 |
| Κάποτε στην ΕΟΚ |
Ότι δεν κατάφερε ο Αδόλφος Χίτλερ με μια πανίσχυρη πολεμική μηχανή, τη Βέρμαχτ και τη Λουφτβάφε, το πέτυχαν μια ανέραστη γελάδα (και όχι αγελάδα) παρέα με έναν κακομούτσουνο μισάνθρωπο.
Κατέκτησαν την Ευρώπη δια της οικονομίας. Χωρίς στρατό, δίχως στούκας και blitzkrieg.
Αουσβιτς πλέον είναι ολόκληρη η Ευρώπη. Τα κελιά και οι πτέρυγες διαφέρουν μόνο. Κάθε χώρα και μια πτέρυγα.
Κι όμως αν οι 18 της Ευρωζώνης ύψωναν τη φωνή, τι θα συνέβαινε; Μάλλον το αυτονόητο, μάλλον το φυσιολογικό. Ωστόσο δεν τολμούν.
Κι αλήθεια για ποια Ευρώπη μιλάμε; Δεν ήταν αυτή η Ευρώπη όπως εγώ την έμαθα. Η ΕΟΚ τότε διέθετε ένα κύρος, ένα σεβασμό. Είχε ηγέτες. Φρανσουά Μητεράν, Μάργκαρετ Θάτσερ, Χέλμουτ Κολ, Φελίππε Γκονζάλεθ ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου (είτε συμφωνούσε κανείς μαζί του είτε όχι).
Αυτή η Ενωμένη Ευρώπη που γεννήθηκε ακριβώς για να μη γνωρίσει ποτέ ξανά πολέμους, για μην ξαναδεί κανένα θηρίο μέσα από τα σπλάχνα της να ξεπετάγεται και να ζωντανεύει τους χειρότερους εφιάλτες.
Κι όμως! Απέτυχε οικτρά!
Οι Γερμανοί δεν ξεχνούν. Άδραξαν την ευκαιρία του 1953, μετέτρεψαν τη φιλανθρωπία σε ευκαιρία και από εκεί σε ηγεμονία. Αποκοίμισαν την Ευρώπη.
Κι όταν ήρθε η στιγμή της ολοκλήρωσης μέσω του νομίσματος, κατάφεραν να περάσουν τους όρους τους.
Η Ευρώπη δεν πήρε χαμπάρι την τρίτη μυστική πολεμική απόπειρά της. Βρέθηκε υπόδουλη. Άγεται και φέρεται από την καγκελαρία.
Οι αναφορές για 4ο Ράιχ, δεν είναι υπερβολές.
Τώρα πληρώνει τις συνέπειες της αβλεψίας της. Τις χαραμάδες που εκμεταλλεύθηκε η Γερμανία. Η Ελλάδα είναι πιθανώς μόνο η αρχή.
Κι η βασική συνοδευτική φωτογραφία; Μια ανάμνηση μακρινή. Μιας άλλης εποχής. Μιας άλλης Ευρώπης. Ίσως όχι τέλειας, αλλά πιστεύω με περισσότερο ειλικρινείς διαθέσεις.