνο. Η σιδερένια μπάλα, αν και αλυσοδέθηκε στο πόδι του θύματος μέσα σε μόνο δέκα λεπτά είναι η πρωταρχική αιτία που το θύμα δεν μπορούσε να τρέξει και να γλυτώσει από το τσεκούρι του δολοφόνου.
Έτσι είναι και αυτή η ιστορία με τους Τσίπρα και Σια σε σύγκριση με τους προκατόχους τους. Ναι, η ζημιά άρχισε πολύ πριν. Αλλά οι Τσιπραίοι είναι που μέσα σε πέντε μήνες έκοψαν το οξυγόνο της χώρας.
Ας πούμε τώρα ότι δεν θα ανακαλεστεί το δημοψήφισμα της ερχόμενης Κυριακής. Από όσα λένε οι Τσιπραίοι, το σχέδιό τους είναι να πάρουν ένα ηχηρό «Όχι» από το λαό, και να πάνε με αυτή τη «φωνή λαού, οργή θεού» να «στριμώξουν» τους δανειστές και να τους εξαναγκάσουν(!) να συναινέσουν σε μια συμφωνία με καλύτερους όρους, μείωση του χρέους κτλ. Δυστυχώς, τέτοιες μανούβρες μετράνε σε φοιτητικές εκλογές, όχι σε διαπραγματεύσεις μεταξύ κρατών. Μια τέτοια εκτίμηση της κατάστασης είναι αφελής, και εκτός τόπου και χρόνου.
Ας πάρουμε όμως το «Ναι» να δούμε τι σημαίνει:
Με το «Ναι» θα πάμε να κάνουμε ότι λένε οι δανειστές. Που θέλει να πει, οι Τσιπραίοι θα παραδοθούν, πιστοί στη λαϊκή εντολή του «Ναι» στην καρπαζοδοτική επίδοση των ξένων, κι ας μην παραπονιέται κανένας. Ο λαός μίλησε. Τι θα πάθει ο λαός; Απλά, θα χάσει τις περιουσίες του. Τι θα πάθει η κυβέρνηση; Τίποτα. Θα παραιτηθεί ο Τσίπρας; Λέει ότι θα παραιτηθεί. Δηλαδή, θα αρνηθεί να είναι ένας αριστερός Πρωθυπουργός που θα εκτελεί εντολές των δανειστών, έστω κι αν «με το «δημοψήφισμα ο λαός του έδωσε την άδεια να το κάνει». Τον πιστεύετε; Εγώ, όχι. Ο Τσίπρας θα βρει τρόπο να δικαιολογήσει τη αλλαγή στάσης, το ότι δεν θα θέλει να φύγει δηλαδή. Θα βάλει πέντε κιλά UHU στην καρέκλα του και θα ξανακάτσει, ρίχνοντας όλο το βάρος του προς τα κάτω, και πιέζοντας. Θα προσθέσει δε και σε κάθε πόδι της καρέκλας του και αλυσοσαμαδούρες στεριανές με τσιμεντένια βάση, για να μην μπορεί να τον κουνήσει κανένας.
Κι ο λαός; Ο λαός θα σκύψει το κεφάλι και θα δουλεύει για αιώνες, ξεπληρώνοντας ένα αξεπλήρωτο χρέος. Και κάθε φορά που θα βγαίνει κάτι περισσευούμενο, οι Τσιπραίοι θα διορίζουν ακόμα κάμποσες χιλιάδες άτομα στο Δημόσιο «για να καταπολεμηθεί η ανεργία».
Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα αρκετοί πολίτες να αγανακτήσουν με αυτήν την κατάσταση, βλέποντας να χάνεται η περιουσία τους κάτω από μια αβάσταχτη οικονομική καταπίεση, και να εκδιώξουν τους Τσιπραίους κλοτσηδόν. Κατά καιρούς τέτοια συμβαίνουν.
Να τι σημαίνει τώρα το «Όχι»:
Το «Όχι» σημαίνει ότι θα πάμε και θα πούμε στους δανειστές ότι ο λαός μίλησε, και αυτοί τώρα πρέπει να «συμμορφωθούν» και να ξαναξεκινήσουν τις διαπραγματεύσεις, με κάμποσους μήνες διορία να δίνεται κάθε φορά που η τρέχουσα διορία εξαντλείται. Οι δανειστές όμως θα πούνε, «Τι είναι αυτά που μας λέτε, αφήστε μας ήσυχους, εμείς λεφτά δεν σας δίνουμε άλλα, βρείτε τα όπου μπορείτε, και πληρώστε μας όσα μας χρωστάτε».
Και μετά υποτίθεται ότι θα πάμε στη δραχμή.
Αν πάμε στη δραχμή, έτσι όπως οι Τσιπραίοι μας έχουν καταντήσει, χωρίς ίχνος ευρώ στη χώρα, δεν θα έχουμε λεφτά για να εισάγουμε τίποτα, διότι για αρκετό καιρό, κανένας δεν θα θέλει τη νεόκοπη δραχμή. Η δραχμή, για να γίνει «σκληρή» θέλει δουλειά, πειθαρχεία και παραγωγή. Αυτά δεν γίνονται, με όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας να βάζει σφραγίδες στο Δημόσιο.
Επίσης, η Τράπεζα Ελλάδας (που θα «τυπώνει» τη δραχμή) είναι ιδιωτική. Θα έχουν τα κότσια οι Τσιπραίοι να την κρατικοποιήσουν; Κι αν την κρατικοποιήσουν, έχουν τις γνώσεις, την πνευματική διαύγεια και την κομματική ανιδιοτέλεια να δημιουργήσουν ένα σύστημα ανεξάρτητης Κεντρικής Τράπεζας, ελεγχόμενης από τον κρατικό μηχανισμό, αλλά ταυτόχρονα ανεξάρτητης από κυβερνητικές και κομματικές πιέσεις; Η απάντηση, αν πάρουμε την μέχρι τώρα συμπεριφορά τους, είναι ένα ηχηρό «Όχι».
Μετά, είναι και το χρέος. Θα τολμήσουν οι Τσιπραίοι να πουν στους δανειστές «Δεν το πληρώνω»; Αμφιβάλλω. Γιατί; Διότι οι Τσιπραίοι δεν θέλουν οι δανειστές να κλείσουν την πόρτα του τουρισμού, που σημαίνει εισροές ευρώ και δολαρίων. Διότι από εκείνα τα ευρώ και τα δολάρια θα αρπάζουν αυτοί πρώτοι σκληρό νόμισμα για λογαριασμό τους.
Ο τρόπος λοιπόν που θα ζούμε μετά, θα είναι ο εξής: Όσα ευρώ μπαίνουν στη χώρα θα τα αρπάζει η κυβέρνηση και θα πληρώνει πρώτα-πρώτα τους μισθούς των πολιτικών της. Μετά θα ταχτοποιούνται λίγες βασικές αναγκαίες εισαγωγές, βενζίνα, φάρμακα, αμυντικές δαπάνες κτλ., και τα ρέστα θα πηγαίνουν για αποπληρωμή του χρέους. Οι υπόλοιποι εμείς θα ζούμε με διαρκώς υποτιμούμενο νόμισμα, σε μια βασικά αγροτική οικονομία, χωρίς καμία δυνατότητα για ταξίδια στο εξωτερικό, με περιορισμένη δυνατότητα αγοράς εισαγόμενων προϊόντων, και χωρίς πρόσβαση στην μοντέρνα τεχνολογία.
Θα έχουμε δηλαδή μια κατάσταση περίπου σαν την κατάσταση της τωρινής Κούβας ή της μεταχοτζικής Αλβανίας. Το μόνο που θα μας βοηθήσει να κρατηθούμε για κάμποσο καιρό και να μην διαλυθούμε εντελώς θα είναι οι ήδη υπάρχουσες υποδομές, όπως π.χ. το οδικό δίκτυο της χώρας.
Και ποιος θα κυβερνάει; Οι ήδη κυβερνώντες φυσικά. Και με τη δραχμή, σιγά-σιγά θα βάλουν και όλον τον κόσμο σε θέσεις στο Δημόσιο.
Θα κρατήσουμε τις περιουσίες μας, αλλά δεν θα αξίζουν και πολλά πράγματα.
Αυτή είναι η ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης.
Το καλύτερο θα ήταν φυσικά να έχει γίνει μια σοβαρή προσπάθεια για διασφάλιση των βασικών εισαγωγών (βενζίνα, φάρμακα) με διακρατικές συμφωνίες, και μια καλή διπλωματική δουλειά για διασφάλιση συμμαχιών σε περίπτωση που κάποιος αρπακτικός γείτονας αποφασίσει να μας μικρύνει. Μετά να γίνει άμεση στάση πληρωμών του χρέους της χώρας, να κρατικοποιηθεί η Κεντρική Τράπεζα, και να απαγορευτεί στις ιδιωτικές Τράπεζες να δημιουργούν χρήμα από το τίποτα. Να ταχτοποιηθούν όλα τα ιδιωτικά χρέη των πολιτών, και το κράτος να τυπώσει χρήμα για να ξεκινήσει η ανάπτυξη. Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα μπορούσε η χώρα να ανακάμψει, χωρίς σοβαρές απώλειες. Αυτήν την εκδοχή όμως την έχει καταστήσει αδύνατη τώρα η έξοδος όλων των διαθέσιμων ευρώ από τη χώρα για πληρωμές χρεών, ενόσω η χώρα «διαπραγματευόταν». Η ίδια η κυβέρνηση Τσίπρα δηλαδή είναι που τορπίλισε αυτό που θα έκανε το «Όχι» μια αποφασιστική, τολμηρή και θετική επιλογή. Μιλάμε για χοντρή βλακεία.
Τώρα, χωρίς σκληρό νόμισμα στη χώρα, είτε «Ναι» είτε «Όχι» πούμε στο δημοψήφισμα, σε χασούρα θα πάμε. Εμείς οι υπόλοιποι φυσικά. Όχι οι πολιτικοί. Αυτοί έχουν φροντίσει τα πορτοφόλια τους να είναι θωρακισμένα. Όσο για το ποντάρισμα της κυβέρνησης στο ότι το δημοψήφισμα θα λειτουργήσει σαν ο εκβιαστικός καταλύτης που θα εξαναγκάσει τους Ευρωπαίους να μας διευκολύνουν οικονομικά, θέλοντας και μη, λυπάμαι, αλλά δεν το βλέπω.
Αυτό που θα κάνουν οι Ευρωπαίοι, είτε ψηφίσουμε «Ναι», είτε «Όχι», είναι το εξής: Θα «κρεμάσουν» την κυβέρνηση για ένα-δύο μήνες-περισσότερο μάλλον δεν θα χρειαστεί- χωρίς να δίνουν λεφτά για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, με το σκοπό να ξεσηκωθούν οι Έλληνες εναντίον της «Πρώτης φοράς αριστεράς» συμφοράς, και να τους αναγκάσουν να παραιτηθούν. Μόνον αφού φύγουν οι τωρινοί από την εξουσία, οι Ευρωπαίοι θα τσοντάρουν για να πάμε παρακάτω.
Και σε όσους μισούν θανάσιμα τους Σαμαράς και Σια και συνέχεια λένε, «Δεν υπάρχει κάποιος άλλος με ανάλογο ανάστημα να πάρει την εξουσία», «Και ποιόν προτείνεις εσύ;» κτλ. θα έλεγα το εξής: Υπάρχουν και άλλα κόμματα εκτός από εκείνους που κατέστρεψαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Οι επιλογές δεν είναι μόνον ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε είναι όλοι οι υπόλοιποι πουλημένοι και φασίστες. Ψάξτε το και μόνοι σας.